Θα έπρεπε να είχαμε αφουγκραστεί καλύτερα την πολύ ιδιαίτερη ηχώ που παράγει η πλήξη. Αλλά γελαστήκαμε. Το εκλογικό αποτέλεσμα μας είχε προετοιμάσει για ένα αλλόκοτο τριήμερο προγραμματικών δηλώσεων. Τα φαντάσματα είχαν βγει ξανά από τις ντουλάπες και στηθήκαμε στις οθόνες μας για να παρακολουθήσουμε ένα λιγότερο αγχωτικό σίκουελ του 2012 και του 2015. Τελικά, άνθρακες ο θησαυρός· τουλάχιστον για την ώρα. Ισως θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Σε αυτή την κοινοβουλευτική περίοδο τον μεγαλύτερο θόρυβο θα τον κάνει η ίδια η κυβέρνηση, όχι απαραίτητα μέσα στη Βουλή· και όχι πάντα για καλό. Σαν τον μοναχικό παίκτη του σκουός που είναι καταδικασμένος να ακούει τον επίμονο, μονότονο ήχο που κάνει το μπαλάκι από καουτσούκ όταν χτυπάει με δύναμη στους τέσσερις τοίχους του κλειστοφοβικού γηπέδου κι επιστρέφει στον ίδιον.
Το σουρεαλιστικό ματς «κυβέρνηση εναντίον κυβέρνησης» ξεκίνησε νωρίτερα από το αναμενόμενο.
Κάπως έτσι, το σουρεαλιστικό ματς «κυβέρνηση εναντίον κυβέρνησης» ήρθε νωρίτερα από το αναμενόμενο. Η σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου, για παράδειγμα, δεν έκρυβε συναρπαστικές εκπλήξεις. Το rotation ακούγεται διαφορετικά την προεκλογική περίοδο και διαφορετικά όταν βλέπεις ένα σχεδόν απαράλλαχτο σώμα υπουργών, που απλώς ανταλλάσσει θώκους, να ορκίζεται ο ένας στην πλάτη του άλλου. Ακολούθησαν οι δύο ομιλίες του Κυριάκου Μητσοτάκη και έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι τα σημεία που συγκέντρωσαν το περισσότερο χειροκρότημα των βουλευτών του ήταν η αιώνια υπόσχεση για την αλλαγή του άρθρου 16, η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας (το νέο Αγιο Δισκοπότηρο του κυβερνητικού αφηγήματος) και η νομοθετική πρωτοβουλία για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού. Πραγματικές μεταρρυθμίσεις με κοινωνικό πρόσημο, όπως η καθιέρωση του πολιτικού γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια, κρύφτηκαν πίσω από αόριστες υποσχέσεις προκειμένου να μην ενοχληθεί η πολυπληθής συντηρητική πτέρυγα του κόμματος. Αναρωτιέται κανείς: Αν η Νέα Δημοκρατία δεν είχε υπερβεί το 40%, αν δεν είχε 23% διαφορά από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν δεν είχε επικρατήσει απόλυτα στον κεντρώο χώρο, πόσο ακόμη πιο προσεκτικός θα ήταν ο πρωθυπουργός με όσους δεν μοιράζεται τις ίδιες ακριβώς απόψεις; Και μετά ήρθαν οι ιππείς του κ. Μηταράκη, ο οποίος φαίνεται πήρε πολύ στα σοβαρά την ποιητική παραβολή του πρωθυπουργού με το «Αν» του Κίπλινγκ και κυρίως τον πολύ διδακτικό στίχο «αν μπορείς το όνειρό σου να μην γίνει ο όλεθρός σου». Φαίνεται ότι η ασφυκτική επιτελική υπερσυγκέντρωση εξουσίας στο Μέγαρο Μαξίμου δημιουργεί στους υπουργούς μια έντονη ανάγκη προσωπικού rebranding με πρωτοβουλίες και ιδέες που θα ξεφεύγουν από το αυστηρό πλαίσιο των μπλε φακέλων. «Τι θα γινόταν αν ιδρύαμε μια ωραία, έφιππη αστυνομία που θα έκαναν χάζι και οι τουρίστες στο Σύνταγμα;», μπορούμε να υποθέσουμε ότι σκέφτηκε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη σε μια έκλαμψη πολιτικής ελευθεριότητας. Και κάπως έτσι, το «αν» του Κίπλινγκ έγινε «να»· όπως ακριβώς πρόσταξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην παρθενική του ομιλία ως επανεκλεγείς πρωθυπουργός της χώρας.
