Σκηνές τραγελαφικών ακροτήτων στην αίθουσα της ολομέλειας είναι ένα ενδεχόμενο που απευχόμαστε, που απωθούμε, ποθούντες ειρηνικές κοινοβουλευτικές ημέρες. Είχαμε μπουχτίσει, είχαμε σιχαθεί τις εκδηλώσεις περιφρόνησης στην κοινοβουλευτική δημοκρατία των βουλευτών τής –καταδικασμένης ως εγκληματικής οργάνωσης– Χρυσής Αυγής την περίοδο 2012-2019· τις αλλοπρόσαλλες λεκτικές επιθέσεις· τους προπηλακισμούς, τις ύβρεις, τις σκαιότητες· τη μετατροπή της Βουλής σε σκηνή ακοσμίας και αμετροέπειας.
Ευτυχώς, δεν βρισκόμαστε στο 2013, με τα «ξεφτιλισμένοι» και «γίδια» του Ηλιόπουλου. Στο 2014, όταν εν μέσω ομοβροντίας χυδαιοτήτων ο Πύρρος Δήμας απέτρεψε επίθεση του έξαλλου Μίχου στον Πέτρο Τατσόπουλο. Στο 2015 και τις αχρειολογίες του Κασιδιάρη προς τον Νίκο Φίλη. Στο 2017, όταν χειροδίκησε ο Κασιδιάρης κατά του Νίκου Δένδια, επειδή πέρασε από μπροστά του ενώ εκείνος μιλούσε, προκλήθηκε μεγάλη αναταραχή και ο προεδρεύων της συνεδρίασης Μάκης Μπαλαούρας ακούστηκε να φωνάζει το ιστορικό πλέον «Φρουρά, φρουρά». Βέβαια, οι περισσότεροι από τους βουλευτές των Σπαρτιατών ήταν στελέχη του κόμματος Ελληνες του Ηλία Κασιδιάρη. Τα ανάρμοστα αντανακλαστικά του ακροδεξιού τμήματος των εδράνων έχουν αποτυπωθεί σε αμέτρητα τραμπουκικά νταηλίκια. Που κάνουν μπροστά τους να ωχριούν σε χαμαιτυπική ιδιόλεκτο, επεισόδια του παρελθόντος στη Βουλή, αρπάγματα βουλευτών – ιστορικά έχουν μείνει μια μπουνιά, ένα χαστούκι και ένα κυνηγητό μέσα στην αίθουσα στις δεκαετίες του ’90 και του ’80. Κάνουν να μοιάζουν με πταίσματα ζωηρές αψιμαχίες σε συνεδριάσεις των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων. Προσιδιάζουν, σε ένταση, περισσότερο σε βίαιες στιγμές βαθιάς καθίζησης του Βουλευτηρίου στον Μεσοπόλεμο. Οπως διηγείται ο Γρηγόρης Δαφνής στο «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», το 1934, κατά τη διάρκεια βίαιης στιχομυθίας μεταξύ Παπαναστασίου και Κονδύλη, ένας κονδυλικός βουλευτής εκσφενδόνισε κάθισμα κατά του ομιλητή και εκείνος το εκτίναξε κατά του αντιπάλου του.
Σήμερα, το πλαίσιο είναι λιγότερο διάτρητο. Και η πικρή εμπειρία έχει χαλκεύσει άμυνες. Οχι ότι αναμένεται μια κοινοβουλευτική καθημερινότητα χωρίς εμπάθειες και εχθρότητες, με απολύτως νηφάλιο διάλογο και παντελώς αναίμακτο αμοιβαίο έλεγχο. Ομως ήδη διαφαίνεται η ομοφροσύνη των πολλών ενάντια στη διάθεση των λίγων για αναμπουμπούλα, η ικανότητα των ευπρεπών και ευάγωγων να αποτρέπουν τις εφόδους θρασύτητας, βαρβαρότητας, λεκτικής βίας.
