Στο βόλεϊ οι αθλητές παίρνουν μεταγραφή από τη μια μεγάλη ομάδα του πρωταθλήματός μας σε κάποια άλλη χωρίς να καθυβρίζονται σαν πουλημένοι από τους «αγνούς φιλάθλους» στα γήπεδα ή στα κοινωνικά δίκτυα και χωρίς ν’ ακούν τα μύρια όσα για τη μάνα, την αδερφή κι όλο τους το σόι. Ακόμα και οι «σημαίες» μετακινούνται, δίχως να συνοδεύεται η μεταπήδησή τους από τον αχό εμφυλίου πολέμου. Λόγω και του «εθίμου» των μονοετών ή διετών επαγγελματικών συμβολαίων στο άθλημα αυτό, υπάρχουν παίχτες που έχουν φορέσει τη φανέλα όλων των «μεγάλων», χωρίς να καταγγέλλονται σαν προδότες. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο Εβρίτης κεντρικός Ανδρέας Ανδρεάδης. Στη μακρά καριέρα του έχει αγωνιστεί σε δέκα ελληνικούς συλλόγους, Ολυμπιακό (σε τρεις διαφορετικές περιόδους), ΠΑΟ, ΠΑΟΚ, Φοίνικα, ΑΕΚ κτλ., και παραμένει αγαπητός.
Περίπου τα ίδια ισχύουν στο πόλο και το χάντμπολ. Και εκεί αναίμακτη είναι η αλλαγή φανέλας, δίχως κατάρες, αναθέματα και βωμολοχικά συνθήματα. Λίγοι ασχολούνται άλλωστε με τα αθλήματα αυτά, και ελάχιστοι πρωτοσέλιδοι γιγαντότιτλοι τους αφιερώνονται. Δεν υπάρχει λοιπόν ιδιαίτερος χώρος δράσης για τους επαγγελματίες οπαδούς, αυτούς που θα ανατρίχιαζαν ακόμα κι αν γινόταν μεταγραφή στα μήλα ή στο κουτσό, στα παιδικά τμήματα, ούτε και για τους ελαφρόμυαλους δημοσιογραφικούς καθοδηγητές τους.
Μένουν έτσι το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, κατά σειρά μαζικότητας, σαν αγροί καλλιέργειας μίσους. Ανόητου μίσους. Την ανοησία του την αποκαλύπτει η ευκολία με την οποία οι φανατικοί καταγγέλλουν σαν ανήθικες και απαράδεκτες πράξεις που τις αποθεώνουν όταν είναι προς το συμφέρον του συλλόγου τους. «Προδότης» ο Βασίλης Σπανούλης για τους Παναθηναϊκούς, το 2010, όταν έβγαλε την πράσινη φανέλα για να φορέσει την ερυθρόλευκη, ενάρετος ήρωας για τους Ολυμπιακούς. «Προδότης» τώρα ο Κώστας Σλούκας για τους Ολυμπιακούς, που έκανε την αντίθετη κίνηση, ενάρετος ήρωας για τους Παναθηναϊκούς, όπως άλλωστε και ο Ιωάννης Παπαπέτρου το 2018 και ο Δημήτρης Αγραβάνης προ μηνών. Μεροληψία και εθελοτυφλία, που φοράνε τη φανέλα της ανιδιοτέλειας.
Στο ΣΕΦ, ο Σλούκας θ’ ακούει πια το όνομά του σε συνθήματα χυδαίου σεξισμού, όχι δοξαστικά. Σκέφτομαι πως αν και αυτός και ο Σπανούλης κι όλοι οι άλλοι, έστω της Εθνικής, την ώρα που δοξάζονταν, γίνονταν ασπίδα για τους υβριζόμενους, θα ανάγκαζαν ακόμα και τους άθλιους να σωπάσουν. Αλλά φοβάμαι πως θ’ αργήσει πολύ κάτι τέτοιο.
