Στον ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν τα όργανα, χωρίς να περιμένουν να συνεδριάσουν τα όργανα. Αν και, σε δεύτερη σκέψη, τα όργανα έπαιζαν πάντα πρώτα στο πάλκο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί έμελλε να συναντηθούν και το όμποε (Μπίστης) με το νταούλι (Πολάκης) της ορχήστρας ΣΥΡΙΖΑ. Ο πολύπλαγκτος βετεράνος των άκαρπων συνοικεσίων της Κεντροαριστεράς υπέκυψε στην έλξη της νοσταλγίας· θυμήθηκε τα νιάτα του, τότε που ένα 17,85% θα φάνταζε θρίαμβος «για τη δική μας Αριστερά». Προσέθεσε, βέβαια, και το κλισέ ότι «όλοι έχουμε ευθύνη» για το συντριπτικό, πλην τίμιο 17,8%. Και αυτό πυροδότησε την αψύτητα του Πολάκη, που του ζήτησε να αναλάβει πρώτος την ευθύνη, επειδή είχε εισηγηθεί τη στρατηγική της προοδευτικής διακυβέρνησης. Τι περίμενε άραγε ο Τσίπρας όταν στρατολογούσε τον Μπίστη ως στρατηγικό εγκέφαλο; Οτι θα συνέχιζε το σερί των επιτυχιών του στη «δική μας Αριστερά»;
Στέντωρ
