Λέμε ζέστη είναι, θα περάσει, όμως ξέρουμε πως πάλι θα ξανάρθει, βασανιστική. Το καλοκαίρι μεγαλώνει. Το 1952, η καλοκαιρινή ζέστη κράτησε 78 ημέρες, σήμερα ξεπερνά τις 95, κι αν δεν κάνουμε γρήγορα βήματα ενάντια στο θερμοκήπιο που μας καπελώνει δυναστικά, στο τέλος του αιώνα θα κρατά έξι μήνες. Η εποχή της απόδρασης γίνεται, λίγο λίγο, κούρσα επιβίωσης. Και ημέρες φόβου. Για θερμοπληξίες, πυρκαγιές που ενδέχεται να ξεσπάσουν όταν πιάσουν οι βοριάδες πάνω από την ξερή γη…
Δεν υπάρχει τίποτα πιο θεμελιώδες για τη ζωή από την ανεμπόδιστη αναπνοή. Η τηλεργασία, τα σπαστά ωράρια, η παραμονή σε κλιματιζόμενους χώρους είναι μέτρα πυροσβεστικά, όχι λύσεις. Η ψύξη κοστίζει σε χρήμα, ενέργεια και εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Στις τρεις δεκαετίες από την πρώτη διεθνή συμφωνία για τη μείωση των εκπομπών άνθρακα, απελευθερώσαμε στην ατμόσφαιρα περισσότερο CO2 από όσο σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Οι ωκεανοί απορροφούν τη θερμότητα και τη συγκρατούν, παρασύροντας τους ανθρώπους στην ψευδή εντύπωση πως η κλιματική αλλαγή βραδυπορεί. Οι ωκεανοί είναι τα κλιματιστικά του πλανήτη, όμως δεν είναι δωρεάν, κι αυτά· μας φέρνουν βαρύ λογαριασμό: οξίνιση των νερών, καταστροφή θαλάσσιων οικοσυστημάτων, ενδιαιτημάτων για τη θαλάσσια ζωή και φυτωρίων για την αλιεία, λιώσιμο των πάγων, άνοδο της στάθμης της θάλασσας, συχνότερα ακραία καιρικά φαινόμενα. Επτά από τα οκτώ περιβαλλοντικά όρια που επιβάλλει η προστασία της ζωής στον πλανήτη έχουν ήδη παραβιαστεί.
Η αδιαφορία είναι το αντίδοτο στον πανικό για το κλίμα. Ομως ακυρώνει εκείνο που ο καθένας μπορεί, έως εκεί που μπορεί. Η ζέστη ακόμη περνά, παρατείνοντας ψευδαισθήσεις για αρρώστια εκδηλωμένη, βαριά. Που δεν γιατρεύεται με σχέδια υποχωρητικά, με τετράδια κλειστά.
Σίγουρα δεν θα είναι αυτό το τελευταίο μας δροσερό καλοκαίρι, όπως προειδοποιούν ειδικοί, όμως ίσως είναι ένα από τα προτελευταία, αν δεν αλλάξουν μη βιώσιμες πρακτικές, υποδομές, συμπεριφορές. Που φθείρουν το καλοκαίρι που ζούμε ακόμη – ένα μεθύσι κάτω από τον αλμυρό ήλιο, ένα τραγούδι από νερά, πλανέματα, λόγια-φτερά, κορμιά που ραχατεύουν πάνω στην άμμο, πλοία που γλιστρούν κύκνεια πάνω σε ήσυχα νερά, αλάτι στεγνό σε γούβα βράχου, ώρες μεσημεριού μες στις σκιές, βραδιές ξένοιαστες, μακριές, ευδαιμονικές. Το λιοπύρι ανάβει και λιώνει τη Γη, πάνω που νόμιζε ότι κρατά γερά, μετά τόσα γκάζια.
