Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να παραμερίσει –όπως ακριβώς δήλωσε ο ίδιος– για να εκλεγεί νέα ηγεσία στο κόμμα του είναι ίσως η μόνη ορθή επιλογή που έκανε τα αρκετά τελευταία χρόνια. Για να ξεπεράσει τη διπλή εκλογική συντριβή και έκτη διαδοχική ήττα, ο μόνος τρόπος ήταν να αφήσει σε άλλον το τιμόνι του κόμματος που βαδίζει ολοταχώς σε μεγάλες περιπέτειες και δύσκολα θα ανακάμψει. Αν λοιπόν θέλει να έχει μια κάποια ευκαιρία στο μέλλον να επιστρέψει, έκανε τη σωστή κίνηση. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι η Ιστορία τού χρωστάει και θα τον ξανακαλέσει, αλλά τουλάχιστον τήρησε τα στοιχειώδη και ανέλαβε στην πράξη τις ευθύνες του.
Πολλοί ακόμη «πρώην» ανέμεναν και ορισμένοι ίσως αναμένουν ακόμη να τους καλέσουν για να… σώσουν το έθνος, αλλά το τηλέφωνό τους δεν κτύπησε ποτέ. Η πολιτική είναι πολύ σκληρό άθλημα και δεν καταλαβαίνει και πολύ από συναίσθημα. Η δύναμη και η πολιτική ισχύς κατά κανόνα συνδέονται ευθέως με τα αξιώματα που όταν χαθούν χάνονται και όλα τα άλλα μαζί τους.
Αμφισβητούσε τα προφανή και κυρίως παρουσίαζε τη χώρα σαν να ήταν το Αφγανιστάν, υποτιμώντας την αντί- ληψη των πολιτών για το τι συμβαίνει πραγματικά στον τόπο.
Ο κ. Τσίπρας υπήρξε πράγματι ένας ταλαντούχος λαϊκιστής πολιτικός που αξιοποίησε στον μέγιστο βαθμό τις ευκαιρίες που βρήκε στη διαδρομή του και κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός σε μια καμπή της Ιστορίας. Απειρος και κακομαθημένος, δεν φρόντισε να μάθει κατά την άσκηση της εξουσίας, αλλά γοητεύθηκε από αυτή και παραδόθηκε στις απολαύσεις της. Ακόμη χειρότερα, προσπάθησε να εδραιώσει τη μακροημέρευσή του με μεθόδους πολιτικής χυδαιότητας. Επιχείρησε να στείλει φυλακή τους πολιτικούς αντιπάλους του αλλά όταν όλα αποδείχθηκαν πέραν των άλλων ατελέσφορα και κατασκευασμένα, εκείνος δεν φρόντισε να ζητήσει ούτε μία συγγνώμη από ανθρώπους που ταλαιπώρησε για χρόνια. Στις εκλογές του 2019 ηττήθηκε, αλλά με ποσοστά που άφηναν περιθώριο να επανακάμψει. Στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν όχι μόνον δεν άλλαξε, αλλά συντάχθηκε με κάθε τρέλα και παρατράγουδο από το κόμμα του και την κοινωνία. Αμφισβητούσε τα προφανή και κυρίως παρουσίαζε τη χώρα σαν να ήταν το Αφγανιστάν, υποτιμώντας την αντίληψη των πολιτών για το τι συμβαίνει πραγματικά στον τόπο. Πολύ χειρότερα για τον ίδιο, δεν κατάλαβε ποτέ ποιος ακριβώς ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Με φαιδρότητες ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να κατατάξει τον αρχηγό της Ν.Δ. στην Ακροδεξιά, όταν εκείνος ως πρωθυπουργός έκανε πάρτι στο Κέντρο και ακόμη πιο αριστερά αυτού, όπως αποδείχθηκε στις εκλογές αλλά και με τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης.
Τώρα στα δύσκολα προφανώς ελπίζει ότι όποιος τον διαδεχθεί θα τα κάνει χειρότερα. Ετσι, κάποια στιγμή (ίσως μετά τις ευρωεκλογές του επόμενου έτους) να ανακληθεί από την εφεδρεία για να σώσει το κόμμα ή αν καταστραφούν να κάνει νέο δικό του κόμμα και να προσπαθήσει να επιστρέψει. Αυτά τα δύο ενδεχόμενα ασφαλώς υπάρχουν, αλλά τέτοιες επιστροφές πολιτικών στην Ιστορία είναι μετρημένες στα λίγα δάκτυλα της μιας χειρός.
