Με τη σύνοδο κορυφής του Βίλνιους στη Λιθουανία να αρχίζει σήμερα και τις προσδοκίες για μια σειρά από θέματα να συσσωρεύονται, είτε πρόκειται για την Ουκρανία, τη θέση της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ ή τα καθ’ ημάς ελληνοτουρκικά, γίνονται ορατές ορισμένες ισορροπίες που είναι δύσκολο να αγνοηθούν.
Κατ’ αρχάς στα μισά θέματα που βρίσκονται σε εκκρεμότητα έχει κεντρικό ρόλο η Τουρκία. Η Αγκυρα μπλοκάρει με τη στάση της την ολοκλήρωση των συζητήσεων για την κατάθεση νέων περιοχικών χαρτών, που θα επιτρέψουν την καλύτερη λειτουργία του ΝΑΤΟ και στη περιοχή της Νοτιοανατολικής Πτέρυγάς του (λόγω της Κύπρου). Μπλοκάρει, επίσης, την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, με την υποστήριξη, βεβαίως, και της Ουγγαρίας του Βίκτορ Ορμπαν. Παράλληλα, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα παζάρι ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και την Αγκυρα, στο οποίο γίνεται ολοένα και πιο σαφές ότι συμμετέχει και η Ελλάδα. Η σύνδεση του ζητήματος απόκτησης νέων F-16 από την Τουρκία με το πρόγραμμα F-35 της Ελλάδας, μάλιστα από τον ίδιο πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, δείχνει τις πραγματικές διαστάσεις μιας υπόθεσης η οποία εγχώρια αντιμετωπίζεται με οπαδικούς όρους, αλλά είναι στην πραγματικότητα πολύ ευρύτερη.
Η εμπλοκή της Ελλάδας με όλους αυτούς τους διαφορετικούς τρόπους (F-35, περιοχικοί χάρτες κ.ά.) στην εξελισσόμενη διαπραγμάτευση της Δύσης με την Τουρκία έχει δύο διαστάσεις. Η μία είναι, βεβαίως, η εθνική. Η άλλη, όμως, είναι πολύ ευρύτερη και αφορά το πολύ μεγαλύτερο παιχνίδι που διαδραματίζεται και έχει ως σημείο ενδιαφέροντος την Τουρκία, ως χώρα κομβική για μια σειρά από αμερικανικούς σχεδιασμούς. Είτε αυτοί αφορούν στενά τη Ρωσία είτε την –κατά το δυνατόν– συνολικότερη πρόσδεση της Τουρκίας στις δυτικές δομές, σε μια περίοδο που φαίνεται να μπαίνουν σιγά σιγά οι διαχωριστικές γραμμές του νέου μεγάλου ανταγωνισμού, εκείνου μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Η Τουρκία είναι καλύτερα να είναι στην «εδώ» πλευρά, παρά στην «απέναντι», όποια και αν είναι αυτή.
Φυσικά σε αυτό το μεγάλο παζάρι του Βίλνιους, ανάμεσα στις ΗΠΑ, στη Δύση και στην Τουρκία η Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει διαπραγματευτικό χαρτί σε καμία περίπτωση. Αν και το «μαγείρεμα» συνήθως έχει γίνει τις ώρες προτού οι ηγέτες καθίσουν στο τραπέζι, δεν αποκλείονται εκπλήξεις ούτε την τελευταία στιγμή.
Αν αυτές θα είναι δυσάρεστες ή ευχάριστες δεν μένει παρά να το δούμε αύριο το απόγευμα, όταν η σύνοδος κλείνει τις εργασίες της, αλλά και τις επόμενες ημέρες, οπότε και θα πρέπει να υλοποιηθούν όλα όσα ίσως συμφωνηθούν.
