Οσοι πίεζαν τον Αλέξη Τσίπρα να μην παραιτηθεί από την ηγεσία είχαν ως βασικό επιχείρημα ότι μετά την αποχώρησή του θα διαρραγεί η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ, που θα ξαναγίνει κόμμα διαμαρτυρίας. Του έλεγαν «να μην τους κάνει τη χάρη» (σε εσωκομματικούς αντιπάλους και εξωθεσμικούς παράγοντες) και να μην εγκαταλείψει στην τύχη ένα προσωπικό του δημιούργημα, τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι ένα ερώτημα που θα απαντηθεί στην πράξη και στην πορεία του χρόνου, στο ορατό μέλλον, αν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα. Το βέβαιο είναι ότι έπαψε να υπάρχει, ως κόμμα εξουσίας, με τον Τσίπρα. Αυτό φάνηκε στη διπλή εκλογική συντριβή του Μαΐου και του Ιουνίου, με τον ΣΥΡΙΖΑ να κατρακυλά σε υποδιπλάσιο ποσοστό από τη Ν.Δ. και να μπαίνει σε αρνητική δίνη εκφυλισμού πριν καν γίνουν συνεδριάσεις των κομματικών οργάνων.
Οι πρώτοι εσωκομματικοί καβγάδες ήταν χαμηλού επιπέδου, προδιαγράφοντας μια φασαριόζικη και αντιαισθητική συνέχεια. Οι βετεράνοι του βαθέος κόμματος έδειξαν ότι δεν έχουν την πρόθεση να πάνε πίσω στο όνομα της ανανέωσης, αυτενεργούντες καθοδηγητές έπιασαν δουλειά στα πληκτρολόγια.
Βέλη εναντίον του επιτελείου του ρίχνονταν με ευκολία, οι μηχανισμοί άρχισαν να οργανώνονται και τα συντροφικά μαχαίρια να ακονίζονται. Αυτή η εικόνα φαίνεται πως μέτρησε για την αλλαγή στάσης του Αλ. Τσίπρα από το βράδυ των εκλογών μέχρι την ανακοίνωση της παραίτησής του έπειτα από ένα τριήμερο περισυλλογής και παρατήρησης.
Μετά τον εκλογικό θρίαμβο του Κυρ. Μητσοτάκη, έγινε αμέσως φανερό ότι η εισήγηση για επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ με ορίζοντα τις ευρωεκλογές και αλλαγή στα πάντα (όνομα, σύμβολα, πρόσωπα) εκτός από την ηγεσία ήταν αφελής, με την έννοια ότι δεν συνεκτιμούσε την κομματική παθολογία που θα εκδηλωνόταν φέρνοντας, σταδιακά, ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση για το κόμμα που φούσκωσε στις πλατείες της αντιμνημονιακής αγανάκτησης και δεν προσαρμόστηκε στη συνθήκη της μεταμνημονιακής κανονικότητας, χάνοντας, τελικά, την επαφή με την κοινωνική βάση του προοδευτικού κόσμου που κινούνταν ερήμην των τακτικισμών και των εμμονών του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο δρόμος μπροστά θα είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολος για την επόμενη ηγεσία, πολύ περισσότερο αν δεν αδιαφορήσει για την κομματική επετηρίδα, τις βαρωνίες αλλά και το σύστημα ΣΥΡΙΖΑ στον δημόσιο χώρο.
Για να υπάρξει μεγάλος ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα θα πρέπει να αλλάξουν όλα και πρώτα η νοοτροπία, δηλαδή η πίστη στη συγκρουσιακή ανατροπή και στην ταραχώδη άνοδο αντί της συνεπούς και οργανωμένης προσπάθειας, με επαγγελματισμό, γνώση, αίσθηση του μέτρου, συνεκτικό όραμα, χωρίς ηθικοπλαστική μεγαληγορία, αναχρονιστική συνθηματολογία, ακρότητες και αντιγραφή παλιών μεθόδων.
Αν ο Αλ. Τσίπρας ήταν ταυτόχρονα λύση και πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο/η διάδοχός του καλείται να υπερβεί αυτή τη δομική παραδοξότητα αφού και εάν την κατανοήσει.
