Ποτέ μου δεν έκρυψα την κάθετη αντίρρησή μου στην Απλή Αναλογική (Α.Α.). Εχω γράψει πολλά άρθρα για το θέμα, προσπαθώντας να αιτιολογήσω την άποψή μου. Δέχομαι ότι είμαι προκατειλημμένος από την τραυματική και δραματική εμπειρία των τριών εκλογών του Ιουνίου 1989, Νοεμβρίου 1989 και Απριλίου 1990, όπου εφαρμόστηκε η Α.Α. με τον νόμο του Τσοχατζόπουλου, που κακώς αποκαλείται νόμος Κουτσόγιωργα. Ο Κουτσόγιωργας έκανε πολλά στραβά στον τόπο μας, αλλά είναι αθώος στο θέμα αυτό.
Στο μακρινό 2008, πάλι συζητούσαμε για την Απλή Αναλογική. Τότε, στις 6 Φεβρουαρίου 2008 δημοσίευσα ένα άρθρο στον «Ελεύθερο Τύπο». Εξακολουθεί να είναι επίκαιρο και ενημερωτικό, γι’ αυτό και αντιγράφω το μεγαλύτερο τμήμα του.
«…Αφορμή για το σημερινό σημείωμα είναι η παραίτηση της κυβέρνησης του Romano Prodi. Θυμίζω ότι η κυβέρνηση έπεσε γιατί ο Clemente Mastella, αρχηγός ενός “μικρού” κόμματος και Υπουργός Δικαιοσύνης, απέσυρε την εμπιστοσύνη του προς τον Romano Prodi γιατί η σύζυγος του Mastella εμφανιζόταν ότι είναι αναμεμειγμένη σε κάποιο οικονομικό σκάνδαλο.
Ολα αυτά είναι γνωστά από την ειδησεογραφία. Αυτά που δεν είναι τόσο γνωστά είναι ότι ο Prodi, στους 20 μήνες της πρωθυπουργίας του, αντιμετώπισε 34 φορές τη διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης και έπεσε στην τελευταία. Ακόμα, ο Mastella ηγείται ενός κόμματος το οποίο μαζί με άλλα 14 σχημάτισαν την «Ενωση» (L’ Unione) και το οποίο στις βουλευτικές εκλογές συγκέντρωσε μόλις 1,4% των ψήφων και εξέλεξε 10 βουλευτές (από 348 που διέθετε η Ενωση), ενώ στις εκλογές για τη Γερουσία συγκέντρωσε μόλις το 1,37% των ψήφων και εξέλεξε 3 γερουσιαστές (από 158) οι οποίοι και έριξαν τον Prodi!
Πιστεύω ότι μπορούμε να διδαχθούμε πολλά από τα συμβαίνοντα στη γείτονα Ιταλία.[…]
Είναι φανερό ότι σχεδόν όλοι ζητούν να αλλάξει ο εκλογικός νόμος ώστε να εξασφαλίζει σταθερές κυβερνήσεις. Αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική εξέλιξη σε μία χώρα η οποία δοκίμασε τα «καλά» των κυβερνήσεων συνεργασίας και ουσιαστικά θέλει να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο των συνεχών εκλογών (61 σε 60 χρόνια), των κάθε είδους συμμαχιών, αλλά και της ακυβερνησίας. Στην Ιταλία μάλιστα η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι εξαιρετικά οργανωμένη και πολλά θέματα αντιμετωπίζονται στο επίπεδο αυτό χωρίς να απαιτείται η παρέμβαση της Κεντρικής Κυβέρνησης, πράγμα το οποίο διευκολύνει την προσωρινή ακυβερνησία και τις συχνές εκλογές. Στην Ελλάδα, όμως, οι συχνές εκλογές θα δημιουργούσαν ευκαιρίες για διεκδικήσεις, πλήρη στασιμότητα κυβερνητικού έργου και την ασυδοσία των προεκλογικών περιόδων (π.χ. αυθαίρετα, φωτιές στα δάση κ.ά.).[…]
Δίδαγμα: οι Ιταλοί έπαθαν και έμαθαν. Εμείς, είμαι βέβαιος ότι θα πάθουμε, αλλά πολύ αμφιβάλλω αν θα μάθουμε. Εδώ δεν ισχύει το “una faccia, una razza”, αλλά η ξεροκεφαλιά του Ελληνα που επιδιώκει την αυτοκαταστροφή του!».
