Οταν ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε τον ΣΥΡΙΖΑ, το 2008, με την καθοριστική συνδρομή του Αλέκου Αλαβάνου, ο Συνασπισμός είχε μεν αφήσει πίσω του το μόνιμο άγχος της Ανανεωτικής Αριστεράς, «μπαίνουμε – δεν μπαίνουμε στη Βουλή», ωστόσο το ποσοστό 5,04% στις εκλογές του 2007 δεν είχε μεγάλη αξία σαν εφαλτήριο. Φάνηκε άλλωστε αυτό στις εκλογές του 2009, όταν το ποσοστό μειώθηκε στο 4,6%. Προχθές ο Αλ. Τσίπρας αποχώρησε από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, σοφά πράττοντας, και για τον εαυτό του και για το κόμμα του, η συρρίκνωση του οποίου συνεχίστηκε και την περασμένη Κυριακή. Παλαιότερα το 18% θα θεωρούνταν από τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο γερή προίκα, αν όχι θαύμα. Τώρα πια όμως, μετά τις τρεις εκλογικές νίκες (στις ευρωεκλογές του 2014 και στις εθνικές εκλογές του 2015, Ιανουάριο και Σεπτέμβριο), και τη συνακόλουθη «πρώτη φορά Αριστερά» στην κυβέρνηση, το ποσοστό αυτό απογοητεύει. Δεν ενθουσιάζει.
Σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, ο ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη του 2015 δεν αποσπά το 36,3%, που του απέδωσε 149 έδρες, αλλά μια μονάδα παραπάνω. Με την απόλυτη πλειοψηφία, λοιπόν, ο πρόεδρός του δεν έχει ανάγκη κυβερνητικού εταίρου και δεν επινοεί την «καλή χημεία» του με τον επικεφαλής των ΑΝΕΛ Πάνο Καμμένο, αποκλείοντας βιαστικά το ενδεχόμενο συνεργασίας με το «Ποτάμι». Ποια θα ήταν άραγε η πορεία της χώρας δίχως το εθνικιστικό-συνωμοσιολογικό δεκανίκι; Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Αυτό που ξέρουμε είναι αυτό που ζήσαμε: το ψυχολογικό άδειασμα των αριστερών και την ιδεολογική προσβολή τους από την πρώτη κιόλας μέρα. Κι έπειτα το αναποδογύρισμα του δημοψηφίσματος, όταν η μονοπρόσωπη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κατανόησε με οδυνηρή αργοπορία ότι τα μνημόνια δεν σκίζονται με μία και μόνο κίνηση.
Οι διαψευσμένοι του ΣΥΡΙΖΑ με καταγωγή από την Ανανεωτική Αριστερά ψέγουν για πολλά κόμμα και πρόεδρο, αρχηγό μάλλον. Δύο πάντως από τις κινήσεις που του πιστώνουν, η συμφωνία των Πρεσπών και η απλή αναλογική (πώς να μην επιμείνεις σ’ αυτήν, όταν αποτελεί διαχρονική, ηθικής τάξεως αξίωση της παράταξής σου;), του κόστισαν βαριά. Οι «Πρέσπες» κατακρίθηκαν σαν προδοτικές όχι μόνο από τους αγρίως εθνολαϊκιστές αλλά και από αριστεροφανείς σχηματισμούς, όπως η «Πλεύση Ελευθερίας». Και βέβαια από τη Ν.Δ., που δημαγώγησε με λόγο δηλητηριώδη, κι έχει φτάσει πια να θεωρεί «εθνική εξαίρεση» τον ΣΥΡΙΖΑ, με ορολογία μετεμφυλιακή.
Αυτά προς το παρόν. Θα χρειαστεί να επανέλθω.
