Μια αληθινή ιστορία: Ο Τ., καθηγητής πανεπιστημίου από το Βερολίνο, έρχεται χρόνο παρά χρόνο για διακοπές στην Ελλάδα. Κάθεται καιρό. Κλείνει για μπάνια συνήθως σε κάποιο ήσυχο νησί, στην Πελοπόννησο, στη Μακεδονία, στην Εύβοια. Εχει ανέβει στο Ζαγόρι και στο Πήλιο. Κάθε φορά σχεδιάζει ήσυχο προσκύνημα σε ένα από τα αρχαιολογικά μας ιερά: Μυκήνες, Δελφούς, Ολυμπία, Βεργίνα, Δωδώνη, Αφαία κ.λπ. Κάθε φορά μένει για λίγες ημέρες και στην Αθήνα. Την ξέρει μάλλον καλύτερα την πόλη πλέον από εμένα. Κινείται με άνεση, έχει ρουφήξει οδηγούς, λογοτεχνικά βιβλία που την εμπεριέχουν με διάφορους τρόπους, γνωρίζει κρυφές γωνιές της, αναζητεί σουβλάκι αυθεντικό σε ζόρικες γειτονιές. Δεν πτοείται, την περπατάει με μιαν αγάπη ανυπότακτη, αυθόρμητη και ηθελημένη. Σέβεται την ιστορική Αθήνα, δεν τον ενδιαφέρει όμως η Αθήνα καρτ ποστάλ. Εχει δει τα καλά και τα στραβά μας, συναναστρέφεται ντόπιους και έχει περάσει τα σύνορά μας ουκ ολίγες φορές. Αγαπά την Ελλάδα με τα προβλήματά της, ίσως με τον οικουμενικό τρόπο που αγαπά κανείς τους τόπους που δεν αντέχουν να σηκώσουν τη βαριά ιστορία τους. Μιλάει λίγα σπαστά ελληνικά, μερικές καθημερινές κουβέντες, απαγγέλλει με σχετική ευχέρεια λίγα ποιήματα, του Σεφέρη, του Καβάφη, του Καρυωτάκη κι ένα της Δημουλά. Του αρέσουν τα ρεμπέτικα. Εχει πάει σε συναυλίες, σε πανηγύρια και στην Επίδαυρο κάμποσες φορές. Παρακολουθεί τις πολιτικές εξελίξεις, διαβάζει πολύ και ενημερώνεται για τα δημόσια θέματα. Γνωρίζει το προσφυγικό απέξω κι ανακωτά, και κατανοεί πως δεν είναι ελληνικό θέμα μόνο αυτό που συνέβη στην Πύλο. Οχι μόνο. Και πως οι προσφυγικές ροές είναι η καινούργια πραγματικότητα που πηγάζει από τις πολλαπλές και έντονες ανισότητες Δύσης και υπόλοιπου κόσμου.
Φέτος, για πρώτη φορά τον είδα θυμωμένο, με αυτόν τον βαθύ θυμό τον εκπορευόμενο από θλίψη. Ο λόγος ήταν τα έργα στην Πανεπιστημίου. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ούτε την πρώτη φορά που αντίκρισε τον δρόμο που είχε περπατήσει λαίμαργα στο παρελθόν, γιατί έπρεπε να αλλάξει, ενώ εκκρεμούσαν τόσα άλλα που θα βελτίωναν τη ζωή στην πόλη. Ακουσε τότε όλες τις πλευρές, διάβασε, δεν έβγαλε άκρη. Τώρα, πριν από λίγες ημέρες, περπατώντας ξανά και σκοντάφτοντας στο «ρημαγμένο, βρώμικο, τριτοκοσμικό» γκραν μπουλβάρ της πόλης, ρώτησε γιατί το έργο δεν έχει ολοκληρωθεί, γιατί υπάρχει αυτή η ανοιχτή πληγή στο κέντρο της πόλης. «Ποιο είναι το νόημα; Γιατί ξήλωσαν έτσι τον δρόμο; Είναι ανήκουστο αυτό που συμβαίνει. Τι κάνετε εσείς οι δημοσιογράφοι, οι Αθηναίοι;». Δεν ήξερα τι να του πω του Γερμανού φιλαθηναίου. Κανείς στην παρέα δεν ήξερε.
