Ο Τσίπρας ήταν αρκετός για να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ δεύτερος. Αλλά όχι για να γίνει ξανά πρώτος. Το αξίωμα κυκλοφορούσε από χείλη αντιπάλων του τέως αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ ήδη από το 2019. Δεν ήταν όμως τόσο υποτιμητικό όσο φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση. Το να κρατάει κανείς ενωμένο και συντεταγμένο ένα σύνολο που άρχισε να σχηματίζεται στην αντιμνημονιακή βράση και κατέληξε να ενσωματώνει από βετεράνους των ΑΝΕΛ μέχρι παρατράγουδα της Ενωσης Κεντρώων, δεν ήταν ένα εύκολο έργο.
Ο Τσίπρας είχε την αυθεντία, ώστε να επιβάλλεται στον χώρο του. Οι παλινωδίες στη στρατηγική του προέκυπταν από δική του αμφιταλάντευση και όχι από εσωκομματική πίεση. Απόδειξη ότι όταν τόλμησε να ανοίξει τις διαδικασίες ανάδειξης της κομματικής ηγεσίας, η ηχηρή εσωκομματική αντιπολίτευση περιορίστηκε αριθμητικά στο περιθώριο του 20%.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τσιπρικό εγχείρημα. Αντανακλούσε τις πολιτικές ιδιότητες του προσώπου που τον γιγάντωσε, προτού τον οδηγήσει σε διαδοχικές ήττες. Και τώρα; Ποιο θα είναι το πρόσωπο που θα δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ το νέο ύφος του; Ποια ή ποιος θα είναι εκείνη/εκείνος που θα καταλάβει πρωτίστως γιατί απέτυχε ο Τσίπρας, φροντίζοντας τουλάχιστον να μην επαναλάβει τα ίδια λάθη;
Το κόμμα ζει ακόμη υπό το σοκ μιας αιφνίδιας ορφάνιας.
Το κόμμα είναι ακόμη υπό το σοκ της αιφνίδιας ορφάνιας. Ακόμη και τα στελέχη που δεν είχαν ποτέ εκτεθεί στην τοξικότητα των εσωκομματικών εντάσεων –όπως η Ολγα Γεροβασίλη– είναι απρόθυμα να δοκιμάσουν εκείνα το πρώτο βήμα στο μετασεισμικό έδαφος. Επρεπε να καταφύγουν στη δεύτερη, τρίτη βαθμίδα στελεχών για να βρεθεί πρόσωπο να ηγηθεί προσωρινά της κοινοβουλευτικής ομάδας. Η δυστοκία φαίνεται διαδικαστική, αλλά δεν είναι. Είναι ίσως ενδεικτική του ιλίγγου που αισθάνονται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τώρα που έμειναν μόνα τους.
Ο Τσίπρας δεν φαίνεται διατεθειμένος να σπαταλήσει άλλο πολιτικό κεφάλαιο, ασχολούμενος με τη διαδοχή του. Εχει όμως ήδη σημαδέψει την επόμενη ημέρα στο κόμμα του, με το δίλημμα που του κληροδότησε. Με τον ίδιο στην ηγεσία, η μετάβαση σε ένα κεντροαριστερό κόμμα –που θα συγγενεύει περισσότερο με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, παρά με την (εκλογικά ανύπαρκτη) ευρωπαϊκή Αριστερά– έμενε διαρκώς εκκρεμής.
Βρίσκεται αυτή τη στιγμή στον ΣΥΡΙΖΑ πρόσωπο ικανό να την ολοκληρώσει επιτυχώς; Εχει κανείς την πολιτική συγκρότηση και τις δεξιότητες για να επανασυστήσει το κόμμα στην πλειοψηφία των (μη αριστερών) ψηφοφόρων, χωρίς τις αντιφάσεις και τις αμφιθυμίες που έκαναν τον Τσίπρα να αποτύχει;
Με τα πρόσωπα που προβάλλουν μέχρι στιγμής ως πιθανοί διάδοχοι, είναι ευκολότερο να φανταστεί κανείς έναν ανταγωνισμό προς την αντίθετη κατεύθυνση, για το ποιος είναι πιο ικανός να αποκαθάρει το κόμμα από τις επιμειξίες. Ποιος μπορεί να το ξαναφέρει στην «ψυχή» του, παρά την εκλογική εκπνοή της. Για τη μετά θάνατον ζωή.
