Είναι τόσο ευάλωτη η δημοκρατία μας ώστε να την απειλεί ένα ντεκολτέ; Είναι τόσο εύθραυστα τα κοινοβουλευτικά μας ήθη ώστε να κινδυνεύουν να καταρρακωθούν από ένα σμήνος παπαγάλων στο στέρνο ή ένα σκίσιμο στον μηρό;
Η έξαρση ηθικής ταραχής και κουτσομπολίστικης ξινίλας που προκάλεσε η εικόνα των νέων βουλευτών, θα μπορούσε να αποτελεί και δείγμα δημοκρατικής υγείας. Αντιπροσωπευτικοί στην παρδαλότητά τους, οι νέοι εκπρόσωποι του έθνους εκπληρώνουν την υπόσχεση θεάματος που συνάπτεται με την πολιτική σε μια κοινωνία ευημερίας. Ο συλλογικός οφθαλμός του φακού είχε στηθεί στο Περιστύλιο και περίμενε λαίμαργος να εκπληρωθεί η ηδονοβλεπτική επαγγελία του θεσμού· η πομπή των εκπροσώπων του.
Το σόου όμως τώρα αρχίζει. Τι είναι αυτή η, σπάνια, οκτακομματική Βουλή; Ενα πλουραλιστικό σώμα, στο οποίο έχουν βρει τη θέση τους ακόμη και τα συνήθως απωθημένα ρεύματα της ελληνικής κοινωνίας; Είναι μια κουρελού κακοφωνίας, προϊόν του παιγνίου με την απλή αναλογική που οδήγησε σε εκλογική κόπωση τους μετριοπαθείς πολίτες, πριμοδοτώντας έτσι το φανατισμένο περιθώριο; Ή μήπως είναι ένα εκκολαπτήριο τεράτων που, σύμφωνα με τη δαιμονολογία των ημερών, απειλεί την ίδια τη δημοκρατία;
Ποιος φοβάται τον παρδαλό αντισυστημισμό;
Τον κίνδυνο περιέγραψε ακριβέστερα με ένα σχήμα λιτότητας ο επανεκλεγείς πρόεδρος του Σώματος. Κάλεσε τους συναδέλφους του «σε μια πορεία κοινοβουλευτική που δεν θα έχει στοιχεία περιττής καταπονήσεως». Η πρόβλεψη ότι τα όντα που η ταξιθεσία έχει εγκαταστήσει στα ορεινά του βουλευτηρίου είναι ικανά να προκαλέσουν το πολύ μέχρι «καταπόνηση» στην κοινοβουλευτική ζωή φαίνεται πιο κοντά στην πραγματικότητα. Το πολύ πολύ να μας κουράσουν· και να παραβλάψουν την καλοήθη ρουτίνα του θεσμού. Κατά τα άλλα, οι εκδοχές του παρόντος αντισυστημισμού, δεν μπορούν να συγκριθούν με τη Βουλή της χρεοκοπίας (2012) ούτε με την προηγούμενη οκτακομματική Βουλή του 2015. Σε σχέση με εκείνες, το κατακερματισμένο αντι-σύστημα που βλέπουμε τώρα μοιάζει περισσότερο με στυλιστική ρύπανση.
Ο Κώστας Τασούλας, στον οποίο πολλοί έχουν βιαστεί να εγχειρίσουν φραγγέλιο θηριοδαμαστή, δεν δίστασε να μιλήσει σε αυτό το ακροατήριο με όρους μακρού ιστορικού χρόνου. Ο τρίτος αιώνας, είπε, του νεοελληνικού κράτους, τον οποίο ήδη διανύουμε, θα πρέπει να είναι ο αιώνας εμπέδωσης της προκοπής. Και θύμισε μια φράση που ο Αλέξανδρος Σβώλος είχε απευθύνει στους βουλευτές των άρτι ενσωματωθέντων Δωδεκανήσων: «Πράγματι από των Θερμοπυλών μέχρι σήμερον οι Ελληνες έχουν αποδείξει ότι ξέρουν να πεθαίνουν. Νομίζω ότι ήλθεν η ώρα κύριοι βουλευταί να αποδείξωμεν ότι ξέρομεν και να ζώμεν».
Τα τελευταία πενήντα μεταπολιτευτικά χρόνια εκτυλίχθηκαν ως εθνικό φροντιστήριο στην καλή –απόλεμη, ελεύθερη και ενίοτε πλούσια– ζωή. Μάθαμε να ζώμεν. Και η ζωή αυτή δεν μπορεί να απειληθεί ούτε από φίδια ούτε από παπαγάλους.
