Αυτοί που έλεγαν ότι η Ν.Δ. είχε δεξαμενές στα δεξιά της, στις οποίες δεν στρεφόταν όσο θα έπρεπε, είχαν δίκιο. Μόνο που το αποτέλεσμα έδειξε ότι η νεομητσοτακική Ν.Δ. δεν είχε ανάγκη να βουτήξει σε αυτές τις δεξαμενές για να εδραιώσει και να διευρύνει την πλειοψηφία της.
Οσοι από χθες θρηνούν για τη «μετατόπιση» της ελληνικής κοινωνίας προς τα δεξιά παρασιωπούν την αντίστοιχη, μεθοδική μετατόπιση της Ν.Δ. στο Κέντρο. Η επικράτησή της σε περιφέρειες όπου πάντοτε κυριαρχούσαν οι εκδοχές της Κεντροαριστεράς πιστοποιεί αυτή τη στρατηγική αναοριοθέτηση του κόμματος, που δεν περιορίστηκε μόνο σε επίπεδο ύφους και θεωρητικών αξιών. Ο τρόπος που κυβέρνησε τα τελευταία τέσσερα χρόνια φαίνεται ότι διεύρυνε το βεληνεκές της προς την Κεντροαριστερά. Τη νομιμοποίησε στα λαϊκά στρώματα, που μέχρι και πριν από τέσσερα χρόνια την υποψιάζονταν ως «νεοφιλελεύθερη».
Αφησε μήπως έτσι ακάλυπτα τα δεξιά της; Εξώθησε τους ψηφοφόρους συντηρητικής ταυτότητας και προς τα μικρά δεξιά κόμματα; Κοιτώντας κανείς τα νούμερα, θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η ενίσχυση των άκρων δεν είναι αποτέλεσμα της μετατόπισης της Ν.Δ. στα αριστερά, αλλά και της αποσύνθεσης της αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε δεκατρείς μονάδες. Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι από τους κόλπους του απελευθερώθηκαν δυνάμεις της ανιδεολογικής, αντισυστημικής άρνησης, που κατευθύνθηκαν προς τα τέσσερα (τρία συν ένα) κόμματα των άκρων.
Εστριψε η κοινωνία δεξιά; Ή έστριψε η Ν.Δ. στο Κέντρο;
Το ερώτημα είναι τι επίπτωση θα έχει στη διακυβέρνηση αυτή η πρωτοφανούς παρδαλότητας σύνθεση της Βουλής. Θα νιώσει το κυβερνών κόμμα πίεση από τα δεξιά του; Θα το επηρεάσει ο εσωτερικός ανταγωνισμός που θα αναπτυχθεί σε αυτό το οικοσύστημα της ελάσσονος αντιπολίτευσης – όπου ο ένας θα προσπαθεί να ξεπεράσει τον άλλον σε ντεσιμπέλ;
Θα φανεί από τις προγραμματικές δηλώσεις. Θα φανεί από το αν θα επιζήσουν τελικά σε αυτές ορισμένα κεφάλαια της κοινωνικά φιλελεύθερης ατζέντας του Μητσοτάκη που, όχι τυχαία, δεν βρήκαν θέση στον προεκλογικό του λόγο. Θα φανεί και από τις προτεραιότητες και τον ρυθμό της εξωτερικής του πολιτικής – από το αν θα εκδηλωθούν σε αυτό το πεδίο ιστορικά φιλόδοξες πρωτοβουλίες ή θα προτιμηθεί η σιγουριά της ακινησίας.
Η λογική λέει ότι μετά τη χθεσινή εντολή, που του εξασφαλίζει καθαρό ορίζοντα δεύτερης τετραετίας, ο Μητσοτάκης δεν έχει λόγο να υποταχθεί στον ίσκιο του πολιτικού κόστους. Ωστόσο, οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί που πέτυχαν δεύτερη θητεία δεν κυβέρνησαν χειραφετημένοι από τέτοιες ανασφάλειες. Πήγαν να συντηρήσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο. Και κατέληξαν έτσι να το ταΐσουν στις φοβίες τους.
Θα ήταν οξύμωρο αν ένας πρωθυπουργός του 40% πολιτευόταν την επομένη της επιτυχίας του με γνώμονα την απήχηση των κομμάτων ευκαιρίας του 4%. Θα ήταν σαν να μην πίστευε στην πλειοψηφία που ο ίδιος διέπλασε.
