Παλιότερα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ έλεγαν, περιμένετε. Περιμένετε, δεν έχει ενσωματωθεί ακόμη η Β΄ Αθηνών. Στην αχανή τότε περιφέρεια του λεκανοπεδίου –και κυρίως στο δυτικό της μέρος– είχε τα ισχυρότερά του ερείσματα το κραταιό κόμμα. Οχι πια.
Στις εκλογές της 25ης Ιουνίου από τις δέκα χειρότερες περιφέρειες για το ΠΑΣΟΚ, οι οκτώ είναι περιφέρειες του λεκανοπεδίου (οι άλλες δύο είναι το Εξωτερικό και η Α΄ Θεσσαλονίκης). Ακόμη και στη Δυτική Αττική και τη Β΄ Πειραιώς, το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ παραμένει μονοψήφιο, παρά την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η εκλογική γεωγραφία διαβάζεται συνήθως ως «τεχνική» δυσκολία. Το τρίτο κόμμα ήταν μικρό και παραγκωνισμένο από τα μεγάλα ΜΜΕ, ακούς ορισμένα στελέχη να λένε· γι’ αυτό δεν κατάφερε να περάσει το μήνυμά του στις μεγάλες περιφέρειες, όπου η αδιαμεσολάβητη επαφή με την κοινωνία δεν είναι εύκολη, όπως στην επαρχία.
Το ερώτημα όμως που έχει αξία να θέσει το ΠΑΣΟΚ στον εαυτό του, είναι γιατί πέτυχε στις ίδιες ακριβώς περιοχές η Ν.Δ. του Μητσοτάκη να υποσκελίσει τον ΣΥΡΙΖΑ – παρά την αντίξοη για την ίδια μεταπολιτευτική παράδοση;
Η απάντηση που το ΠΑΣΟΚ θα δώσει σε αυτό το ερώτημα θα κρίνει και τον προσανατολισμό του στη νέα πολιτική περίοδο που μόλις άρχισε. Πού θα εστιάσει το βλέμμα του ο Ανδρουλάκης; Στην πλάτη του Τσίπρα, την οποία ελάχιστα κατάφερε, κυρίως λόγω της συριζαϊκής αποχής, να πλησιάσει από τον Μάιο; Θα επιχειρήσει να δελεάσει το κοινό του ΣΥΡΙΖΑ; Ή θα αξιώσει να διεισδύσει στο μεγάλο κοινό που εμπιστεύθηκε τον Μητσοτάκη;
Να πάει για το κοινό του ΣΥΡΙΖΑ; Ή για το κοινό της Ν.Δ.;
Στην πρώτη περίπτωση, θα επενδύσει σε αντιδεξιά και αντιμητσοτακική ρητορική, επιχειρώντας την αποδόμηση του κυβερνώντος κόμματος, με όπλα όμως που έχουν ήδη δοκιμαστεί – και μετρηθεί εκλογικά. Ο ανταγωνισμός τρίτου – δεύτερου απειλεί να δημιουργήσει μια άμιλλα μεταξύ τους, για το ποιος θα απευθυνθεί στον πληγωμένο ψυχισμό του ακροατηρίου που παρέμεινε πιστό στις σημαίες της «Κεντροαριστεράς»· που έμεινε στα όρια του 30%, όσο είναι πλέον το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.
Στη δεύτερη περίπτωση, που ο Ανδρουλάκης προσπεράσει στρατηγικά τον ελάσσονα αντίπαλό του, βάζοντας ως στόχο τον πρώτο, θα πρέπει να μελετήσει τη σύνθεση της μεγάλης πλειοψηφίας.
Τι είναι και τι θέλει το 40,5%; Είναι, όπως λέει ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ, «μετατοπισμένοι» – αλλοτριωμένοι από την ακροδεξιά διολίσθηση νεοσυντηρητικοί; Είναι, σύμφωνα με μια άλλη ερμηνευτική γραμμή, «φρεσκοταϊσμένοι» από τα επιδόματα της υγειονομικής και της πληθωριστικής κρίσης; Ή βρήκαν απλώς στο παραβάν μόνο μία επιλογή «κανονικής» διακυβέρνησης;
Ο,τι κι αν απαντήσει κανείς, από την ικανότητα της αντιπολίτευσης να συστηθεί στο 40,5% θα κριθεί και η μακροημέρευση ή μη του χωλού κομματικού συστήματος. Του συστήματος του ενός κόμματος.
