Είναι ανυπολόγιστη η επιρροή του Χόλιγουντ στο πώς όλοι μας –όχι μόνο οι Αμερικανοί– βλέπουμε εαυτούς και τον κόσμο. Για πάνω από έναν αιώνα, σεναριογράφοι, ηθοποιοί, σκηνοθέτες και παραγωγοί (πολλοί γεννημένοι εκτός ΗΠΑ) έπλασαν τις ιστορίες, τους ήρωες και αντιήρωες που λατρέψαμε, μιμηθήκαμε, αναθεματίσαμε. Εξέτασαν τους προβληματισμούς της εποχής και παρέδωσαν μαθήματα ηθικής και ανηθικότητας, με τέτοια μαεστρία, βιομηχανική υπεροπλία και αποτελεσματικότητα που, κοιτάζοντας την εικόνα στη μεγάλη οθόνη (και τελευταίως σε ολοένα μικρότερες), πιστέψαμε ότι βλέπαμε το είδωλό μας. Οπως η λογοτεχνία, τα παραμύθια και οι θρύλοι στο παρελθόν, δημιούργησαν το πλαίσιο της ζωής των θεατών και πρότυπο για όλες τις άλλες βιομηχανίες θεάματος στον κόσμο. Το αρχέτυπο του γενναίου ατόμου που πολεμάει το σύστημα και, παρά την υπεροπλία των εχθρών, κερδίζει και τον πόλεμο και το κορίτσι, εκσυγχρονίστηκε, δοξάστηκε και δέσποσε, εδραίωσε την πεποίθηση ότι ο δίκαιος αγώνας πάντα δικαιώνεται. Και ο αγώνας αυτός βασιζόταν στο δικαίωμα του καθενός να επιβληθεί στους άλλους μέσω της ατομικής θέλησης και προσωπικών ικανοτήτων του. Με παραλλαγές και αμφισβητήσεις, αυτό το σενάριο αποτέλεσε το θεμέλιο στο οποίο στήθηκε η επιτυχία της αμερικανικής βιομηχα-νίας θεάματος.
Εως σήμερα, που η ταχύτητα των εξελίξεων διέρρηξε τον λεγόμενο «τέταρτο τοίχο» του κινηματογράφου – τη γραμμή μεταξύ θεάματος και πραγματικότητας, μεταξύ ηθοποιών και θεατών. Η τεχνολογική εξέλιξη, με την καθιέρωση υπηρεσιών που προσφέρουν ταινίες και σειρές την ώρα που ο θεατής τις ζητεί, έφερε τα πάνω κάτω. Η σχέση των στούντιο παραγωγής με τους δημιουργούς των προϊόντων τους άλλαξε, καθώς τώρα οι σεναριογράφοι δεν πληρώνονται δικαιώματα για κάθε μεταπώληση ή προβολή του έργου τους, όπως παλιά, αφού οι πλατφόρμες streaming αρνούνται να δηλώσουν πόσες φορές το πούλησαν. Ενώ αυτές θησαυρίζουν, οι δημιουργοί λαμβάνουν ψίχουλα. Γι’ αυτό οι σεναριογράφοι κατέβηκαν σε απεργία τον Μάιο. Την τελευταία εβδομάδα, τα σωματεία των ηθοποιών ένωσαν τις δυνάμεις τους μαζί τους. Οι μοναχικοί καουμπόηδες και οι ανεξάρτητες ψυχές κάθε φύλου και εποχής είδαν το νόημα της συλλογικής δράσης στην επιδίωξη της προσωπικής επιτυχίας.
Ενώ οι πλατφόρμες streaming των ταινιών θησαυρίζουν, οι δημιουργοί λαμβάνουν ψίχουλα.
Η υψηλής θεαματικότητας σύγκρουση μεταξύ των «αφεντικών» και των «δημιουργών» φέρνει στο προσκήνιο το δράμα των εργαζομένων στις ΗΠΑ γενικώς, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Εδώ και δεκαετίες, η επιρροή των συνδικάτων στην Αμερική συρρικνώνεται. Ενώ τη δεκαετία του 1950 ένας στους τρεις εργαζομένους ήταν εγγεγραμμένος σε συνδικάτο, σήμερα είναι ένας στους δέκα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του «εκπατρισμού» θέσεων εργασίας στη μεταποίηση, της τεχνολογικής ανάπτυξης, της έντονης πολιτικοποίησης γύρω από το θέμα του συνδικαλισμού, της ανόδου των υπηρεσιών (με γενικώς μικρές εταιρείες και συχνή εναλλαγή εργαζομένων) και της λεγόμενης gig economy, όπου εργαζόμενοι παρουσιάζονται ως «ανεξάρτητοι συνεργαζόμενοι» για να γλιτώσουν οι επιχειρήσεις τα νομικά και οικονομικά βάρη της εξαρτημένης εργασίας.
Στους περισσότερους τομείς, ο χαμηλός αριθμός μελών συνδικάτων και η γενική αδιαφορία των πολιτών οδήγησαν σε αφύσικα χαμηλούς μισθούς και σε αμέτρητα προσωπικά αδιέξοδα. Η μαζική δράση των σεναριογράφων και ηθοποιών αναδεικνύει στην πραγματικότητα το δράμα όλων των εργαζομένων σε μια εποχή που όλα αλλάζουν και η επιβίωση (πόσο μάλλον η ευημερία) των πολλών δεν απασχολεί αυτούς που ελέγχουν τους μοχλούς εξουσίας και πλούτου. Οι σεναριογράφοι, με τη στήριξη των ηθοποιών, επιχειρούν να αλλάξουν το σενάριο της ζωής τους. Και η έκβαση του αγώνα τους θα έχει επιπτώσεις πολύ πέρα από τα σύνορα της χώρας τους. Ο,τι συμβαίνει στο Χόλιγουντ μεταφέρεται παντού.
