Οσοι γνωρίζουν τον «βαθύ» ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τον πυρήνα των στελεχών του ιστορικού 3%, σίγουρα εκτίμησαν το χιούμορ του κ. Αλέξη Τσίπρα. Είναι μεγάλο το χουνέρι που τους έκανε. Μιλάμε για μια γενιά στελεχών που κάνουν πολιτική αραχτοί στα καφέ των Εξαρχείων και το καλοκαίρι (ολόκληρο το καλοκαίρι!) αράζουν σε παραλίες. Εξ ου και οι δηλώσεις «μα καλοκαιριάτικα θα κάνουμε διαδικασίες για αλλαγή αρχηγού;».
Τώρα, όπως είπε και χθες ο κ. Τσίπρας, προέχει η «ανάγκη να εφεύρουμε τον νέο ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπορέσει με σεμνότητα και ανοιχτά μάτια να διαβάσει τις νέες αντιθέσεις και τα νέα ρεύματα της κοινωνίας, τις νέες προκλήσεις της εποχής, και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες εκείνων που θέλει και έχει ταχθεί να εκπροσωπεί» (29.6.2023).
Να του ευχηθούμε «καλή τύχη», αλλά αυτήν την είχε τα περασμένα χρόνια της κρίσης. Μετά το 2015, το βασικό ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποφασίσει τι θέλει να γίνει. Τώρα που ξαναμίκρυνε έγινε επιτακτικό. Και αυτό διότι επί πολλά χρόνια ο κ. Τσίπρας πολιτεύθηκε σαν Ιανός. Ηταν ο πρωθυπουργός της καταστροφικής διαπραγμάτευσης και ο ίδιος που έκανε τη σωτήρια kolotoumpa τον Ιούλιο του 2015. Εκανε τομές, όπως η ανεξαρτητοποίηση της Αρχής Δημοσίων Εσόδων (το ιερό δισκοπότηρο προηγούμενων κυβερνήσεων), αλλά ντρεπόταν να τις πει διότι ήταν… μνημονιακά προαπαιτούμενα.
«Η ταύτιση στις κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και στον ΣΥΡΙΖΑ για την τετραετία 2019-2023 βρίσκεται στο 45,21%» (vouliwatch, 11.5.2023), αλλά το μόνο που θυμούνται όλοι είναι η ρητορική αρνητικότητα του κόμματος και η τοξικότητα του λόγου των στελεχών του.
Οταν τον ρώτησε ο κ. Αλέξης Παπαχελάς, «υπάρχει μια κριτική που λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ένα καθαρό στίγμα. Από τη μία ήταν ο Πολάκης, από την άλλη ο Χουλιαράκης», ο ίδιος απάντησε: «Συνεχίσαμε να έχουμε αντιφάσεις στον δημόσιο λόγο και στη δημόσια εικόνα μας, όπως νομίζω ότι έχουν όλα τα μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα εξουσίας αντιφάσεις. Είναι κρίσιμο ζήτημα, πάντως, και το λέω όχι ως δικαιολογία αλλά ως ψυχρή διαπίστωση, πως οι αντιφάσεις αυτές συχνά διογκώνονταν από ένα μάλλον εχθρικό, για να το πω ήπια, απέναντί μας τοπίο μέσων ενημέρωσης» («Καθημερινή», 11.6.2023).
Τώρα, μετά την κατραπακιά του 18%, ο ΣΥΡΙΖΑ «οφείλει να ανταποκριθεί στη λαϊκή εντολή. Να αναδιοργανωθεί άμεσα και χωρίς καμιά χρονοτριβή τόσο στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση της Ν.Δ., όσο και στην αντιπαράθεση με τις δικές του αδυναμίες, παθογένειες και προβλήματα».
Το πρώτο, δηλαδή η σοβαρή αντιπολίτευση, θέλει πολλή δουλειά και όχι εύκολα συνθήματα. Το δεύτερο θέλει περισσότερη…
