Μέχρι αυτή την ώρα, όπως όλα δείχνουν, δεν θα γίνει ντιμπέιτ πολιτικών αρχηγών. Το τριήμερο εθνικό πένθος που κηρύχθηκε λόγω της τραγωδίας στην Πύλο το ανέβαλε και εν συνεχεία η αδυναμία συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων, και η μικρή χρονική απόσταση έως τις 25 Ιουνίου, ημέρα των εκλογών, το ακύρωσε.
Θα λείψει σε κανέναν; Πιστεύουμε πως όχι. Κακοστημένο διαχρονικά και, το χειρότερο απ’ όλα, προβλέψιμο και πληκτικό. Εξάλλου δεν προκύπτει και κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα ή συμπέρασμα. Οχι κάτι κρίσιμο ή σημαντικό πάντως. Περισσότερο δίνεται τροφή στα σόσιαλ μίντια για κωμικές τρολιές και τον συνήθη «κανιβαλισμό», μια αδιάφορη, ανώδυνη τοξικότητα.
Ολες αυτές οι συζητήσεις και διαφωνίες, ο θόρυβος και τα σχόλια ως προς την ημερομηνία, τη δομή κτλ. ενός επικείμενου ντιμπέιτ είναι πολύ κακό για το τίποτα. Ή δεν είμαστε έτοιμοι να οργανώσουμε ένα κανονικό πολιτικό, προεκλογικό ντιμπέιτ ή δεν το θέλει κανένας στην ουσία, ειδικά σε ό,τι αφορά τα μεγάλα κόμματα. Μοιάζει με αναγκαίο κακό το οποίο επειδή γίνεται σε άλλες χώρες θα πρέπει να γίνεται και εδώ.
Εχω την αίσθηση ότι πιο πολύ ισχύει το δεύτερο: δεν το θέλει κανένας, ειδικά από την (εκάστοτε) κυβέρνηση και αντίστοιχα την αξιωματική αντιπολίτευση, τα δύο κόμματα εξουσίας δηλαδή που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τα πράγματα ενόψει εκλογών. Βεβαίως, εάν ισχύει το δεύτερο επιβεβαιώνεται το πρώτο: δεν μπορούμε να το κάνουμε.
Είναι κακοστημένο διαχρονικά και, το χειρότερο απ’ όλα, προβλέψιμο και πληκτικό. Εξάλλου δεν προκύπτει και κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα ή συμπέρασμα.
Ετσι κι αλλιώς, πολύ πιο ενδιαφέροντα συμπεράσματα (ακόμη και «ειδήσεις») προκύπτουν από τις πιο κλασικές one-on-one συνεντεύξεις πολιτικών αρχηγών με ένα δημοσιογράφο, παρά από αυτές τις συλλογικές, υποτίθεται, «στημένες φάσεις», όπου ακόμη και η τυχόν αιχμηρή, ουσιαστική δημοσιογραφική ερώτηση πέφτει στο κενό, καθώς όλος ο μηχανισμός είναι σχεδιασμένος έτσι ώστε ο εκάστοτε πολιτικός αρχηγός να μην απαντά επί της ουσίας αλλά να υπεκφεύγει με εξαγγελίες και άτυπες προγραμματικές δηλώσεις. Οι απαντήσεις τους είναι η στιγμή που ο θεατής χασμουριέται περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή. Αντίθετα, οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές είναι συνήθως ορισμένα ερωτήματα ορισμένων δημοσιογράφων. Το δε άκαμπτο του όλου μηχανισμού δύσκολα επιτρέπει δευτερολογία του δημοσιογράφου, αν και εφόσον αυτή ή αυτός θέλει να επιμείνει. Γενικά, όλο το σκηνικό είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι όλοι ασφαλείς εντέλει. Κανένας να μην υπερισχύει, κυρίως όμως κανένας να μη βάλλεται.
Είναι όλο αυτό κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίζει; Δεν νομίζω. Εχουμε πολύ πιο σοβαρά προβλήματα, όχι μόνον πολιτικής, αλλά και δεοντολογίας και ενημέρωσης, από το αν θα γίνει ένα προεκλογικό ντιμπέιτ πολιτικών αρχηγών ή όχι.
