Στις εκλογές του Μαΐου, η απλή αναλογική οδήγησε σε πεντακομματική Βουλή χωρίς κυβέρνηση. Οι προχθεσινές, με ενισχυμένη αναλογική, «απέδωσαν» Βουλή με οκτώ κόμματα και αυτοδύναμη κυβέρνηση. Πάντα απρόβλεπτη, η δημοκρατία παίζει. Αλλο παιχνίδι είναι να αναρωτιόμαστε τι θα ακολουθούσε εάν κανένα απ’ αυτά τα κόμματα δεν βρισκόταν σε θέση να κυβερνήσει μόνο του: ή τα μεγαλύτερα δύο-τρία θα έπρεπε να βρουν τρόπο να συνεργαστούν μεταξύ τους, ή θα επιχειρούσαν να παρακάμψουν το ένα το άλλο, αναζητώντας εταίρους στα μικρότερα. Αυτά, με τη σειρά τους, θα ήταν σε θέση να εγείρουν τις πιο ακραίες απαιτήσεις. Θα μπορούσαμε σήμερα να πούμε ότι γλιτώσαμε απ’ αυτό το σενάριο, όπου κάποιο μικρό, ακραίο κόμμα θα καθόριζε την κυβερνητική πολιτική. Ομως, παρότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται σε κυρίαρχη θέση, θα πρέπει συνεχώς να διαχειρίζεται τις δυσκολίες που θα προκύψουν από τον κατακερματισμό της πολιτικής σκηνής, από τις μάχες για επιρροή στην Αριστερά και από τη δυναμική ανάδυση ζηλωτών των αυτοαποκαλούμενων «εθνικών» κομμάτων.
Αν δεν αναδυθεί γρή- γορα ικανός αντίπαλος, ο ίδιος ο Μητσοτάκης θα πρέπει να αναζητήσει και νέους συμμάχους και να επιδιώξει ισχυρότερο έλεγχο από θεσμούς και Τύπο.
Μπαίνουμε σε νέα φάση της πολιτικής. Το σχήμα «ισχυρή κυβέρνηση χωρίς αξιόπιστη αξιωματική αντιπολίτευση» θα ενθαρρύνει τα μικρότερα κόμματα να επιδιώξουν ολοένα μεγαλύτερο μερίδιο δημοσιότητας, οδηγώντας, πιθανότατα, σε ακραίες απαιτήσεις και εκδηλώσεις, οι οποίες θα αναγκάζουν την κυβέρνηση να βρίσκεται σε θέση άμυνας σε πολλά μέτωπα ταυτοχρόνως. Οι μεν θα καταγγέλλουν την «καταστολή» της «σκληρής δεξιάς» (που, όπως φαίνεται, έχουν ανάγκη για να δικαιολογήσουν τις αποτυχίες τους), οι δε τον «ενδοτισμό» έναντι των αριστερών και της «Νέας Τάξης» (που χρειάζονται για να αισθάνονται συνεχώς ότι φυλάνε Θερμοπύλες). Η κυβέρνηση του ορθολογιστή Μητσοτάκη θα κινείται μέσα σε μια θάλασσα μύθων, προκαταλήψεων και κεκτημένων δικαιωμάτων. Και το ισχυρότερο κεκτημένο των τελευταίων δεκαετιών είναι η απαίτηση κάθε ομάδας να μη θίγονται τα στενά συμφέροντά της. Σε αυτό, ο Μητσοτάκης δεν θα βρεθεί αντιμέτωπος μόνο με το 60% που δεν ψήφισε Ν.Δ. την Κυριακή, αλλά και με μεγάλο μέρος και όσων απείχαν. Χειρότερο, όμως, είναι το ενδεχόμενο να βρει απέναντί του και πολλούς απ’ αυτούς που τον ψήφισαν, όταν θιγούν τα δικά τους κεκτημένα, τα δικά τους πιστεύω. Το χαοτικό κομματικό «σύμπαν» πιθανόν να ασκήσει μεγάλη έλξη σε όσους (για όποιον λόγο) δυσαρεστηθούν από την κυβέρνηση. Αυτό θα περιόριζε την ελευθερία κινήσεων του Μητσοτάκη σε δύσκολες μεταρρυθμίσεις και στη διπλωματία.
Λίγες ώρες μετά τον εκλογικό θρίαμβο του Μητσοτάκη, μοιάζει παράλογο να αναρωτιόμαστε μήπως ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει είναι η φερόμενη «παντοδυναμία» του. Η έλλειψη ισχυρού αντιπάλου θα ελευθερώσει ό,τι πιο παράλογο υπάρχει στην πολιτική και την κοινωνία. Γι’ αυτό, αν δεν αναδυθεί γρήγορα ικανός αντίπαλος, ο ίδιος ο Μητσοτάκης θα πρέπει να αναζητήσει και νέους συμμάχους και να επιδιώξει ισχυρότερο έλεγχο από θεσμούς και Τύπο.