Τώρα, λοιπόν, πάθαμε κι εμείς και έτσι μάθαμε. Ναι, αλλά πόσο μας στοίχισαν τα δίδακτρα; Το άμεσο κόστος των εκλογών είναι 100 περίπου εκατομμύρια ευρώ. Αυτό είναι περίπου το κόστος του υπουργείου Εσωτερικών. Το έμμεσο κόστος είναι πολύ μεγαλύτερο. Στις πρόσφατες επαναληπτικές εκλογές της πολιτείας της Georgia (ΗΠΑ) μεταξύ μόνο δύο βουλευτών δημοσιεύθηκε ότι το κόστος τους ήταν 400 εκατ. δολάρια! Αυτοί ξέρουν να μετράνε το κόστος, ενώ εδώ στο Ελλαδιστάν ακόμα δεν έχουμε μάθει να το λογαριάζουμε. Σκεφτείτε τις μετακινήσεις των ετεροδημοτών, τις εκλογικές άδειες, τη σπατάλη σε καύσιμα κ.ά. Και όλα αυτά για να ικανοποιήσουμε άλλη μια «αυταπάτη» του ερασιτέχνη άχαστου.
Αν προέκυψε κάτι καλό από τις αχρείαστες εκλογές της 21ης Μαΐου 2023 είναι ότι ακόμα και οι φανατικότεροι υποστηρικτές της Α.Α. παραδέχονται ότι ήταν λάθος. Λέω αχρείαστες, γιατί αν δεν είχε μεσολαβήσει η αλλαγή του εκλογικού νόμου από τον Σύριζα, οι εκλογές της 21ης Μαΐου θα μας είχαν δώσει μια αυτοδύναμη κυβέρνηση της Ν.Δ. με 171 έδρες και τη ΝΙΚΗ, Πλεύση Ελευθερίας, Σπαρτιάτες και ΜέΡΑ25 εκτός Βουλής. Τώρα, δυστυχώς, έχουμε τόσο τους ακραίους Σπαρτιάτες, τη ΝΙΚΗ όσο και την Πλεύση Ελευθερίας μέσα στη Βουλή και τον εμπνευστή και νομοθέτη της Α.Α., Αλέξη Τσίπρα, με ασύλληπτο θράσος να μας λέει (πριν από την 25.6.2023): «[…] Μια 7κομματική – 8κομματική Βουλή, δηλαδή μια Βουλή γραφική και απαξιωμένη. Με μια αντιπολίτευση κατακερματισμένη. Ενα πολιτικό σκηνικό που θα παραπέμπει σε χώρες με απολυταρχικές κυβερνήσεις. Αυτή η τρομακτική εκδοχή πρέπει να αποτραπεί. Εχουμε χρέος να την αποτρέψουμε […]». (Διακαναλική συνέντευξη 18.6.2023). Αυτό δεν γνωρίζω πώς περιγράφεται στα ελληνικά, αλλά στα αγγλικά ξέρω πολύ καλά πως εκφράζεται: «You add insult to injury».
Ελπίζω ότι τώρα πλέον φτάσαμε σε κάποιο τέλος. Επιτέλους, αυτό ήταν το τελευταίο γραμμάτιο που πληρώσαμε για τις «αυταπάτες» του άχαστου «γίγαντα της πολιτικής» (σύμφωνα με το διάγγελμα «νίκης» του Κώστα Ζαχαριάδη – Σκάι 25.6). Καλό είναι να κάνουμε ταμείο για το τι και πόσο μας στοίχισε ο ερασιτεχνισμός του Τσίπρα στα χρόνια της διακυβέρνησής του. Τα λέω επιγραμματικά: καθυστέρηση στην έξοδο από τα μνημόνια. Κλειστές τράπεζες, 100 χρόνια υποδομών στο Υπερταμείο, 100 δισ. από το τρίτο μνημόνιο, εκατομμύρια ανεξέλεγκτους πρόσφυγες και μετανάστες – και το κερασάκι… την Απλή Αναλογική. Είναι υποκριτικό και προσβλητικό το γεγονός ότι ενώ ο ίδιος εκμεταλλεύθηκε δύο φορές την ενισχυμένη αναλογική για να κερδίσει την εξουσία, φρόντισε να βάλει αυτή τη νάρκη για να εμποδίσει τον επερχόμενο σίφουνα Μητσοτάκη! Μάλιστα, ο ίδιος ο Τσίπρας φρόντισε να μετατρέψει το κόμμα του από Συνασπισμό κομμάτων σε αυτοτελές κόμμα προκειμένου να εκμεταλλευτεί το bonus του πρώτου κόμματος, το οποίο δεν δίδεται σε συνασπισμούς κομμάτων.
