Πεισμένοι. Κι αυτός και άλλοι σαν αυτόν, είπε, ήρθαν στον ΣΥΡΙΖΑ «πεισμένοι» από τον Τσίπρα. Ο Τσίπρας, είπε ο Χρήστος Σπίρτζης, ήταν «η συγκολλητική μας ουσία». Η ουσία πίσω από την παλαιοπασοκική ιδιόλεκτο του πρώην βουλευτή είναι ότι αυτός και οι άλλοι που ήρθαν από το ΠΑΣΟΚ μπόρεσαν ομαλώς να σταβλιστούν στη νέα κομματική τους στέγη επειδή τους επέβαλε ο Τσίπρας. Αλλά όχι μόνο. Τους νομιμοποίησε και η εκλογική βάση του κόμματος.
Το 2012, ξαφνικά, οι πρώτοι μετανάστες από το ΠΑΣΟΚ (Σακοράφα, Κουρουμπλής) εξελέγησαν πρώτοι σε σταυρούς στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ήδη πρώτο κόμμα. Αυτό το πρώιμο, αλλά εμφατικό, σημάδι έδειχνε από ποια μαζική μετατόπιση είχε προκύψει η διόγκωση του ανερχόμενου κόμματος.
Στις τελευταίες εκλογές συνέβη το αντίθετο. Οι περιφέρειες που συνιστούσαν τα ισχυρότερα ερείσματα του παλαιού ΠΑΣΟΚ βάφτηκαν μπλε. Τα πασοκοφερμένα στελέχη –Πιερρακάκης, Χρυσοχοΐδης– εξελέγησαν πρώτοι σε σταυρούς βουλευτές. Θα ήταν πολύ μπακαλίστικο να ισχυριστεί κανείς ότι το εκλογικό ακροατήριο που εγκατέλειψε το 2012 το ΠΑΣΟΚ κατέληξε το 2023 στη Ν.Δ., αφού είχε ενδιαμέσως πειραματιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το βέβαιο είναι όμως ότι ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αφομοίωσαν ποτέ την κομματική τους επιλογή ως συστατικό της ταυτότητάς τους, αποσυνδέθηκαν από το κόμμα-προϊόν της κρίσης. Απόδειξη ότι τα πάλαι ποτέ στελέχη του ΠΑΣΟΚ –Σπίρτζης, Ραγκούσης, Ξενογιαννακοπούλου, και άλλοι, λιγότερο προβεβλημένοι– απέτυχαν να επανεκλεγούν με τους συνδυασμούς του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι πασοκογενείς χάνουν τις άγκυρές τους στον ΣΥΡΙΖΑ.
Χωρίς την ηγεσία που τους εγκατέστησε, αλλά και χωρίς το κοινό που επικύρωσε την εγκατάσταση, οι πασοκογενείς του ΣΥΡΙΖΑ χάνουν τις άγκυρές τους στο κόμμα. Αυτή την αγωνία αποκόλλησης εκφράζει ο Σπίρτζης όταν ζητεί και από τον διάδοχο να φανεί «συγκολλητικός». Την ίδια ανασφάλεια εκδηλώνει και όταν επιτίθεται στους επίδοξους διαδόχους (Αχτσιόγλου, Χαρίτσης, Τσακαλώτος) καταλογίζοντάς τους ότι δεν κατάλαβαν πώς επέδρασε η κυβερνητική πολιτική στην οικονομία.
Ετσι, το ερώτημα για την ακεραιότητα του μετατσιπρικού σχήματος τίθεται από νωρίς – αν και όχι από τους ίδιους τους ενδιαφερομένους: Ο επόμενος αρχηγός θα μπορέσει να κρατήσει το κολάζ που με ρακοσυλλεκτικό ταλέντο (από Τζουμάκα μέχρι Αντώναρο) συνέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας; Και πρωτίστως, θα θέλει να το κρατήσει; Ή θα υιοθετήσει την επικρατούσα ανάμεσα στα αυτόχθονα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ άποψη ότι τα παλαιοσυστημικά υλικά είναι βαρίδια για ένα κόμμα που αναζητεί τον χαμένο «ριζοσπαστισμό» του;
Για τους πασοκογενείς του ΣΥΡΙΖΑ, πάντως, δεν υπάρχει άλλη στάση από εκείνη της –λιγότερο ή περισσότερο παθητικής– αναμονής.
Ισχύει γι’ αυτούς το παλαιό δίλημμα της Αντζελας Δημητρίου: Να μείνω, να κάνω τι; Να φύγω, να πάω πού;
