Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό και όσο πιο γρήγορα αποκτήσουμε επίγνωση του γεγονότος ότι δεν είμαστε ο ομφαλός της Γης, τόσο καλύτερα για όλους, αν πραγματικά επιθυμούμε να βρούμε τη λύση. Η Ακροδεξιά, μέσα από μια αόρατη, αλλά όχι χωρίς φωνή ή πράξεις, «κανονικοποίησή» της, έφθασε στο σημείο σε πολλά κράτη να βρίσκεται είτε εντός κοινοβουλίων είτε ακόμη και σε θέσεις εξουσίας.
Είναι εν μέρει φυσιολογικό, όταν συζητάμε το συγκεκριμένο φαινόμενο, να εστιάζουμε στα πρόσωπα που καταλαμβάνουν θέσεις και αξιώματα ύστερα από εκλογικές διαδικασίες. Πόσες φορές δεν έχουμε συζητήσει για τη Λεπέν στη Γαλλία, για τη Μελόνι στην Ιταλία ή και για άλλες περιπτώσεις, όπως τα αναλόγου ιδεολογίας σχήματα σε χώρες με προϊστορία (Γερμανία, Αυστρία, Ισπανία), καθώς και σε άλλες που κάποτε θεωρούνταν μοντέλα κοινωνικών δικαιωμάτων (Φινλανδία, Σουηδία).
Ακόμη χειρότερα: με απόψεις Ακροδεξιάς στεφανώθηκε και το φαινόμενο Τραμπ, που κυβέρνησε την πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη και εξακολουθεί να είναι ισχυρό. Αλλά και ως προς τα ημέτερα: μιλήσαμε πολλάκις για Μιχαλολιάκο, Κασιδιάρη, Σπαρτιάτες.
Ωστόσο, αυτός ο «προσωποκεντρισμός», όσο αιτιολογημένος ή και φυσιολογικός κι αν είναι, λειτουργεί αποπροσανατολιστικά στην επιβεβλημένη προσπάθεια ουσιαστικής αντιμετώπισης του προβλήματος, στην κατεύθυνση της εξουδετέρωσης του προφανέστατα και ιστορικά αποδεδειγμένα επικίνδυνου φαινομένου.
Κάποτε όλοι μιλούσαν για τον Χίτλερ, το όνομα, τις απόψεις και τα σύμβολα του οποίου ουκ ολίγοι δηλώνουν και σήμερα πως θαυμάζουν. Ξεχνάμε, ωστόσο, ότι ο παρανοϊκός δικτάτορας αναδείχθηκε στην εξουσία τυπικά μέσω εκλογών; Οτι μεγάλο τμήμα της γερμανικής κοινωνίας, του έδωσε με την ψήφο του την ισχύ;
Ετσι και τώρα, είναι μεγάλα τμήματα των κοινωνιών που ενδυναμώνουν πολιτικά μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες τους εχθρούς της δημοκρατίας. Και είναι ακριβώς σε αυτό που οφείλουμε να εστιάσουμε.
Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που ωθούν έναν άνθρωπο να υποστηρίζει απάνθρωπες ιδεολογίες, απόψεις και συμπεριφορές; Παλαιότερα μιλούσαμε πολύ για τη φτώχεια και τις μεγάλες κοινωνικές ανισότητες, ως πηγές τροφοδότησης τέτοιων επιλογών. Ωστόσο, πώς να το ισχυριστεί κάποιος όταν θα μιλήσει σήμερα για χώρες της Σκανδιναβίας ή και τη Γαλλία; Το «κλειδί» βρίσκεται στον πυρήνα του φαινομένου: στη βίαιη μισαλλοδοξία. Στον φανατισμό του αίματος. Με κάθε στόχο: Εβραίους, ανάπηρους, αλλοεθνείς, αλλόθρησκους, ομοφυλόφιλους, ειρηνιστές, πρόσφυγες, μετανάστες. Και συμπληρωματικά: στοιχεία του έχουν ενσωματωθεί στον πολιτικό λόγο και στις δράσεις παραδοσιακών, μη ακροδεξιάς ταυτότητας, μορφών εξουσίας. Το βλέπαμε τότε, το παρατηρούμε και σήμερα να διαποτίζει ανενόχλητο την ανθρωπότητα.
