Σχεδόν με το που τελείωσε το «Succession» στην τηλεόραση, ξεκίνησε στον ΣΥΡΙΖΑ. Ή, αλλιώς, αυτό που ξεκίνησε είναι ένα πολιτικό θρίλερ διαδοχής αλλά με γερές δόσεις κωμωδίας, όπως τα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή.
Η αλήθεια είναι ότι, αυτή τη στιγμή, μετά την κόπωση της διπλής εκλογικής αναμέτρησης (και την κόπωση μιας ολόκληρης σεζόν για όλους), και πριν από τις μεγάλες άδειες και τις διακοπές, το μοναδικό κόμμα που τραβάει το ενδιαφέρον είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τα σενάρια διαδοχής, με την έντονη παραφιλολογία, την ονοματολογία και τις φήμες για ίντριγκες στο παρασκήνιο βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Ποιος ή ποια τελικώς θα λάβει το χρίσμα; Δεν θα φοβηθεί τη σκιά του Αλέξη Τσίπρα με την οποία αμέσως θα συγκριθεί από φίλους και αντιπάλους;
Πώς θα σηκώσει το βάρος της διπλής εκλογικής συντριβής και με γνώμονα τη μάλλον βέβαιη ήττα που έρχεται στις αυτοδιοικητικές εκλογές; Θα είναι γυναίκα η νέα αρχηγός και μάλιστα η Εφη Αχτσιόγλου; Θα θέσει υποψηφιότητα η πάντοτε φιλόδοξη Ρένα Δούρου;
Κι ο Πολάκης; Θα θέσει υποψηφιότητα για να εξασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση στο κόμμα δεδομένου ότι δεν υπάρχει πια Τσίπρας ο οποίος τον προστάτευε;
Οποιο κι αν είναι το νέο ηγετικό πρόσωπο στην αξιωματική αντιπολίτευση, πώς θα αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη στη Βουλή; Και πότε; Μπαίνουμε σιγά σιγά σε βαθύ καλοκαίρι, πότε θα γίνουν οι διαδικασίες; Εν μέσω Αυγούστου; Πολύ εκνευρίζει τον κύριο Σπίρτζη αυτό το ενδεχόμενο (και δεν έχει και άδικο, εδώ που τα λέμε).
Κάθε ιστορία διαδοχής και εκλογής νέου αρχηγού σε ένα κόμμα προκαλεί ενδιαφέρον. Είναι από μόνο του ένα καλογραμμένο σενάριο που δεν έγραψε ποτέ κανένας.
Κυρίως όμως έχει ένα πολύ ιδιαίτερο στοιχείο: τον ανθρώπινο παράγοντα. Ειδικά στη συγκεκριμένη περίπτωση, με τον συγκεκριμένο (πρώην) αρχηγό, έχουμε και ένα μεγάλο τέλος μιας μεγάλης και δραματικής εποχής. Το νέο ηγετικό πρόσωπο θα πρέπει να επιδείξει όχι μόνον πολιτική ανθεκτικότητα και ευελιξία αλλά και να αποδείξει ότι έχει γερό στομάχι (κάτι που είχε ο Αλέξης Τσίπρας). Το μοναδικό πλεονέκτημα που θα έχει είναι ότι για πολύ καιρό θα ηγεμονεύει από την αντιπολίτευση, συνθήκη οικεία και βολική στη ριζοσπαστική Αριστερά.
Ολα αυτά συμβαίνουν σε μια συγκυρία κατά την οποία δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως όλα αυτά δεν είναι παρά οι σπασμοί ενός αργού θανάτου για τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας. Θα δείξει.
Κι όλη αυτή η συζήτηση δεν αφορά μονάχα την Κουμουνδούρου και τους ψηφοφόρους της. Αφορά την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ισως ακούγεται ιδεαλιστικό ή ρομαντικό αλλά η χώρα χρειάζεται στιβαρή και ουσιαστική αξιωματική αντιπολίτευση. Οχι διαμαρτυρίας και οργής αλλά αντιπρότασης. Κάτι που δεν είχε τέσσερα χρόνια τώρα.
