Το 1959 το υπουργείο Δημοσίων Εργων προκηρύσσει διαγωνισμό για τον σχεδιασμό του Πνευματικού Κέντρου της Αθήνας. Το μεγαλόπνοο όραμα του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή για ένα πολιτιστικό πάρκο στην καρδιά της πρωτεύουσας με αίθουσες συναυλιών, όπερας, πινακοθήκη και συνεδριακούς χώρους έπαιρνε σάρκα και οστά. O αρχιτέκτονας Ιωάννης Δεσποτόπουλος, που για περισσότερα από 15 χρόνια ζούσε στη Σουηδία σχεδιάζοντας πολιτιστικά κέντρα για μικρές πόλεις, θεωρεί πως αυτή είναι η μεγάλη του ευκαιρία για να επιστρέψει στην Ελλάδα. Και θα το πετύχει κερδίζοντας το πρώτο βραβείο του διαγωνισμού.
Η Εφη Αχτσιόγλου εγκαινιάζει την κούρσα διαδοχής από ένα άντρο της μητσοτακικής κανονικότητας.
Η συνέχεια θα είναι λιγότερο εκθαμβωτική. Από το φιλόδοξο σχέδιο θα επιβιώσει μόνο το Ωδείο Αθηνών. Το 1976 θα εγκαινιαστεί, όντας λειτουργικό και εξοπλισμένο μόνο κατά το… ήμισυ. Επρεπε να φθάσουμε στον Δεκέμβριο του 2022, δηλαδή σχεδόν μισόν αιώνα μετά, για να γίνουν τα δεύτερα εγκαίνια του νέου, ολοκληρωμένου πια, Ωδείου. Εκτοτε, είναι ο νέος «ψαγμένος» προορισμός της πόλης. Οχι μόνο για τη σπουδάζουσα πιτσιρικαρία ή τους σκέιτερ που απολαμβάνουν τις αυτοσχέδιες πίστες από μάρμαρο που τους κληροδότησε ο μνημειακός μοντερνισμός του Δεσποτόπουλου. Αλλά κυρίως για την πιο ενήλικη, πιο μπουρζουά πελατεία του νέου καφέ του συγκροτήματος «Peristylion», που κινείται στο τρίγωνο Κολωνάκι – Παγκράτι – Χίλτον. Καλά κρυμμένο στη συμβολή των οδών Ρηγίλλης και Βασιλέως Γεωργίου Β΄, ελάχιστα μέτρα μακριά από την ιστορική έδρα της Νέας Δημοκρατίας, έχει γίνει μέσα σε λίγους μήνες το ιδανικό μέρος για διακριτικές συναντήσεις αστών, που ψηφίζουν εξίσου διακριτικά Κυριάκο Μητσοτάκη. Αυτό το νέο σημείο αναφοράς του κέντρου της Αθήνας επέλεξε η Εφη Αχτσιόγλου για να ανακοινώσει την υποψηφιότητά της για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Στο «στόμα του λύκου», θα μπορούσε να σκεφτεί ένας αγνός ψηφοφόρος του κόμματος, που θα περίμενε από την κατεξοχήν εκπρόσωπο της αριστερής πτέρυγας κάτι πιο αριστερό για τα «αποκαλυπτήρια». Αλλά τα συνεργατικά καφενεία του Κεραμεικού και τα μπαρουτοκαπνισμένα στέκια των Εξαρχείων παραείναι «2012» για την επαύριο της «συντηρητικής παλινόρθωσης». Και το φαβορί της κούρσας διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα, όσο κι αν προσπαθεί να κρατήσει χαμηλό προφίλ, θέλει να δείξει από νωρίς πού στοχεύει: στους συνομηλίκους της, στους μεσοαστούς, σε όσους θαμπώθηκαν από τη μεταρρυθμιστική ρητορεία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Επιλέγει να εγκαινιάσει την καμπάνια της από ένα ακόμη άντρο της «δεξιάς» κανονικότητας, που «δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά».
Ομως, προσοχή, το φάντασμα του Δεσποτόπουλου καιροφυλακτεί: το απαύγασμα του μεταπολεμικού μοντερνισμού παρέμεινε ημιτελές για 46 χρόνια. Η «αγορά» έχει ήδη εκτιμήσει το κεφάλαιο της πολυδιάστατης γοητείας της Εφης Αχτσιόγλου στο πολιτικό χρηματιστήριο. Το θέμα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ το πρόσωπο, αλλά η οικοδομή· το ατελές του σκελετού από το σκληρό, αντιμνημονιακό σκυρόδεμα της δεκαετίας της κρίσης. Το θέμα ήταν το γιαπί να γίνει Ωδείο.
