Υπήρξε ορυμαγδός σχολίων και αφιερωμάτων για την αποχώρηση του κ. Αλέξη Τσίπρα, κάτι που δείχνει πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος του στη σύντομη πολιτική ιστορία του 21ου αιώνα. Είναι αληθή όσα γράφτηκαν γι’ αυτόν, για τα καλά του και (τα περισσότερα) κακά του. Hταν αυτοδημιούργητος. Παιδί των καταλήψεων με περίεργο τσουλούφι το 1999, έκανε μια θεαματική είσοδο με 11% στις δημοτικές εκλογές του 2006 για την Αθήνα. Πήρε το δαχτυλίδι από τον κ. Αλέκο Αλαβάνο, καβάλησε το κύμα της οργής για να γίνει πρωθυπουργός το 2015. The «Greek Dream»: ένα παιδί της μεσαίας τάξης, που δεν ήταν από τζάκι, πήρε το 2008 ένα κόμμα του 3% και σε επτά χρόνια το δωδεκαπλασίασε.
Είναι εύλογο κι αυτό που γράφει ο καθηγητής κ. Δημήτρης Σεβαστάκης: «Αν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, δεν ξέρω πού θα διοχετευόταν ο διάχυτος αντικοινοβουλευτισμός, που είχε φουσκώσει με το ατομικό χρέος και την αγωνία κάθε πολίτη. Αυτό, φυσικά, από τη μίζερη και εκδικητική συγγραφή της συγχρονίας, δεν το έχει πιστωθεί ούτε ο Τσίπρας ούτε το κόμμα» («Αυγή», 2.7.2023).
Εύλογο μεν, αλλά μισό. Είναι αληθές ότι ο κ. Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους ΑΝΕΛ (ας μην το ξεχνάμε αυτό) συνέβαλαν όσο κανείς άλλος στην ξαφνική ωρίμανση της κοινωνίας. Αυτό πρέπει να το πιστώσουμε, αφού όμως πρώτα χρεώσουμε πόσο συνέβαλαν στο φούντωμα του «διάχυτου αντικοινοβουλευτισμού», τον οποίο μετά διαχειρίστηκαν με σχετική επιτυχία· λέμε «σχετική» διότι είδαμε απομεινάρια εκείνης της φρενίτιδας ακόμη και στις περασμένες εκλογές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε αριστερό φωτοστέφανο ακόμη και σε ακροδεξιές εκφάνσεις της οργής και στον «διάχυτο αντικοινοβουλευτισμό».
Πώς να λησμονήσουμε τις περίτεχνες ανοησίες καθηγητάδων της «Προόδου» (τρομάρα μας!), που δικαιολογούσαν τη «διάχυτη αντικοινοβουλευτική» βία διά της εφαρμογής του άρθρου 120 του Συντάγματος: «H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία»;
Ξεχάσαμε τις παρόλες του κ. Γιώργου Κατρούγκαλου, «όταν χρησιμοποιούμε τον όρο “βία” γι’ αυτό που γίνεται στο πανεπιστήμιο ή όταν έχουμε μία μαχητική διαδήλωση, εκεί κάνουμε μία ιδεολογική αλχημεία. Βαφτίζουμε “βία” την έκφραση ενός δικαιώματος, δηλαδή το να αντιστεκόμαστε στην καταπίεση»; (Mega, 14.10.2013). Αμ η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τους τραμπουκισμούς κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας και υπουργών τότε του ΠΑΣΟΚ, ότι «η μετατροπή, τελικά, της παρέλασης σε αυθόρμητη λαϊκή εκδήλωση ιερής αγανάκτησης και οργής είναι αντάξια των καλύτερων αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας»; (28.10.2011). Τα παινέματα του κ. Τσίπρα στους χούλιγκαν της Κερατέας, ότι «εσείς δείξατε τον δρόμο της αξιοπρέπειας, της αυτοπεποίθησης και της ανατροπής» και «η Κερατέα είναι η πόλη-σύμβολο για όλη την Ελλάδα… αποτελεί ένα πρώιμο αντιμνημονιακό μοντέλο… Η Κερατέα αποτίναξε τα δεσμά των τετελεσμένων που προσπάθησαν να επιβάλουν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ.» (30.5.2012).
Δεν θα πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ έφτιαξαν τους Αγανακτισμένους· στοιχεία ανορθολογισμού υπάρχουν σε όλες τις κοινωνίες όλου του κόσμου. Αλλά, όπως ο κ. Αντώνης Σαμαράς της περιόδου των Ζαππείων έδωσε αστικό λούστρο στις ανοησίες της Αριστεράς και τελικώς συνέβαλε στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι κι ο κ. Τσίπρας έδωσε αριστερό φωτοστέφανο ακόμη και σε ακροδεξιές εκφάνσεις της οργής και στον «διάχυτο αντικοινοβουλευτισμό».
Για να είμαστε δίκαιοι στην αποτίμηση της συνεισφοράς του κ. Τσίπρα, πρέπει να πούμε ότι είναι ανάλογη εκείνης του κ. Κώστα Καραμανλή. Οπως ο δεύτερος ενίσχυσε τόσο πολύ τις βαθιές παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, ώστε μας ανάγκασε (διά της χρεοκοπίας) να τις δούμε όλοι, έτσι και ο κ. Τσίπρας ενίσχυσε τις βαθιές ανορθολογικές τάσεις της ελληνικής κοινωνίας. Η μόνη διαφορά τους είναι ότι ο τέως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έμεινε για να τις διαχειριστεί…
