Εδώ και καιρό, ακραιφνείς φιλελεύθεροι κατηγορούν τη Νέα Δημοκρατία πως έχει εξοκείλει προς τη σοσιαλδημοκρατία, λόγω των παρεμβατικών πολιτικών στην οικονομία. Για την πρώτη τετραετία τούς διαφεύγει το γεγονός ότι τόσο η πανδημία όσο και οι διεθνείς οικονομικές συνέπειες της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία απαιτούσαν δραστικές παρεμβάσεις για έναν απλό λόγο: για να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή. Τα διάφορα επιδόματα σε αυτό αποσκοπούσαν.
Μετά τις προγραμματικές εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης, οι ίδιες κατηγορίες εμφανίστηκαν και πάλι, καθώς θεωρήθηκε πως κυριαρχούσε σε αυτές μια αναδιανεμητική δημοσιονομική πολιτική που ουδεμία σχέση είχε με τον φιλελευθερισμό. Είναι αλήθεια πως ο πρωθυπουργός εξήγγειλε αυξήσεις μισθών και συντάξεων, τη διατήρηση κάποιων επιδομάτων και βέβαια προσλήψεις σε συγκεκριμένους κλάδους. Ομως, το κυρίως οικονομικό – κοινωνικό πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης εξαρτάται –όπως προκύπτει από τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες– από την πορεία της εθνικής οικονομίας. Αν αυξηθεί το ΑΕΠ, αν αυξηθούν οι ξένες επενδύσεις, αν τελικά μεγαλώσει η πίτα, τότε όλοι θα δουν τα εισοδήματά τους να βελτιώνονται. Αυτό προφανώς δεν είναι αναδιανεμητική δημοσιονομική πολιτική. Δεν έχει κανένα άρωμα σοσιαλδημοκρατίας. Είναι μια κλασική πολιτική ενός κόμματος της Κεντροδεξιάς, που έχει απαλλαγεί από τις κάθε είδους ιδεοληψίες είτε της λεγόμενης «λαϊκής Δεξιάς» είτε του ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού.
Τα σύγχρονα αστικά κόμματα δεν είναι κόμματα ιδεολογικής ενότητας, αλλά μεγάλες παρατάξεις πολιτικής ενότητας που στοχεύουν στη βελτίωση της ζωής των πολιτών. Αν για αυτόν τον λόγο απαιτούνται μεγάλες τομές ή συντηρητικά βήματα, αυτό είναι ζήτημα εκτίμησης της συγκεκριμένης κατάστασης. Με ακόμη πιο απλά λόγια. Τα σύγχρονα κόμματα της Κεντροδεξιάς δεν επαγγέλλονται κοινωνικούς μετασχηματισμούς, αλλά με τις πολιτικές τους προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον που θα συμβάλλει στην οικονομική ανάπτυξη, στο πλαίσιο της ελεύθερης, ανταγωνιστικής αγοράς. Επίσης να μη λησμονούμε πως τα κόμματα εξουσίας πολιτεύονται με γνώμονα την παραμονή τους στην εξουσία. Ως εκ τούτου αποφεύγουν πολιτικές οι οποίες μπορεί να σταθούν εμπόδιο σε αυτόν τον, υπαρξιακής σημασίας, στόχο. Μικρά κόμματα ή πολύ περισσότερο κάποιοι διανοούμενοι έχουν την πολυτέλεια να ζητούν «καθαρές» πολιτικές, καθώς δεν έχουν να χάσουν τίποτα, γιατί απλούστατα δεν έχουν τίποτα.
