Η ασάφεια της πολιτικής του κόστισε ακριβά στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Αλέξη Τσίπρα, ενώ κάποτε αυτή ήταν η δύναμή τους. Με τη γενική υπόσχεση να καταργήσει τα μνημόνια, ο Τσίπρας οδήγησε το κόμμα του σε τρεις απανωτές νίκες το 2015, καθώς κάθε ψηφοφόρος ερμήνευε το μήνυμα όπως ήθελε. Εκτοτε ο Τσίπρας φάνηκε να μην μπορεί να απεγκλωβιστεί από κακές επιλογές ανθρώπων, από την αδυναμία να διαμορφώσει συγκεκριμένη πολιτική και από υπερβολική επιθετικότητα. Στις τελευταίες εκλογές, όπως και στα προηγούμενα χρόνια, ενώ το κόμμα αναζητούσε τον δρόμο του μέσα από τις επιλογές μιας αριστερής πολιτικής, της σοσιαλδημοκρατίας και των κινημάτων, ο Τσίπρας επικεντρωνόταν σε επιθέσεις εναντίον του Κυριάκου Μητσοτάκη και όχι στην κατάρτιση εναλλακτικής πρότασης για το μέλλον της χώρας. Ο ίδιος επέλεξε το γήπεδο στο οποίο ηττήθηκε.
Με το επικοινωνιακό του χάρισμα, υπερβολική αυτοπεποίθηση και εύκολη πορεία προς την κορυφή, ίσως ο Τσίπρας να μην μπορούσε να πολιτευθεί αλλιώς. Σαν να έβλεπε τον κόσμο μέσα από τον παραμορφωτικό φακό μιας υπεραπλουστευμένης σύγκρουσης Αριστεράς – Δεξιάς. Εως και τη συμφωνία των Πρεσπών αντιμετώπισε πρώτα ως ευκαιρία να φέρει τον Μητσοτάκη σε δύσκολη θέση (εναντίον στελεχών και οπαδών της Ν.Δ.) και μετά ως σημαντικό διπλωματικό επίτευγμα. Ομως, όταν δεν είχε άλλη επιλογή, μπορούσε να δείξει ευελιξία και αποφασιστικότητα. Η κρίσιμη στιγμή της πρωθυπουργίας του ήταν το δημοψήφισμα του 2015. Καταλαβαίνοντας με καθυστέρηση ότι δεν άντεχε την ευθύνη να οδηγήσει τους Ελληνες εκτός Ευρωζώνης, ο Τσίπρας επέλεξε να αγνοήσει την ετυμηγορία τους. Και αυτοί συναίνεσαν, ανανεώνοντας την εντολή να κυβερνήσει. Η συγκυβέρνηση με τον Καμμένο επιβεβαίωσε το ανερμάτιστο της πολιτικής ταυτότητας του Τσίπρα και τον κυνισμό του: τους δύο ένωναν μόνο ένα «αντιμνημονιακό» μένος και η αμοιβαία ανάγκη συνεργασίας για να βρίσκονται στην εξουσία.
Ενώ ο ίδιος και η κυβέρνησή του συντάραξαν την Ευρώπη, αργότερα συνεργάστηκε με την τρόικα για να κρατήσει την Ελλάδα σε ευρωπαϊκή πορεία. Βελτίωσε και τις σχέσεις με τις ΗΠΑ. Στην αντιπολίτευση, όμως, επέστρεψε στην αδιέξοδη κριτική, τις υποσχέσεις και τη σύγχυση. Η ηγεμονία του στο κόμμα δεν του επέτρεψε να εξελιχθεί. Παρότι νέος ακόμη, δεν κατάλαβε ότι ο κόσμος και οι ανάγκες των ψηφοφόρων άλλαξαν.
