Τον Ιούλιο του 2019, η Χρυσή Αυγή έμεινε εκτός Βουλής για λίγες εκατοντάδες ψήφους. Με το πέρασμα του χρόνου και την ανακούφιση ότι για πρώτη φορά μετά το 2012 το νεοναζιστικό μόρφωμα δεν θα είχε επιτέλους κοινοβουλευτική έκφραση, λησμονήσαμε ότι σε εκείνες τις πρώτες μεταμνημονιακές εκλογές το κόμμα του έγκλειστου Νίκου Μιχαλολιάκου είχε συγκεντρώσει 165.620 ψήφους. Την Κυριακή, τους Σπαρτιάτες τους ψήφισαν 241.632 πολίτες. Αν κάνουμε την αφαίρεση προκύπτουν 76.012 νέοι ψηφοφόροι. Είναι αυτός επαρκής λόγος για να πανικοβληθούμε;
Και ναι, και όχι. Ναι, γιατί θεωρητικά η χώρα έχει αφήσει πίσω της τον τοξικό κύκλο της δεκαετίας του 2010. Ομως, η νέα «τάξη πραγμάτων» του 2019 που έφερε στο προσκήνιο έναν ενισχυμένο (αλλά μάλλον θνησιγενή) διπολισμό δεν εξαέρωσε μόνο κόμματα όπως οι Ανεξάρτητοι Ελληνες ή η ακέφαλη και καταδικασμένη ως εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή, αλλά και το Ποτάμι. Το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη απορροφήθηκε σε μεγάλο βαθμό από την κεντρώα, μεταρρυθμιστική ρητορική του Κυριάκου Μητσοτάκη, οι ΑΝΕΛ αντικαταστάθηκαν στον κομματικό χάρτη από την Ελληνική Λύση, αλλά το πιο εξτρεμιστικό, ξενοφοβικό ακροατήριο της Χρυσής Αυγής έμεινε πολιτικά άστεγο και πιθανότατα οδηγήθηκε στην αποχή ή διαχύθηκε σε μικρότερα αντισυστημικά κομματίδια. Χρειάστηκε το διαδικτυακό χρίσμα του Ηλία Κασιδιάρη δέκα ημέρες πριν από τις εκλογές για να εκτοξευθεί ένας πανελληνίως άγνωστος σχηματισμός από το πουθενά (κυριολεκτικά) στο 4,6% μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα. Κάπου εδώ μπορούμε να αρχίσουμε να ανησυχούμε.
Αλλά ο ηθικός πανικός, οι μαύρες πλερέζες της υποκρισίας και τα «Καληνύχτα Κεμάλ» δεν αποτελούν λύση, αλλά μέρος του προβλήματος. Το θέαμα στελεχών, κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, να παριστάνουν τους «κεραυνοβολημένους» στα τηλεοπτικά πάνελ της Κυριακής ήταν οριακά κωμικός: δεν έχει περάσει και τόσος καιρός από τις προεκλογικές θωπείες του Αλέξη Τσίπρα προς τους «παραστρατημένους» ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής.
Ναι, υπάρχει ένας κόσμος που αισθάνεται παραγκωνισμένος, «εκτός», θυμωμένος, ο οποίος είναι έτοιμος να «ψωνίσει» ό,τι πιο αντιδραστικό, επιθετικό και ψεκασμένο κυκλοφορεί. Οι πληγές της μνημονιακής περιόδου δεν έχουν κλείσει για όλους. Ομως, η Δημοκρατία έχει όλα τα εργαλεία εκείνα για να αντιμετωπίσει τον οποιονδήποτε τυχάρπαστο, αυτόκλητο υπερπατριώτη, που θέλει να παίξει παιχνίδια εις βάρος της. Η πειστική αυτοδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη του επιτρέπει να τα βάλει αμέσως στο τραπέζι: μια Δημοκρατία που θα δημιουργεί ευημερία προς όφελος των πολλών, θα μειώνει ανισότητες και θα δίνει πρώτη αυτή το παράδειγμα, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.
