«Αγαπήθηκα πολύ και μισήθηκα εξίσου» ήταν ο τίτλος συνέντευξης του Αλέξη Τσίπρα λίγες μέρες πριν από τις εκλογές του Μαΐου (LIFO). Και λίγοι θα διαφωνήσουν. Ο απερχόμενος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην πρωθυπουργός, κάθε άλλο παρά αδιάφορος ήταν στο πέρασμά του από την κεντρική πολιτική σκηνή. Αγαπήθηκε πολύ, ιδιαίτερα από τον κόσμο της Αριστεράς, που είδε στο πρόσωπό του να εκπληρώνεται ο πόθος δεκαετιών για την κατάκτηση της εξουσίας. Και μισήθηκε εξίσου από ανθρώπους που θεώρησαν κάθε βήμα του στην κεντρική πολιτική σκηνή και πολύ περισσότερο στο τιμόνι διακυβέρνησης της χώρας ως ένα τυχοδιωκτικό πείραμα με αμφιλεγόμενη κατάληξη.
Με τη χθεσινή παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κλείνει ένας ακόμη κύκλος, αυτός της αποχώρησης από το προσκήνιο όλων των πρωθυπουργών που άσκησαν εξουσία τη μνημονιακή περίοδο. Και εν πολλοίς η αποχώρησή τους από το πρώτο πλάνο ήταν το τίμημα που κλήθηκαν να πληρώσουν ακριβώς για τη μνημονιακή θητεία τους.
Οι πολίτες, η κοινωνία, δείχνουν να βιάζονται να προχωρήσουν παρακάτω και να αφήσουν πίσω ό,τι παραπέμπει στη δύσκολη μνημονιακή εποχή. Μαζί και τους ηγέτες της περιόδου, που για κάποιους ήταν σωτήρες, για άλλους προδότες και ολετήρες.
Η ιστορία θα κρίνει το πέρασμα του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία της χώρας. Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, πάντως, ότι σε δύσκολες στιγμές απέδειξε ότι διαθέτει ένστικτο, ικανότητες και αντανακλαστικά. Η ευκαιρία για να εξελίξει τον ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας δόθηκε την πρώτη σκληρή μνημονιακή περίοδο. Οι ευκαιρίες, ωστόσο, έχουν αξία όταν αξιοποιούνται, αλλιώς χάνονται.
Ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε αντανακλαστικά, καβάλησε το κύμα και βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας. Και παρά το εξαιρετικά δύσκολο, περιπετειώδες, αντιφατικό και αμφιλεγόμενο πρώτο εξάμηνο της θητείας του ως πρωθυπουργού, την κρίσιμη ώρα έκανε τους κρίσιμους συμβιβασμούς. Με ποιο κριτήριο και ποιο τίμημα, δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο. Ισως μία από τις πιο πολύτιμες υπηρεσίες που προσέφερε η περίοδος διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, ήταν ότι μπήκε τέλος στις ψευδαισθήσεις. Στις συλλογικές αυταπάτες ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις και παρακαμπτήριες σε δύσκολες αποφάσεις και ακόμα πιο δύσκολες πολιτικές. Είναι και αυτό μια διόλου αμελητέα προσφορά.
Η πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση ήταν η κατάληξη μιας τετραετίας στη διάρκεια της οποίας αναδείχθηκαν εμφατικά οι αδυναμίες του Αλέξη Τσίπρα. Με κορυφαία, ίσως, την καθυστέρηση στον συλλογικό μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε το κόμμα να συνεχίσει να είναι «συμβατό» με τη μεταβαλλόμενη κοινωνία, με τη διαρκώς μεταλλασσόμενη συγκυρία. Το προσεχές διάστημα όλα αυτά θα συζητηθούν. Προσφορά, ευθύνες, αίτια, ικανότητες, αδυναμίες.
Μένει να φανεί αν ως μια τελευταία προσφορά στο κόμμα του ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να οδηγήσει σε «βελούδινη» διαδοχή, χωρίς να τηρηθεί αυτή τη φορά η ισχυρή παράδοση των κομμάτων της Αριστεράς σε αλληλοσπαραγμό και διασπάσεις.
