Πήρα πριν από λίγες μέρες λεωφορείο για την εφημερίδα. Το σκεφτόμουν καιρό: μένω Πειραιά, η απόσταση είναι κοντά 4 χλμ., δηλαδή αστείο πράγμα, και η στάση του προορισμού είναι απέναντι από την «Κ». Σκεφτόμουν: έτσι θα γλιτώσω βενζίνες, θα κάνω το οικολογικό μου καθήκον, θα μπορώ να διαβάζω λίγο στη διαδρομή, να κρυφακούω ζουμερές ιστορίες και δεν θα πασχίζω πια στο Φάληρο για πάρκινγκ. Ωραία σκέψη, με επιβράβευσα σιωπηλά, και μάλιστα επέτρεψα να χτιστεί γύρω της μια φαντασίωση για μια ξέγνοιαστη ζωή: θα πηγαίνω με λεωφορείο στη δουλειά, θα φτιάξω το πρόγραμμά μου, θα ξαλαφρώσει το στομάχι μου από αυτό το πετραδάκι άγχους που σφηνώνει εκεί μέσα η κίνηση και το χάος των δρόμων, θα, θα… Και ποιος ξέρει, ίσως να γίνω τελικώς καλύτερος άνθρωπος. Αμ δε, ίδιος και βαθιά απεγνωσμένος. Ούτε δύο λεπτά δεν χρειάστηκαν για να γκρεμιστεί το όνειρο για αυτό το νέο λαϊφστάιλ. Στα δύο λεπτά από την επιβίβασή μου στο διπλό 040, γραμμή Πειραιάς – Σύνταγμα, τα είδα όλα, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Δεκαπενταβρώμικα καθίσματα, σχισμένα, να μην ξέρεις πού να καθίσεις. Ουδέν μέσα στο λεωφορείο καθαρό, συντηρημένο, φροντισμένο. Τα δάπεδα σκασμένα, λερά. Φώτα ξηλωμένα, το ένα επικυρωτικό μηχάνημα σπασμένο, κι ένα κουβούκλιο πάνω από ένα παράθυρο, στερεωμένο με μία μόνο από τις τόσες βίδες που έχει να το κρατούν στη θέση του, έτοιμο να μας έρθει καπέλο. Η φυσούνα στο κέντρο του λεωφορείου-φυσαρμόνικα αγκομαχούσε με μουσαμάδες ξηλωμένους, όλα βρώμικα και τρισάθλια.
Κερασάκι: Σε όλη τη διαδρομή χοροπηδούσα σαν το ποπ κορν μέσα στο βορβορώδες λεωφορείο που κοπανιόταν στους γεμάτους σκασίματα, τρύπες, βαριές φθορές, δρόμους του Πειραιά – η πόλη μου βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για το χειρότερο οδικό δίκτυο στην Ελλάδα. Και οδηγοί και επιβάτες για σοβαρή επιβάρυνση της σπονδυλικής μας στήλης. Σε όλη τη διαδρομή, όσο μου το επέτρεπε ο τρελός χορός του λεωφορείου, παρατηρούσα τον κόσμο γύρω. Ησυχοι και απεγνωσμένοι, στον αγώνα του ο καθείς, εξοικειωμένοι με τη φθορά και την ασχήμια. Οπως όλοι μας: έτσι ζούμε, αυτή είναι η καθημερινότητά μας, έχουν ξεχειλώσει οι αντοχές μας, πηγαίνουμε και ερχόμαστε, φαντάσματα πολιτών, η περιρρέουσα παρακμή μάς έχει ναρκώσει. Φαύλος κύκλος, ό,τι ανεχόμαστε το επιστρέφουμε στην κοινωνία. Μαθημένοι στη φθορά, είναι πιθανό να φθείρουμε. Στο λεωφορείο, για παράδειγμα: παπούτσια πάνω στα καθίσματα, τζάμια χαραγμένα με κλειδί. Αν υπήρχε αληθινή, σταθερή φροντίδα, μια χώρα που λειτουργεί και σέβεται την καθημερινότητα των πολιτών, θα φερόμασταν με ενσυναίσθηση και σεβασμό. Και έτσι ένα 040 θα ήταν η πιο βιώσιμη επιλογή για να πάει κανείς στη δουλειά του.
