Αυτός ήταν ο τίτλος επεισοδίου της κλασικής αμερικανικής τηλεοπτικής σειράς «Η Ζώνη του Λυκόφωτος» (1959-1964): «Ο Ηλιος του Μεσονυκτίου». Σε ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη, δύο γυναίκες ζουν ένα αργό, βασανιστικό τέλος: η τροχιά της Γης έχει διαταραχτεί και ο πλανήτης μας πλησιάζει επικίνδυνα τον Ηλιο. Είναι μεσάνυχτα και έξω επικρατεί μια αποπνικτική ηλιοφάνεια, ενώ η θερμοκρασία φτάνει τους 43 βαθμούς Κελσίου.
Το επεισόδιο προβλήθηκε τον Νοέμβριο του 1961 και για τις ανάγκες της αληθοφάνειας ο σκηνοθέτης το γύρισε καλοκαίρι, σε ένα διαμέρισμα χωρίς κλιματισμό, ενώ κάθε τόσο άναβε την κεντρική θέρμανση για ακόμα μεγαλύτερο ρεαλισμό. Σε μια σκηνή, οι ελαιογραφίες στους τοίχους (η μία εκ των δύο κεντρικών χαρακτήρων είναι ζωγράφος) αρχίζουν να λιώνουν (εφέ που επιτεύχθηκε με τη χρήση κεριού πάνω σε θερμαινόμενο καμβά).
Η αίσθηση που διαπερνά τον θεατή είναι βασανιστική – και είναι επίσης ανησυχαστικά επίκαιρη με βάση όσα ζούμε τις τελευταίες ημέρες όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε μεγάλο μέρος του βορείου ημισφαιρίου.
Δίχως να έχει συμβεί τίποτα το θεαματικό, όπως η διαταραχή της τροχιάς της Γης, κι όσο κι αν προσπαθούμε να το διασκεδάσουμε μεταξύ μας, η σκέψη που κυριαρχεί σε πολλούς είναι μιας ακραίας εμπειρίας η οποία γεννά μιαν άλλη, πιο ενοχλητική, σκέψη, αυτή ενός κάποιου τέλους.
Είναι ο κόσμος που τελειώνει; Είναι ο κόσμος όπως τον ξέραμε που τελειώνει; Είναι το τέλος ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής; Ή το τέλος του ανθρώπου; Ενας μαζικός, ολοκληρωτικός αφανισμός;
Η εποχή προσφέρεται για ακραία, αποκαλυπτικά σενάρια, για δυστοπικές φαντασίες από αυτές που λατρεύουν πολλοί συγγραφείς (και όχι μόνον συγγραφείς).
Το βέβαιο είναι ότι αυτό που ζούμε είναι μια βασανιστική καθημερινότητα η οποία εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για όλους, κυρίως όμως για πολλούς ανθρώπους που είτε δεν διαθέτουν κλιματισμό είτε δεν αντέχουν να πληρώνουν υψηλά ποσά στη ΔΕΗ ή ανθρώπους κάποιας ηλικίας και με προβλήματα υγείας.
Δεν χρειάζεται να φτάσουμε σε κάποια εφιαλτική επιστημονική φαντασία για να καταλάβουμε ότι έχουμε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα στα χέρια μας, το οποίο γίνεται όλο και χειρότερο, χρόνο με τον χρόνο. Αλλά ας είμαστε ψύχραιμοι.
Κάθε επεισόδιο της «Ζώνης του Λυκόφωτος» επιφύλασσε μια ανατροπή στο φινάλε – κατά κανόνα, δυσάρεστη. Τι θα μπορούσε να είναι πιο δυσάρεστο από αυτό που ήδη συμβαίνει στον «Ηλιο του Μεσονυκτίου»;
Κι όμως: αυτό που βλέπουμε δεν είναι παρά ένα εφιαλτικό όνειρο της πρωταγωνίστριας η οποία υποφέρει από υψηλό πυρετό σε έναν κόσμο που παγώνει: στην πραγματικότητα, η Γη απομακρύνεται από τον Ηλιο και βυθίζεται στο σκοτάδι και στον πάγο.
