Δημοφιλής λεία του εξαγριωμένου όχλου στα προάστια των μεγάλων γαλλικών πόλεων ήσαν, λένε, τα αθλητικά παπούτσια, τα ηλεκτρονικά –κατά προτίμηση τηλέφωνα– και τα καταστήματα οπτικών. Πολλά απ’ αυτά μία μόλις εβδομάδα μετά τις λεηλασίες πωλούνται ήδη στη μισή τιμή, είτε από χέρι σε χέρι είτε στο Διαδίκτυο. Στόχοι, εννοείται, δεν ήσαν μόνον τα καταστήματα, οι μικρές επιχειρήσεις, ακόμη και τα μπαρ. Πυρπολημένα λεωφορεία, τραμ και κατεστραμμένα σχολικά κτίρια συμμετέχουν στον απολογισμό των έξι ημερών που η Γαλλία έζησε μια ακόμη εμφύλια σύγκρουση. Από τις συγκρούσεις Καθολικών και Ουγενότων και την περίφημη Fronde κατά του Μαζαρίνου έως σήμερα, η γαλλική ιστορία έχει πλούσια συλλογή από μικρούς ή μεγαλύτερους εμφυλίους. Η τελευταία έκρηξη έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από τα «Κίτρινα Γιλέκα» και δεν μοιάζει καθόλου, εννοείται, με τις μαζικές διαμαρτυρίες για το συνταξιοδοτικό. Εδώ μιλάμε για ανήλικα παιδιά ως επί το πλείστον. Iσως το μόνο κοινό σημείο είναι η στάση της Αριστεράς του Μελανσόν, ο οποίος είναι πάντα με το μέρος των ξεσηκωμένων και κατά των δημοκρατικών θεσμών. Στην τελευταία του παρέμβαση κάλεσε τους «ξεσηκωμένους» να μην καταστρέφουν δημόσια κτίρια. Τις ιδιωτικές επιχειρήσεις ας τις χτυπάνε αλύπητα. Μεταθανάτια πολιτική ακαμψία της Αριστεράς; Απ’ ό,τι όλα δείχνουν, στον εκλογικό του συνδυασμό, το NUPES, σύντροφοι και παλικάρια γίνονται μαλλιά κουβάρια.
Οι καταστροφές, που υπολογίζονται γύρω στο ένα δισεκατομμύριο, είναι το σύμπτωμα της ασθένειας. Oπως και η αφορμή τους, ο θάνατος ενός νέου μουσουλμάνου το θρήσκευμα με γαλλική υπηκοότητα, όμως, ο οποίος έπεσε χτυπημένος από τη σφαίρα αστυνομικού. Είχε αρνηθεί να υπακούσει σε έναν απλό έλεγχο τροχαίας. Ειρήσθω εν παρόδω ότι στις κοινότητες των εφήβων στα προάστια η ανυπακοή στην αστυνομία θεωρείται ως τελετή μύησης στην «κοινοτική» συμπεριφορά. Είναι αυτή που ωθεί παιδιά μεταναστών δεύτερης ή τρίτης γενιάς να υψώνουν τη σημαία της Αλγερίας ή του Μαρόκου στα γήπεδα και να επιλέγουν την ταυτότητα του Ισλάμ απέναντι σ’ αυτήν που τους έχει προσφέρει η γαλλική δημοκρατία και το εκκοσμικευμένο σχολείο. Eχουν γαλλικό διαβατήριο, όμως δεν έχουν αποδεχθεί τις αξίες της γαλλικής κοινωνίας. Αυτή είναι η πραγματική ασθένεια που απειλεί τους δημοκρατικούς θεσμούς. Τα υπόλοιπα είναι τα «παρελκόμενα» που λένε. Για μια ακόμη φορά οι βάνδαλοι των προαστίων απέδειξαν πως η περίφημη πολυπολιτισμική κοινωνία διαφέρει ριζικά από το κοκτέιλ πάρτι που υποσχέθηκαν οι εμπνευστές της και όσοι δικαιωματιστές αρνούνται να δουν αυτό που βλέπουν τα μάτια τους. Και κάτι τελευταίο: Οταν η Γαλλία πάσχει, πάσχει ολόκληρη η Ευρώπη.
