Την έκπτωση μπορεί κανείς να τη διακρίνει παντού: στα πρόχειρα σκηνικά που αποπνέουν στουντιακή αναληθοφάνεια· στις σχέσεις των χαρακτήρων που μοιάζουν στατικές και αβαθείς· στους διεκπεραιωτικούς διαλόγους από τους οποίους λείπουν οι αποχρώσεις, το νεύρο, ο αυθορμητισμός· στη σκηνοθεσία και στη φωτογραφία, που άφησαν πίσω το κινηματογραφικό στυλ, την εύστροφη οπτική αφήγηση και την ατμοσφαιρική εικόνα του κλασικού HBO, για ένα προϊόν απλοϊκό και πεντακάθαρο σαν διαφημιστικό σποτάκι· στις επιδόσεις των ηθοποιών: οι πρωταγωνίστριες δεν προσπαθούν ιδιαίτερα να αποδώσουν τον ρόλο – οι σκηνές εναλλάσσονται άκοπα και αδιάφορα, δίνοντας την αίσθηση ότι γυρίστηκαν στο πόδι, για να επιστρέψουν οι ακριβοπληρωμένες σταρ το συντομότερο στα σπίτια τους. Ο δεύτερος κύκλος του «And Just Like That», δηλαδή της πολυαναμενόμενης συνέχειας του «Sex and the City» –της σειράς που πριν από 25 χρόνια άλλαξε για πάντα την τηλεόραση και τον τρόπο που μιλάμε για το σεξ– επιβεβαίωσε αυτό που είχαμε ψυλλιαστεί ήδη από τον πρώτο κύκλο: ότι αποτελεί, αν όχι μια αρπαχτή, τουλάχιστον ένα πρότζεκτ που από τη σύλληψη μέχρι την εκτέλεσή του φέρει τα σημάδια της αγγαρείας.
Τρικυμία εν σεναρίω
Περισσότερο από το κομμάτι των τεχνικών θεμάτων, που δεν είναι αμελητέο όταν μιλάμε για παραγωγές υψηλού κόστους και κύρους, η σειρά πάσχει στη δημιουργική της ουσία· της λείπει η κεντρική ιδέα: η Κάρι, η Σάρλοτ και η Μιράντα περιφέρονται ανόρεχτα στον κόσμο ως κλάσματα του αλλοτινού εαυτού τους, δίχως κινητήριες δυνάμεις και προορισμό, δίχως τα γνωρίσματα εκείνα που κάποτε προωθούσαν αδιάκοπα τον μύθο του «Sex and the City» και παράλληλα ανάδευαν απολαυστικά τις κυρίαρχες πολιτισμικές τάσεις της εποχής. Δεν υπάρχει όρεξη, δεν υπάρχει ιστορία σε μεγάλη κλίμακα, παρά μόνο μικρά και ασήμαντα περιστατικά, τα οποία αποτυπώνονται με τρόπο ανάλατο και ανιαρό, που δεν αφήνει κανένα αποτύπωμα (ένα παράδειγμα είναι το εύρημα του Met Gala, το οποίο εξαντλείται στην ενδυματολογική προετοιμασία κι έπειτα εγκαταλείπεται άδοξα). Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να φανεί επίκαιρη, η σειρά έχει εισαγάγει θεματικές και πρόσωπα με την ελπίδα ότι θα της εξασφαλίσουν πόντους προοδευτισμού και «συμπεριληπτικότητας»: το αποτέλεσμα είναι άχαρο και βεβιασμένο. Τέσσερις σκουρόχρωμες γυναίκες έχουν ενταχθεί στο καστ (η μία εξ αυτών χρησιμοποιεί ουδέτερες αντωνυμίες, άρα μάλλον δεν αυτοπροσδιορίζεται ως γυναίκα) χωρίς να εισφέρουν τίποτα ουσιώδες, παρά μόνο τη μειονοτική τους ταυτότητα. Δεν εμπλουτίζουν το σενάριο, δεν δίνουν καύσιμα για να αποκτήσει ενδιαφέρον η πλοκή, δεν προσφέρουν καν τη χαρά της ατάκας. Ως ντεκόρ πολιτικής πολυτέλειας, στέκονται πάνω σε ένα πλαδαρό κείμενο και περιμένουν μάταια να αξιοποιηθούν μυθοπλαστικά.
Το αναπόφευκτο τέλος
Η σημασία της κληρονομιάς του «Sex and the City» δεν έγκειται τόσο στα ρούχα, στις ερωτικές ιστορίες και στο σεξουαλικό συμφραζόμενο (παρότι ήταν όλα τους κορυφαία και κοινωνικά απαραίτητα), όσο στο μήνυμα γυναικείας χειραφέτησης που η σειρά τόσο εύγλωττα διατύπωσε και διέδωσε. Η ασυμβατότητα του «And Just Like That» με τη σημερινή εποχή δεν έχει να κάνει με το καπιταλιστικό πρότυπο των ’90s που τάχα πτώχευσε, με τις πρωταγωνίστριες που σύμφωνα με κάποιους «παραμεγάλωσαν» ή με το ότι λείπει από τη σειρά η αγαπημένη του κοινού, Σαμάνθα. Το πρόβλημα συνίσταται στο ότι το σενάριο δεν κατάφερε να πιάσει το νήμα της χειραφέτησης από εκεί που το είχε αφήσει. Η λατρεία της ποπ κουλτούρας για τα νιάτα και τους νέους έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο κενό κατανόησης της ζωής μετά τα πενήντα, με αποτέλεσμα το βλέμμα των δημιουργών προς τις σημερινές Κάρι, Σάρλοτ και Μιράντα να καταλήγει θολό και αμήχανο. Από τη μία, οι δημιουργοί κατάλαβαν ότι τρεις γυναίκες στα πενηντακάτι μάλλον δεν κάνουν ό,τι έκαναν στα τριάντα· από την άλλη, δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ενημερωμένοι για το τι ακριβώς κάνουν. Οι ιστορίες δεν τελειώνουν απαραιτήτως όταν μπαίνει η τελεία, αλλά όταν δεν έχουμε πια κάτι άλλο να πούμε.
