Γεμάτη τουρίστες η Αθήνα, θέτει ένα ζήτημα δημοσίου χώρου. Ο ελεύθερος, κοινόχρηστος χώρος της πόλης είναι ορισμένος, αλλά μπορεί να διευρυνθεί ή να συρρικνωθεί. Είναι σαφές πως η πόλη έχει άμεση ανάγκη απελευθέρωσης χώρου. Τώρα, το καλοκαίρι με τον συνωστισμό, στις πιο τουριστικές περιοχές, το ζήτημα της καθαριότητας είναι πιο επιτακτικό, όπως και η λειτουργία των καφέ, των εστιατορίων και των καταστημάτων, που πρέπει να συμμορφώνεται σε κάποιους κανόνες. Η Αθήνα δεν θέλει και πολύ για να δίνει την εικόνα μιας άναρχης πόλης.
Στην Πλάκα, προχθές το βράδυ, παρατηρούσα τη συνύπαρξη ποικίλων εκδοχών της Ελλάδας. Από τις πιο απογοητευτικές έως τις πιο ενθαρρυντικές. Ο κόσμος όμως έμοιαζε να χαίρεται. Οπως και στη Μητροπόλεως, στη Νίκης, στην Ερμού. Αν προχωρήσει η πεζοδρόμηση της Καραγεώργη Σερβίας –που αλλάζει σε Περικλέους και Αθηναΐδος έως την Αθηνάς– θα είναι μεγάλη πρόοδος. Η εικόνα του δρόμου αυτού, σε συνδυασμό με τη ρυπαρότητα που εμφανίζουν μερικά κλειστά καταστήματα σε ερειπωμένα κτίρια και την εκτός ελέγχου ηχορρύπανση και ασυδοσία των δικύκλων, είναι εξαιρετικά δυσμενής για την Αθήνα. Οι τομές που είναι σε εξέλιξη προχωρούν με πολύ βραδύ ρυθμό γιατί αυτή είναι η γραφειοκρατική διαδικασία. Περνούν χρόνια και χρόνια από την πρώτη υπογραφή στη δημοπράτηση ενός έργου. Η πλατεία Κλαυθμώνος, π.χ., θα έπρεπε να είχε αναπλαστεί με ρυθμούς fast track με έναν ευέλικτο διαγωνισμό ολίγων μηνών. Παραμένει μια πλατεία προς αποφυγήν.
Αλλά αυτό που δοκιμάζει τα όρια της υπομονής και της προσβολής των πολιτών είναι τα Προπύλαια, μπροστά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εχετε περάσει να παρατηρήσετε; Ενα άθλιο πανό για το «Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, 7-8-9 Ιούλη» κυματίζει μπροστά στο ιστορικό κτίριο του Πανεπιστημίου. Στρεβλές αντιλήψεις περί ελευθερίας επιβιώνουν ακόμη. Αλλά και όλος ο περιβάλλων χώρος των Προπυλαίων είναι (σχεδόν πάντα) σε απαράδεκτη και αφρόντιστη κατάσταση. Τι να πει κανείς για τις ιεραρχήσεις σε αυτήν την πόλη και τον τρόπο που γίνεται κατανοητός ο ρόλος και η ευθύνη μας; Δεν θα σταθώ στα έργα του Δήμου Αθηναίων στην Πανεπιστημίου. Αρκετά γράφτηκαν, ας δούμε το αποτέλεσμα. Πάντως το έργο θα μείνει στη μνήμη ως η μεγαλύτερη επικοινωνιακή αποτυχία στην ιστορία της Αθήνας μαζί με τα πιο ακατάστατα και προσβλητικά εργοτάξια. Εχουμε αποδείξει ότι διαθέτουμε τεράστια υπομονή (σε χρονικό βάθος τριετίας εν προκειμένω), αλλά η υπομονή ανεβάζει και τον πήχυ της προσδοκίας. Ας μην το ξεχνάμε και αυτό.
