Δυστυχώς όμως ξεχάσαμε. Γιατί το να θυμόμαστε μία φορά τον χρόνο τη διαιρεμένη Κύπρο δεν αρκεί. Βέβαια, πρώτοι ξέχασαν το νησί τους τα αδέλφια μας οι Ελληνες της Κύπρου, καθώς βολεύτηκαν εδώ και πολλά χρόνια με την de facto διχοτόμηση της πατρίδας τους. Φαίνεται πως δεν είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν αναλογικά την πολιτική εξουσία και να αναλάβουν το κόστος επανένωσης της Μεγαλονήσου. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν με τη συμπεριφορά τους. Ακούμε επί τόσα χρόνια την απαίτηση «για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού», αλλά ουδείς προσδιορίζει πώς εννοεί τη δίκαιη λύση.
Τα περίφημα ψηφίσματα του ΟΗΕ, μετά μισό αιώνα, έχουν ξεπεραστεί από τα γεγονότα και η επίκλησή τους δεν παράγει κανένα πολιτικό αποτέλεσμα. Είναι προσχηματική. Βάλτωμα; Μάλλον βόλεμα.
Αλλά και η ελλαδική πλευρά εδώ και πολλά χρόνια έχει βγάλει από την ατζέντα της το Κυπριακό. Εχουμε αποδεσμεύσει την πορεία των σχέσεών μας με την Τουρκία από τις εξελίξεις στο Κυπριακό, μάλλον απογοητευμένοι και κουρασμένοι θα έλεγα από τον τρόπο που το αντιμετωπίζουν οι ίδιοι οι Ελληνοκύπριοι. Βέβαια νομίζω πως πολύ γρήγορα, από το 1956 κιόλας, το ιστορικό μπλοκ εξουσίας στην Ελλάδα θεωρούσε το Κυπριακό ένα άχθος για την εξωτερική πολιτική, ένα πρόβλημα που προκάλεσε άκαιρα ο Αλέξανδρος Παπάγος και το οποίο έπρεπε να λυθεί, παντί τρόπω, μέσα στην ατμόσφαιρα του Ψυχρού Πολέμου.
Είναι αλήθεια επίσης πως όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν προβλήματα συνεργασίας με τις κυπριακές, πρωτίστως δε με τον Πρόεδρο Μακάριο. Η πολυπόθητη ένωση, ενταγμένη στην παγκόσμια σκακιέρα, ήταν μια νατοϊκή λύση που προφανώς δεν επιθυμούσε ο Αρχιεπίσκοπος λόγω των ενδοκυπριακών πολιτικών και οικονομικών εξαρτήσεών του. Από την άλλη πλευρά, η «δεσμευμένη» ανεξαρτησία και η ένταξη της Κύπρου στην κίνηση των Αδεσμεύτων λειτουργούσε, εξ αντικειμένου, αποσταθεροποιητικά για την εκρηκτική περιοχή της ΝΑ Μεσογείου.
Σήμερα όλοι δηλώνουμε πως δεν ξεχνούμε, αλλά μάλλον είναι μια μηχανική επανάληψη ενός φθαρμένου, από τον χρόνο, συνθήματος. Αυτό το «δεν ξεχνώ», εφόσον δεν μεταφράζεται σε μια συγκεκριμένη πολιτική πρόταση, δείχνει απλώς στις γενιές που δεν έζησαν την κυπριακή τραγωδία πως κάτι τραγικό συνέβη στο νησί πριν από μισό αιώνα.
