Οταν αρρώστησε σοβαρά ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1996 και τέθηκε ζήτημα διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ, δύο ήταν οι δρόμοι: Κώστας Σημίτης ή Ακης Τσοχατζόπουλος. Για πολύ λίγο, επικράτησε ο πρώτος.
Οταν τέθηκε ζήτημα ηγεσίας στη Ν.Δ. το 2015, δύο ήταν και πάλι οι δρόμοι: Κυριάκος Μητσοτάκης ή Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Προς μεγάλη έκπληξη όλων, επικράτησε ο πρώτος.
Στο μεν ΠΑΣΟΚ, η σημιτική, εκσυγχρονιστική του εκδοχή τέθηκε σε άμεση αντιδιαστολή με το «βαθύ» ΠΑΣΟΚ του Ακη, ο οποίος είχε το γνωστό, θλιβερό τέλος που όλοι γνωρίζουμε.
Οσο κι αν το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε αποκλειστικά (και άδικα εξαιτίας αυτού) το κραχ του 2010, όσο κι αν ο Κώστας Σημίτης λοιδορήθηκε στον καιρό της κρίσης, η δική του κληρονομιά κυβερνά και σήμερα και, μάλιστα, για δεύτερη συνεχή τετραετία, και με τις ευλογίες ενός 40% των ψηφοφόρων.
Αντιθέτως, το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» «μετακόμισε» στον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα βλέπουμε όλοι τη θλιβερή εξέλιξή του – αν όχι και κατάληξή του…
Τόσο στην περίπτωση του σημιτικού ΠΑΣΟΚ όσο και σε εκείνη της μητσοτακικής «νέας» Νέας Δημοκρατίας, το ερώτημα, χονδρικώς, τέθηκε ανάμεσα στις εκσυγχρονιστικές, κεντρώες δυνάμεις και σε εκείνες ενός παρελθόντος, είτε σοσιαλιστικού α λα 1981 είτε παραδοσιακά δεξιού.
(Σημαντικό: Μπορεί ο Β. Μεϊμαράκης, ως παλαιότερος και πιο παραδοσιακός, να ηττήθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη το 2016, ωστόσο, η στήριξή του στον δεύτερο, έστω και από την απόσταση των Βρυξελλών, υπήρξε καθαρή και συνεχής – αυτό κάτι λέει για την ομοιογένεια στη Ν.Δ. παρά τους τριγμούς από τα «δεξιά διαμερίσματά» της.)
Μας λέει κάτι αυτό το αφήγημα; Ισως ότι μετά μια κρίση σε ένα κόμμα, κατά κανόνα, η «διχάλα» που ανοίγει όσον αφορά τη διαδοχή είναι ανάμεσα στο «χθες» και στο «αύριο» (μολονότι δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στο «χθες» του Μεϊμαράκη με το αντίστοιχο του Τσοχατζόπουλου…). Αρα, αυτό ίσως συμβεί και με τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που άνοιξε τον δρόμο για την διαδοχή ο Αλέξης Τσίπρας.
Η αλήθεια είναι ότι, μολονότι είχε φουντώσει η συζήτηση περί παραίτησής του, έτσι όπως ήρθε, ξάφνιασε πολλούς. Και ξάφνιασε και με έναν ακόμη τρόπο: η ανακοίνωσή του διακρινόταν από λόγο σοβαρό, μετρημένο, ανθρώπινο και οπωσδήποτε αξιοπρεπή.
Προσωπική μας άποψη: ορθώς μίλησε θετικά για τις Πρέσπες, το δικαιούται. Από την άλλη, ήταν όντως ο «πρώτος αριστερός πρωθυπουργός», πλην όμως με ένα αμιγώς ακροδεξιό δεκανίκι. Αυτό το αποσιώπησε. Ας είναι.
Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται από την Ιστορία για το τι θα είναι από δω και πέρα: Ενα σύγχρονο, γνήσια κεντροαριστερό ευρωπαϊκών προδιαγραφών κόμμα ή ένα νεοκομμουνιστικό μόρφωμα με λαϊκιστικές προεκτάσεις, αγκυλωμένο στη νοοτροπία της αιώνιας διαμαρτυρίας;
