Τι έπαθε ο Ανδρέας Λοβέρδος; Εχασε μόνος του την έδρα ή μεσολάβησε το δίκτυο της ηγεσίας, που έχει βραχίονες σε όλη τη χώρα (μέχρι και στη Δράμα, όπου επίσης απέτυχε εκλογικά η υποστηρίκτρια του Λοβέρδου, Χαρά Κεφαλίδου); Και αν υπήρχε όντως αόρατος δάκτυλος εσωκομματικής εκκαθάρισης, ποιος φταίει; Ο εκκαθαρίσας ή ο εκκαθαρισθείς; Ο Ανδρουλάκης, που υπέμεινε το «ψιλόβροχο» του αντιπάλου του στις εσωκομματικές εκλογές· ή ο Λοβέρδος, που αντιμετωπιζόταν από την αρχή ως ξένο σώμα;
Σε λίγες ημέρες κανείς δεν θα θυμάται το μικρό πασοκικό ψυχόδραμα που σκιαγραφούν αυτά τα ερωτήματα. Η εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ άλλαξε. Ελαφρώς διευρύνθηκε. Με αποτέλεσμα να συντελεστούν αποστρατεύσεις και άλλων στελεχών, που η ηγεσία όχι απλώς δεν προκάλεσε, αλλά μάλλον εξέλαβε ως «εκλογικά ατυχήματα».
Το ερώτημα που θα έχει όντως σημασία και την επόμενη ημέρα είναι αν ο Λοβέρδος εκπροσωπούσε στο ΠΑΣΟΚ ένα εκλογικό ακροατήριο, που το κόμμα κινδυνεύει να αποξενώσει εξαιτίας της στρατηγικής του προέδρου. Υπάρχει, δηλαδή, όντως η εικαζόμενη «δεξιά» πτέρυγα, η πιο κομψά ονομαζόμενη «εκσυγχρονιστική», της οποίας την αποκόλληση επισημοποιεί η αποχώρηση Λοβέρδου;
Οταν το ώριμο φρούτο είναι ο δεύτερος για τον τρίτο.
Η Χαριλάου Τρικούπη φαίνεται να επαναπαύεται στη στατιστική του έξιτ πολ, που δείχνει ότι οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Κεντρώοι προτίμησαν μεν τη Ν.Δ. κατά 37%, αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι δεύτερο στις προτιμήσεις τους με 32%. Το Κέντρο που αποτυπώνεται σε αυτούς τους αριθμούς περιγράφει τους ψηφοφόρους με «κεντρώα» πολιτική ταυτότητα – ένα σύνολο δηλαδή πολύ πιο περιορισμένο από τον χώρο των μετριοπαθών ψηφοφόρων, που επιλέγουν με βάση το συμφέρον τους, χωρίς να κινούνται από κληρονομημένα σύμβολα. Είναι εκείνοι που μπορεί να ανήκουν στο νέο Κέντρο, χωρίς να αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους ως «Κεντρώους». Και είναι οι ίδιοι που, πρωτίστως στην Αττική, φαίνεται να ευθύνονται για τη συγκρότηση της μεγάλης πλειοψηφίας στις τελευταίες εκλογές.
Ο Λοβέρδος, όπως πιστοποιεί και η μετεκλογική του πόζα με τον Αδωνι Γεωργιάδη, ανήκε εδώ και καιρό στο «κόμμα της Novartis»· σε εκείνη δηλαδή την ομάδα των προσώπων που, περισσότερο και από τη συνύπαρξή τους στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, τους έχει ενώσει η εναντίον τους κανιβαλική επίθεση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η εμπειρία εκείνη φαινόταν να τον προορίζει για τη Ν.Δ., ακόμη κι όταν διεκδικούσε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μπορεί να παρηγορήσει τον εαυτό της με αυτό το παραπολιτικό παραμύθι. Να πει ότι δεν έπαθε και τίποτε που στελέχη του χώρου της έλκονται από τη νεομητσοτακική Ν.Δ. Και να περιμένει αυτάρεσκα να πριμοδοτηθεί από την αποδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ. Να περιμένει δηλαδή το ώριμο φρούτο όχι από το μεγάλο δέντρο (του 40,5), αλλά από το μικρό (του 17,8). Να αφεθεί στη φιλοδοξία του τριτοδεύτερου που θέλει να γίνει δευτερότριτος.