Ισχυρίζομαι ότι έχω ενοχλητική για (ορισμένους) μνήμη. Ετσι, λοιπόν, θα σας θυμίσω τι έγραφε ο Γιώργος Λακόπουλος, θαυμαστής και καθημερινός υμνητής του «γίγαντα της πολιτικής» Αλέξη Τσίπρα:
Αν προέκυψε κάτι καλό από τις αχρείαστες εκλογές της 21ης Μαΐου 2023, είναι ότι ακόμα και οι φανατικότεροι υποστηρικτές της Α.Α. παραδέχονται ότι ήταν λάθος.
-«Αλέξης Τσίπρας: Μπίγκο (8.7.2022): Από την αρχή της θητείας Μητσοτάκη, ο Αλέξης Τσίπρας είχε έναν φόβο: μην καταφύγει ο αντίπαλός του σε πρόωρες εκλογές και ακυρώσει ένα από τα πιο ισχυρά όπλα του: την απλή αναλογική. Την είχε ψηφίσει ως στρατηγικό πλεονέκτημα, αν έχανε τις εκλογές του 2019, όπως συνέβη. […]
Κατέφυγε σε μια κλασική κίνηση, υπολογίζοντας στην αφασία του μεγάρου Μαξίμου να την αξιολογήσει: ζήτησε άμεσες εκλογές – και δεν σταμάτησε να ανανεώνει την πρόκληση. Ο Μητσοτάκης έπεσε στην παγίδα: καταφεύγοντας σε εκλογική αναμέτρηση, θα ήταν σαν να τον σύρει στην κάλπη η αντιπολίτευση.
Ετσι άρχισε αγωνιώδη προσπάθεια να ανακτήσει το προνόμιο της πρωτοβουλίας, που του στέρησε ο Τσίπρας, διαβεβαιώνοντας ότι «οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας». […]
Αλλαξε πάλι γραμμή και αναδιπλώθηκε στην παλαιά –αμφισβητούμενης αξιοπιστίας πάλι– θέση: εκλογές στο τέλος της τετραετίας. Παραζάλη.
Ο Τσίπρας τον παίζει κομπολόι και είναι πλέον ο πωλών τοις μετρητοίς […]».
Τώρα, εκ του αποτελέσματος, μάλλον ο «Κούλης» παίζει τον άλλον κομπολόι. Το σημαντικό όμως στην παραπάνω ανάλυση είναι ότι ο Τσίπρας ψήφισε την Απλή Αναλογική «ως στρατηγικό πλεονέκτημα»! Μπράβο, τέτοιο πλεονέκτημα δεν έχει προηγούμενο στην πολιτική. Φαίνεται ότι όλοι εκεί στην Κουμουνδούρου έχουν αυταπάτες!
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που βγήκε από την εμπειρία των δύο εκλογών. Επανειλημμένα έχω ισχυριστεί ότι το κατώφλι του 3% είναι πολύ χαμηλό και δημιουργεί ευκαιρίες και προσδοκίες σε ευκαιριακούς κομματικούς σχηματισμούς. Το είδαμε ολοκάθαρα στις δύο εκλογές. Η πληθώρα των κομμάτων που έκαναν αίτηση συμμετοχής στον Αρειο Πάγο. Βλέπετε πώς φυτρώνουν νέα κόμματα. Ολοι αυτοί ελπίζουν να περάσουν το κατώφλι του 3% και να βγάλουν καμιά δεκαριά βουλευτές ώστε να γίνουν ρυθμιστές. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και ένας 85χρονος ίδρυσε κόμμα και μας υπόσχεται ότι θα μας σώσει.
Στην Ευρώπη, 26 χώρες έχουν σαν κατώφλι το 5%, άλλες 6 έχουν το 4% και μόνο 8 έχουν το 3%. Για την Ιστορία, αν υπήρχε το κατώφλι του 5% στις πρόσφατες εκλογές της 25ης Ιουνίου 2023, πιθανότατα θα είχαμε μια Βουλή 4 κομμάτων και όχι τη Βαβυλωνία των 8 κομμάτων με τις δοξασίες τους!
«Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα».
*Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
