Οι μεγάλες νίκες θέλουν και ογκώδεις κυβερνήσεις. Ετσι το υπουργικό συμβούλιο έφθασε τα 63 άτομα· ζωή να ‘χουν. Πάνε εκείνες οι εποχές που οι δημοσιογράφοι γκρίνιαζαν ότι «κοντεύουμε να φθάσουμε τους 50 υπουργούς και υφυπουργούς». Τώρα, «άκρα του τάφου σιωπή στον πολιτικό κάμπο βασιλεύει». Διαπρύσιοι κήρυκες κατά του άχρηστου υπουργείου Μακεδονίας – Θράκης, του «αγαπημένου μας ΥΜΑΘ», τώρα το βλέπουν σαν χαριτωμενιά, κάτι σαν τον Πίνατ του υπουρ-γικού συμβουλίου.
Τα «μικρά κι ευέλικτα σχήματα» μπήκαν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, μαζί με το αίτημα της προηγούμενης δεκαετίας για εξοικονόμηση πόρων κατά την πολιτική λειτουργία. Είχαμε φθάσει τότε να συζητούμε για την ανάγκη 200 βουλευτών –γίνεται με απλό νόμο, όπως ορίζει το Σύνταγμα–, αλλά όπως πάμε θα αποκτήσουμε κυβέρνηση 200 υπουργών. Κι αυτοί –είπαμε: ζωή να ‘χουν– δημιουργούν έξοδα. Αυτοκίνητα, οδηγούς, γραφεία, γραμματείς και φαρισαίους, δηλαδή μετακλητούς. Πολλούς μετακλητούς…
Η προηγούμενη κυβέρνηση έσπασε ρεκόρ με 3.347, όταν πολλοί από εμάς φωνασκούσαμε ότι «όλες οι κυβερνήσεις του πρόσφατου παρελθόντος είχαν 1.800-1.900 μετακλητούς. Αυτή (των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) έχει και μια ιδιαίτερη αδυναμία στα δικά της παιδιά: τους έκανε 2.100» («Συμβασιούχοι που πληθύνονται», 21.2.2017). Είπαμε: οι μεγάλες νίκες δημιουργούν και πολλές υποχρεώσεις. Δεν είναι μόνον οι βουλευτές που αγωνίστηκαν (κάποιοι και στις δεύτερες εκλογές) και πρέπει να τιμηθούν με γεωγραφικά κριτήρια. Είναι και οι αποτυχόντες που κάπως πρέπει να βολευτούν, γιοι και κόρες κομματαρχών που «τα έδωσαν όλα για την παρά-ταξη» και περιμένουν αντίδωρο.
Τα «μικρά κι ευέλικτα σχήματα» μπήκαν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, μαζί με το αίτημα της προηγούμενης δεκαετίας για εξοικονόμηση πόρων κατά την πολι- τική λειτουργία.
Ας είναι όμως. Οπως γράφαμε από το 2005, «όσο το κράτος παραμένει μεγάλο και δυσκίνητο, το μικρό κι ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα δεν μπορεί να είναι παρά ένας ευσεβής πόθος, κάτι σαν κάρο πριν από τ’ άλογα» («Χρειαζόμαστε μικρό κι ευέλικτο κράτος», 8.5.2005). Δηλαδή, όταν το υπουργείο Εσωτερικών έχει να μοιράσει σε 330 δήμους τα λεφτά του ΕΝΦΙΑ (με κοινωνικά, γεωγραφικά και –φυσικά– κομματικά κριτήρια) τρεις υφυπουργοί δεν φθάνουν, δεδομένων όλων των άλλων υποχρεώσεων που θα έχει η υπουργός. Το υπουργείο Εσωτερικών ασχολείται και με το βάψιμο των σχολείων στον Δήμο Αλμυρού (Διαύγεια, 28.6.2023) και με τις δαπάνες «μισθοδοσίας του προσωπικού καθαριότητας, με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου στα Δ.ΙΕΚ και τα ΣΔΕ της επικράτειας» (27.6.2023) και, και, και…
Το μεγάλο κράτος όμως δεν χρειάζεται μόνο πολλούς υπουργούς και αμέτρητους μετακλητούς. Απαιτεί και ισχυρή εποπτεία, τέτοια που δεν κάνει η Βουλή (όπως είδαμε στην κωμωδία της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας για το σκάνδαλο των υποκλοπών), αλλά κάνουν οι Ανεξάρτητες Αρχές. Τώρα η κυβέρνηση –για λόγους εξοικονόμησης πόρων, βεβαίως, βεβαίως…– προωθεί ένα σχέδιο συγχώνευσης, με απώτερο σκοπό την εκδίωξη των ενοχλητικών προέδρων, αυτών δηλαδή που υλοποίησαν την εντολή του πρωθυπουργού «όλα στο φως». Προσπάθησε να το κάνει με το τελευταίο νομοσχέδιο που κατέθεσε πριν από τις εκλογές, αλλά το απέσυρε υπό το βάρος των αντιδράσεων. Θα είναι σαφές δείγμα αλαζονείας να το κάνει τώρα που, υπό το βάρος της μεγάλης νίκης, δεν υπολογίζει γκρίνιες για τους θεσμούς.
Στο κάτω κάτω της γραφής, αν θέλει να κάνει εξοικονόμηση μπορεί να καταργήσει την «Εθνική Αρχή Διαφάνειας» που έφτιαξε η ίδια, μια αρχή που τσαλαβουτά σε όλα χωρίς κανένα δημοκρατικό διάφορο. Οπως γράφαμε και παλαιότερα, «είδαμε συνεργεία της ΕΑΔ να βγαίνουν στα καφενεία για τα μέτρα κατά του κορωνοϊού, η ίδια Αρχή έβγαλε πόρισμα για τις υποκλοπές και τώρα ψάχνει το μεταναστευτικό. Να σημειώσουμε ότι η ΕΑΔ ασχολήθηκε και με άλλες καταγγελίες του ξένου Τύπου για παράνομες επαναπροωθήσεις μεταναστών και (όπως στις υποκλοπές) τα βρήκε όλα καλά…» (26.5.2023).
