Είναι μια μορφή επιλεκτικής τύφλωσης που μας επιτρέπει να μην εγκαταλείπουμε καμία από τις ανέσεις μας. Θεωρούμε πως ό,τι υλικό κατασκευάζεται, μετά τη χρήση του παύει να υπάρχει. Η απομάκρυνση των αποβλήτων του πολιτισμού από το αστικό βλέμμα, μαζί με τη βολική αντίληψη ότι οι καταναλωτές αγαθών δεν ευθύνονται για τη μετέπειτα τύχη της «ληγμένης» ύλης, βοηθούν τη συνείδηση να την αποπέμψει στους κόλπους του απενοχοποιητικού μηδενός. Σπάνια οι άνθρωποι αναλογίζονται πού καταλήγουν τα ρούχα που πετούν. Το ενδεχόμενο να επαναχρησιμοποιηθούν από κάποιους, τα εξορίζει από τον κύκλο των αποβλήτων. Και όμως, είναι από τα πιο ανθεκτικά και επιβαρυντικά απορρίμματα. Περί τα 100 δισ. νέα ενδύματα παράγονται μαζικά, συχνά υπό απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, από τη λεγόμενη «γρήγορη μόδα», και διοχετεύονται σε ΗΠΑ, Ευρώπη και Ασία. Φοριούνται για λίγο και πετιούνται· 92 εκατ. τόνοι ρούχων καταλήγουν κάθε χρόνο, μέσα από διάφορες διαδρομές, στην εκτεθειμένη σε απειλές αρχαία φύση της γης των στερημένων. Η υπαίθρια εγκατάσταση στον δημόσιο χώρο του ΚΠΙΣΝ –προϊόν της συνεργασίας ΚΠΙΣΝ και ΕΜΣΤ– με τίτλο «Επιστροφή στον αποστολέα» και δημιουργό την αφρικανική κολεκτίβα NEST, αποκαλύπτει τη δραματική καθημερινότητα στα «κατώγια» της γης. Μέσα στην εγκατάσταση, ένα περίπτερο φτιαγμένο από μεγάλα δεμάτια μεταχειρισμένων ρούχων, σαν αυτά που καταλήγουν στην Αφρική ως ανθρωπιστική βοήθεια από τις εύπορες χώρες της Δύσης, προβάλλονται ντοκιμαντέρ που ξεγυμνώνουν το σκοτεινό πρόσωπο ενός πλανερού συστήματος: τη μαζική αποστολή ανεπιθύμητων ρούχων σε φτωχές χώρες, με το πρόσχημα ότι αυτές τα θέλουν. Καθώς τα περισσότερα από τα μισά είναι πολύ χαμηλής ποιότητας για μεταπώληση και χρήση (τα καλύτερα έχουν διοχετευθεί σε αγορές μεταχειρισμένων στη Δύση), μετατρέπονται σε σκουπίδια.
Προ ημερών, δημοσιεύθηκαν δορυφορικές φωτογραφίες από ένα τεραστίων διαστάσεων βουνό πεταμένων ρούχων στην έρημο Ατακάμα της βόρειας Χιλής, ορατό από το Διάστημα. Παρόμοια όρη υψώνονται στην Αφρική, σε Κένυα, Ρουάντα, Τανζανία, Ουγκάντα, Μπουρούντι. Πέραν των περιβαλλοντικών, τραγικές είναι και οι κοινωνικές επιπτώσεις: η κλωστοϋφαντουργία στις χώρες αυτές συρρικνώνεται και χιλιάδες εργαζόμενοι χάνουν τη δουλειά τους, ενώ δεν δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας από τη μεταπώληση των εισαγόμενων μεταχειρισμένων, καθώς αυτά στην πραγματικότητα είναι αδύνατον να μεταπωληθούν. Επιστροφή στον αποστολέα, λοιπόν, μήπως και αφυπνιστεί από τον πνευματικό και ηθικό λήθαργο του ανεύθυνου αδηφάγου καταναλωτή, του αναπαυμένου μέσα στις «βολές» των διακρίσεων.
