Η ηγεμονία της μαρξίζουσας διανόησης στις δεκαετίες της Mεταπολίτευσης κράτησε έως τα χρόνια του μνημονίου. Μέσα στα χρόνια απέκτησε τα προνόμια της απολυταρχίας. Kαταργήθηκε ο δημόσιος πνευματικός διάλογος και ο λεγόμενος «πνευματικός κόσμος» της χώρας περιορίσθηκε στον ρόλο του χορού στο δράμα που ονομάσθηκε «προοδευτική πολιτική». Είχε και παράπλευρες απώλειες. Η πρώτη και κύρια ήταν ο αποκλεισμός από την παιδεία της λόγιας ελληνικής, της λεγομένης καθαρεύουσας. Οι γενιές που μεγάλωσαν σε αυτές τις δεκαετίες αποξενώθηκαν έτσι από ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης γραμματείας. Η δεύτερη απώλεια ήταν ο παραμερισμός δημιουργών οι οποίοι αντιμετωπίσθηκαν ως «αντιδραστικοί». Με αποτέλεσμα να τους αγκαλιάσει η άκρα λαϊκιστική Δεξιά. Το θυμήθηκα για μια ακόμη φορά τις προάλλες όταν άκουσα τον κ. Βασίλη Στίγκα, τον αρχι-Σπαρτιάτη, να αναφέρεται στις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή στον Περικλή Γιαννόπουλο και στον Ιωνα Δραγούμη. Εμφάνισε το κόμμα του ως πνευματικό τέκνο των δύο αυτών διανοητών. Αναφέρθηκε και στον Παύλο Μελά, όμως αυτός είναι της αρμοδιότητος της Πηνελόπης Δέλτα. Πόσοι γνωρίζουν σήμερα τον Περικλή Γιαννόπουλο; Ελάχιστοι, κι ας επηρέασε με το μικρό σε όγκο έργο του τους περισσότερους δημιουργούς της γενιάς του ’30. Η επίδρασή του έφτασε έως τον Εμπειρίκο και τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα. Πριν από τη χούντα η «Ελληνική Γραμμή» του κυκλοφορούσε από τις εκδόσεις Γαλαξίας, σήμερα μόνον σε κάτι κακότεχνες περιθωριακές εκδόσεις. Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης τον άφησε στα αζήτητα. Τον αντιμετώπιζαν ως αντιδραστικό εθνικιστή, αν και δεν έμπλεξε ποτέ στην πολιτική του καιρού του.
Ο Ιων ∆ραγούμης ήταν πολιτικά δραστήριος. Αντίπαλος του Βενιζέλου, ως γνωστόν το πλήρωσε με τη ζωή του. Προετοίμασε τον αγώνα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και άφησε ένα πολύτομο έργο, από το οποίο, προσωπικά, ξεχωρίζω τα ημερολόγιά του. Ενα από τα σημαντικά πεζογραφήματα του ελληνικού 20ού αιώνα. Τώρα τι σχέση έχουν αυτοί οι δύο με τον κ. Στίγκα και τους Σπαρτιάτες του, ένας θεός ξέρει. Ας όψεται ο λεγόμενος «πνευματικός» μας κόσμος που τους άφησε ορφανούς, στο έλεος των καπήλων του ελληνισμού. Πρώτα της Χρυσής Αυγής και τώρα των διαδόχων της. Δεν ξέρω αν ο κ. Στίγκας θα τους επικαλούνταν όταν ήταν υποψήφιος με την Ενωση Κεντρώων στις ευρωεκλογές του 2019. Οπου και συγκέντρωσε το εντυπωσιακό ποσό των 750 σταυρών πανελλαδικώς. Από την Ενωση Κεντρώων στους Σπαρτιάτες: μια ενδιαφέρουσα διαδρομή ανάμεσα στα αγριόχορτα της πολιτικής μας ζωής. Τα οποία συμβιώνουν αρμονικά με τα αγριόχορτα της πνευματικής μας ζωής. Θα είχε ενδιαφέρον πάντως να μάθουμε τι σκέφτεται ο κ. Στίγκας για τον Γιαννόπουλο και τον Δραγούμη.
