Στην «Κ» της 13ης Ιουλίου έγραφα για τους Eλληνες θαυμαστές της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Για αυτούς που συγχέουν τον διπλωματικό μπιζιμποντισμό με τη διπλωματία. Γιατί η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια, με τα ανατολίτικα παζάρια της, ένα στόχο έχει: να προσπαθεί να αμβλύνει τις συνέπειες των λανθασμένων επιλογών της πολιτικής ηγεσίας. Σε κανένα τομέα και σε κανένα μέτωπο η τουρκική διπλωματία δεν κατέκτησε καινούργιες θέσεις. Γιατί στην εξωτερική πολιτική –όπως και στη ζωή– αυτό που μετρά είναι το αποτέλεσμα. Πού ήσουν, πού έφθασες. Ο μικρομεγαλισμός έχει το τίμημά του, που συνήθως αποτυπώνεται στην οικονομική κατάσταση μιας χώρας. Επειδή οι θαυμαστές του Ερντογάν υποτιμούν συστηματικά την εξωτερική πολιτική της πατρίδας μας, να τους υπενθυμίσω, εν τάχει, τα επιτεύγματά της σε βάθος χρόνου. Αλλωστε, η επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως.
Η Ελλάδα, αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσαρτώντας τα Δωδεκάνησα, μεγάλωσε την επικράτειά της. Το 1961 συνδέθηκε με την ΕΟΚ στην οποία προσχώρησε το 1979, ενώ το 2004 πέτυχε το θαύμα της ένταξης και της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ας σημειωθεί πως η Κυπριακή Δημοκρατία, παρά την τουρκική κατοχή, διαφύλαξε τη διεθνή νομική της υπόσταση. Τα δε τελευταία τέσσερα χρόνια η Ελλάδα έχει αναδειχθεί στο ανατολικό σύνορο της Ευρώπης, κατά γενική ομολογία.
Οι εξ Ανατολών γείτονες μπορεί να απαιτούν ό,τι θέλουν. Το ζητούμενο είναι τι κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Δηλαδή λάθη δεν έγιναν; Εγιναν και αφορούν το Κυπριακό. Με μοναδική φωτεινή στιγμή τη Συνθήκη του Λονδίνου, που γέννησε την Κυπριακή Δημοκρατία, είχαμε μια αλληλουχία λαθών, με τα γνωστά αποτελέσματα. Θα μπορούσα να προσθέσω και τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά αυτή ήταν μια κατασκευή δύο ανθρώπων, ενός πρώην πρωθυπουργού και ενός πρώην υπουργού των Εξωτερικών, που παραβίασαν την εθνική γραμμή, ενάντια στη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Οφείλω να ξεκαθαρίσω πως η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας δεν μπορεί να είναι τουρκοκεντρική. Οι εξ Ανατολών γείτονες μπορεί να απαιτούν ό,τι θέλουν. Το ζητούμενο είναι τι κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Μέχρι στιγμής, όλες ανεξαιρέτως, κινούνται επάνω στην ίδια εθνική γραμμή, σε πείσμα όλων αυτών που συνεχώς προαναγγέλλουν υποχωρήσεις και συνεχώς διαψεύδονται.
