Από τις δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις πέραν του μεγάλου νικητή και του μεγάλου ηττημένου υπάρχει και αυτός που πέτυχε μια σπουδαία επίδοση αλλάζοντας κατηγορία αλλά δεν πήρε και πρωτάθλημα. Για να συνεχίσει να αγωνίζεται στη μεγάλη κατηγορία με αξιώσεις και κυρίως με προοπτική, οφείλει να αποδείξει ότι άξιζε της ευκαιρίας που εξασφάλισε αυτή η ιδιότυπη επιστροφή.
Ο λόγος προφανώς για το ΠΑΣΟΚ του κ. Νίκου Ανδρουλάκη. Οι πολίτες τού έδωσαν την ευκαιρία να παίξει ένα ρόλο στο πολιτικό παιχνίδι και αν καταφέρει να ολοκληρώσει με επιτυχία την προσπάθεια ανασύνταξης, να ξαναβρεθεί στις ευρωεκλογές στη δεύτερη θέση. Από εκεί και μετά υπάρχει χρόνος για πιο αισιόδοξες προβλέψεις μετά τέσσερα χρόνια. Για να συμβεί αυτό όμως δεν αρκεί να υπερηφανεύονται για τη σημαντική ποσοστιαία αύξηση δυνάμεων που πέτυχαν, αλλά να καταρτίσουν ένα σοβαρό σχέδιο και πρόγραμμα πειστικό, ξεκαθαρίζοντας την πολιτική τους κατεύθυνση. Ασφαλώς η άσκηση σοβαρής αντιπολίτευσης χωρίς αντιδεξιές κορώνες και υπερβολές είναι μέσα στις υποχρεώσεις τους. Πρέπει να κρίνουν με αυστηρότητα την κυβέρνηση αλλά η αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση είναι ξεπερασμένη συνταγή. Το ΠΑΣΟΚ έχει μακρά ιστορία στη διακυβέρνηση του τόπου και ως τέτοια δύναμη έχει αφήσει και θετικό και αρνητικό αποτύπωμα. Σήμερα όμως η κοινωνία έχει κάνει άλματα και αν θέλει να την εκφράσει πρέπει να απαντά με ρεαλισμό και τόλμη στα σύγχρονα προβλήματα. Ο συναισθηματισμός και η νοσταλγία του… ενδόξου παρελθόντος εξάντλησαν την όποια προσφορά τους στην αναγέννηση του κόμματος που πλήρωσε βαρύ τίμημα στην κρίση που προκάλεσε η χρεοκοπία. Ο κ. Ανδρουλάκης που με την ψήφο τους οι πολίτες και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ επέλεξαν για αρχηγό, προφανώς έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη χάραξη της πολιτικής του αλλά δεν μπορεί μόνος του. Οι παρατάξεις δεν σχηματίζονται από στενές παρέες καθώς απαιτούν ευρυχωρία και ανοχή στις διαφορετικές απόψεις. Ενα ανοικτό κόμμα δεν σημαίνει και διαμπερές, όπως θα έλεγε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αλλά σε κάθε περίπτωση η συνύπαρξη απαιτεί ανεκτικότητα και αυτοπεποίθηση της ηγεσίας από επιλογή. Η πυγμή όταν και όπου χρειαστεί είναι μια δυνατότητα και ένα προνόμιο της ηγεσίας, αλλά καλό είναι να χρησιμοποιείται με φειδώ. Ολα αυτά μπορεί να μη συνδέονται ευθέως με την πρόσφατη αποχώρηση του Ανδρέα Λοβέρδου, ενός στελέχους με μακρά διαδρομή στο ΠΑΣΟΚ και διακριτό λόγο, αλλά σίγουρα προβληματίζουν. Μέχρι να μάθουμε τους πολιτικούς λόγους (όπως ο κ. Λοβέρδος δήλωσε) που τον οδήγησαν στην παραίτηση, η ηγεσία δεν μπορεί να μείνει στην αμεριμνησία της μετεκλογικής χαλαρότητας. Για να προλάβει ενδεχομένως ανάλογα φαινόμενα οφείλει να κινήσει τώρα τις διαδικασίες για μια κομματική αναδιοργάνωση ενόψει των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Το ΠΑΣΟΚ ακόμη και στις χειρότερες στιγμές του διατήρησε ισχυρές δυνάμεις στην αυτοδιοίκηση και τώρα μπορεί με αυτονομία να ξαναβρεί το νήμα αυτής της σχέσης. Αν ανοίξει τον κύκλο των προσώπων που θα στηρίξει χωρίς μικροκομματικές στοχεύσεις ίσως κάνει την έκπληξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι και αλλιώς ποτέ δεν ρίζωσε στην αυτοδιοίκηση και τώρα που φυλλορροεί είναι η ώρα του ΠΑΣΟΚ για αυτόνομη ισχυρή παρουσία παντού. Ο κ. Ανδρουλάκης είναι προφανές ότι έχει την ευκαιρία του, αρκεί να παίξει σωστά τα χαρτιά του και να μην πέσει σε παγίδες.
