Ο πρόεδρος της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», Χρήστος Μπαλάσκας, ανακοίνωσε στις αρχές της εβδομάδας την επανεκκίνηση του έργου των Σκουριών στη Χαλκιδική, με προοπτική ν’ αρχίσει το 2025, οπότε και θα ολοκληρωθούν οι υποδομές, η εξόρυξη χρυσού και χαλκού. «Το έργο, όπως είναι σχεδιασμένο με τα υψηλότερα σχεδιαστικά πρότυπα σε επίπεδο λειτουργίας, ασφάλειας και περιβαλλοντικής διαχείρισης, θα δημιουργήσει περί τις 1.500 θέσεις εργασίας στην κορύφωση των κατασκευαστικών εργασιών και σταθερά έσοδα εκατομμυρίων για τις τοπικές κοινωνίες και το ελληνικό Δημόσιο σε βάθος εικοσαετίας», τόνισε.
Σας λέει τίποτα αυτό το όνομα; Σωστά θυμάστε, είναι ίσως η πιο ταλαιπωρημένη επένδυση στη μεταπολεμική Ελλάδα, που στα μέσα της δεκαετίας του 2000 επέζησε ενός ανελέητου πολέμου και επανακάμπτει τώρα με προοπτική να τονώσει την οικονομία της περιοχής και της Ελλάδας γενικότερα.
Η εκμετάλλευση του κοιτάσματος χρυσού και χαλκού στις Σκουριές επιχειρήθηκε να εμποδιστεί βίαια από μερίδα κατοίκων της περιοχής, συνεπικουρούμενων και εν μέρει υποβοηθούμενων από εκστρατευτικά σώματα αυτόκλητων προστατών του περιβάλλοντος, που κατέφθαναν απ’ όλη την Ελλάδα για να προβάρουν «επί του πεδίου» τη δύναμη ενός υπό διαμόρφωση ανατρεπτικού κινήματος, που υπήρχε μόνο στο φαντασιακό τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας –αντιπολίτευση ακόμη το 2013– είχε παρομοιάσει την περιοχή με «Λωρίδα της Γάζας»…
Κι αυτό, παρότι η εταιρεία είχε δεσμευθεί σε αυστηρές προδιαγραφές εξόρυξης, ώστε να αποφευχθούν πιθανές επιπτώσεις στο περιβάλλον.
Σκληρές εικόνες από βίαια επεισόδια, με πρωταγωνιστές κουκουλοφόρους με μολότοφ και καραμπίνες να δέρνονται στα δάση με αστυνομικούς και να πυρπολούν εργοτάξια, έκαναν τον γύρο του κόσμου, η τοπική κοινωνία διχάστηκε επικίνδυνα, πολιτικές καριέρες χτίστηκαν, ο Αλέξης Τσίπρας –αντιπολίτευση ακόμη το 2013– είχε παρομοιάσει την περιοχή με «Λωρίδα της Γάζας», ο Πάνος Καμμένος καλούσε τους διαδηλωτές να λιντσάρουν τον δήμαρχο Αρναίας και η κυβέρνησή τους αργότερα έκανε τα πάντα να υπονομεύσει την επένδυση. Η επενδυτική εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό καταρρακώθηκε και ο επιχειρηματικός όμιλος απείλησε ότι θα τα μαζέψει και θα φύγει, αφήνοντας χωρίς δουλειά μερικές χιλιάδες μεταλλωρύχους. Τι απέγινε όμως εκείνο το «αντιμεταλλευτικό κίνημα»; Οπως ξαφνικά φούσκωσε, έτσι και ξεφούσκωσε.
Οι άνθρωποι εκεί συνειδητοποίησαν πως είναι αναγκαία και εφικτή η εκμετάλλευση του πλούτου της περιοχής τους με ταυτόχρονη προστασία της φύσης και οι εισαγόμενοι ακτιβιστές τα μάζεψαν και έφυγαν.
