«Ιδιαίτερη σημασία είχε και το γεγονός ότι, κατά την προσφώνηση των πολιτικών αρχηγών από τον προεδρεύσαντα της συνεδρίασης, Νικ. Κακλαμάνη, ακούστηκε ίσως για τελευταία φορά η προσφώνηση του κ. Τσίπρα ως “αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης”», έγραφε χθες στην ιστοσελίδα της «Κ» ο Γιώργος Μπουρδάρας, στο ρεπορτάζ του για την ορκωμοσία της νέας Βουλής (Βουλή: Η νέα χωροταξία και το «παρασκήνιο» της ορκωμοσίας, 3.7.23). Από την περασμένη Πέμπτη, οπότε και ανακοινώθηκε η παραίτηση (και οριστική αποχώρηση) του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, γράφτηκαν πολλά. Ηρωικά, μελοδραματικά, συναισθηματικά, υπερβολικά – από αυτά που στην Ελλάδα τα έχουμε εύκολα. Οπως μου έλεγε φίλος επιχειρηματίας, εκπρόσωπος της μεσαίας τάξης, που θύμωσε με πολλά που διάβασε, «γράψτε οι δημοσιογράφοι όσα αγιογραφικά θέλετε· είμαστε πολλοί αυτοί που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τα ψέματα που είπε και τις αθλιότητες που διέπραξε. Ολα εδώ πληρώνονται και ήρθε η ώρα αυτός ο άνθρωπος να πληρώσει. Δεν λογαριάζω καμία “αξιοπρέπεια” ή “σοβαρότητα” στην ομιλία του στο Ζάππειο. Δεν εννοεί τίποτε απ’ όσα λέει από τότε που τον θυμάμαι. Το αν ήταν αξιοπρεπής στην παραίτησή του για πολλούς από εμάς δεν μας λέει τίποτα. Αυτό είναι μια υποσημείωση μπροστά στο κακό που έκανε στη χώρα».
Η αλήθεια είναι ότι μια παραίτηση είναι ένα μικρό πένθος – ένα από τα πολλά μικρά πένθη που επιφυλάσσει ο ανθρώπινος βίος, και όχι μόνο στην πολιτική. Θέλω να πω, κάτι «πέθανε» την περασμένη Πέμπτη. Ο πολιτικός Αλέξης Τσίπρας, έτσι όπως τον γνωρίσαμε, από το 2012 τουλάχιστον και μετά, δεν υπάρχει πια. Ο ίδιος έχει μπει σε μιαν εσωτερική διεργασία να επανα-επινοήσει τον εαυτό του. Διαδικασία όχι μόνο πολιτική, αλλά ακόμα και υπαρξιακή. Κατανοώ, ωστόσο, την αγανάκτηση του φίλου. Δεν θα πας να χτυπήσεις τον πεσμένο επιδεικνύοντας μιαν ανάλογη αθλιότητα, αλλά, από την άλλη, κάθε απόπειρα αγιογραφίας όχι απλώς είναι άστοχη, έτσι κι αλλιώς, μα είναι και κωμική, αν κρίνουμε από ένα – δύο δείγματα που έπεσαν στην αντίληψή μας τις τελευταίες ημέρες. Συγκρατώ πάντως το «Ολα εδώ πληρώνονται» που μου είπε ο φίλος και αναρωτιέμαι αν αυτό μπορεί να έχει και ισχύ όχι μόνο για τα περασμένα αλλά και για τα μελλούμενα: είναι και ένα μάθημα σε όσους βρίσκονται αυτή τη στιγμή «καβάλα στο άλογο» να μη διαπράξουν τις ύβρεις που διέπραξε ο Αλέξης Τσίπρας – προτού καν γίνει πρωθυπουργός. Η εξουσία, όπως και η λαοφιλία, κάνει κύκλους. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Αν μη τι άλλο, ο Αλέξης Τσίπρας το αντιλήφθηκε αυτό με τον πλέον οδυνηρό τρόπο.
