Το πρώτο ερώτημα μετά τις φετινές εκλογές είναι: Πού βρήκε η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου τις επιπλέον 90.000 ψήφους στις εκλογές του Μαΐου; Το 2019 προτίμησαν την Πλεύση Ελευθερίας 82.786 ψηφοφόροι (1,47%)· φέτος τον Μάιο 170.424 (2,89%)· τον Ιούνιο 165.210 (3,17%). Ούτε η ίδια, ούτε το κόμμα της έκαναν κάτι αξιομνημόνευτο που να δικαιολογεί τον υπερδιπλασιασμό των υποστηρικτών τους. Εκτός αν η χώρα έχει πολλούς… φεμινιστές, οι οποίοι εκτίμησαν την προσπάθειά της να παρεισφρήσει στο debate των πολιτικών αρχηγών «ως η μόνη γυναίκα που ηγείται κόμματος», κατά την ίδια. Ευτυχώς η διακομματική δεν τσίμπησε και κάποιοι ρηχοί δικαιωματιστές δεν έσκουξαν για το αμιγώς ανδρικό πάνελ.
Παρ’ όλα αυτά το ερώτημα παραμένει: Τι συνέβη μεταξύ 2019 και 2023 και οι ψηφοφόροι (με τη βοήθεια της αποχής τον Ιούνιο) επανέφεραν μία από τις πιο τοξικές παρουσίες του Κοινοβουλίου; Να βοήθησε ο πατέρας της, παρ’ όλο που ως αρχηγός του Συνασπισμού δεν ξεκόλλησε το κόμμα από την περιοχή του 3%; Να έπεισαν οι καρδούλες κι άλλες χαριτωμενιές της κ. Κωνσταντοπούλου και να ξεχάστηκαν οι προσβολές που εκτόξευε κατά ανδρών, γυναικών και της Δημοκρατίας; Τότε μιλάμε για θρίαμβο του μάρκετινγκ στην επανατοποθέτηση προϊόντος.
Θέλουμε να ελπίζουμε δύο πράγματα: 1) Η κ. Κωνσταντοπούλου ωρίμασε τα οκτώ χρόνια εκτός Βουλής και δεν θα δείξει τον κακό της εαυτό, όπως τότε που κατείχε το τρίτο αξίωμα του Πολιτεύματος. 2) Η εντολή των ψηφοφόρων της δεν είναι αντίστοιχη με εκείνη της Χρυσής Αυγής το 2012, ήτοι «να μπει κάποιος στη Βουλή και να τα κάνει λίμπα». Αλλά ακόμη κι αν είναι, ελπίζουμε ότι η αρχηγός της Πλεύσης Ελευθερίας απέκτησε τόση ωριμότητα (οκτώ χρόνια είναι αυτά) για να την προσπεράσει.
Το δεύτερο μεγάλο μυστήριο είναι η ξαφνική επιτυχία των κομμάτων Νίκη και Σπαρτιάτες. Ναι, όλοι γνωρίζουμε στοιχεία για το ποιοι κρύβονται από πίσω, αλλά το παράδοξο εν προκειμένω έχει να κάνει με τους ψηφοφόρους τους. Εχουμε 435.000 ανθρώπους που δεν εμπιστεύονται κανέναν: ούτε τους πολιτικούς, ούτε τα ΜΜΕ, ούτε τους διεθνείς οργανισμούς, ούτε καν σεβάσμιους επιστήμονες, γιατρούς κ.λπ., που τους ζητούσαν να εμβολιαστούν. Παρ’ όλα αυτά σπεύδουν να εμπιστευθούν πολιτικούς σχηματισμούς που προέρχονται από το πουθενά. Πώς ξέρουν ότι αυτοί οι σχηματισμοί δεν είναι π.χ. όργανα της «Νέας Παγκόσμιας Τάξης», για να τους ξεγελάσουν; Πώς άνθρωποι που δεν εμπιστεύονται ούτε τη σκιά τους ψηφίζουν κάποιους που δεν γνωρίζουν; Πιθανότατα ισχύει η ελληνική παροιμία που υπονοεί πως «τα πουλιά που νομίζουν ότι είναι έξυπνα, από τη μύτη πιάνονται».
