Τρομάζει η προειδοποίηση του Ευθυμίου Λέκκα, καθηγητή Φυσικών Καταστροφών, ότι η Αττική κινδυνεύει από περιβαλλοντική κατάρρευση λόγω των απανωτών μεγάλων πυρκαγιών. Οπως είπε, η περιοχή μπορεί να γίνει όπως το Ντουμπάι, το οποίο, παρά τον πλούτο και τη ραγδαία ανάπτυξη, είναι μια έρημος όπου η ζωή συντηρείται μόνο με τεχνητά μέσα. Οσο και αν μας ανησυχεί αυτό, δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά μόνοι μας για να ανατρέψουμε την επιταχυνόμενη υπερθέρμανση του πλανήτη, που προκαλεί ολοένα περισσότερες και μεγαλύτερες καταστροφές σε όλο τον κόσμο. Απαιτείται δράση σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και σε κάθε χωριό και σπίτι. Καθώς διανύουμε τον θερμότερο Ιούλιο που έχει καταγραφεί, και ενώ αναμένονται θερμότεροι, η ανεπανόρθωτη ζημιά στην οποία αναφέρεται ο κ. Λέκκας φαίνεται αναπόφευκτη. Ομως, η ανησυχία μας για όσα δεν μπορούμε να αλλάξουμε δεν μεταφράζεται σε δράση εκεί όπου μπορούμε να διασώσουμε αυτά που έκαναν τη ζωή στην Αττική όμορφη. Βρισκόμαστε σε κομβικό σημείο, όχι μόνο όσον αφορά το περιβάλλον αλλά και τον «καθημερινό πολιτισμό», τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τον τόπο μας, τον τρόπο που όχι μόνο ανεχόμαστε, αλλά επαναλαμβάνουμε ολέθριες πρακτικές και συμπεριφορές.
Αυτό μας βαραίνει όλους – και αυτούς που πράττουν όπως θέλουν, και τους υπόλοιπους που δεν το σταματάμε. Μπορεί να είμαστε αδύναμοι να αποφύγουμε τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης, όμως αυτό δεν δικαιολογεί την ανοχή που δείχνουμε στην καταστροφή του τόπου και της γειτονιάς μας. Το έγκλημα είναι ότι ενώ εδώ και δεκαετίες έχουμε δει το κακό που προκαλείται από την υπερβολική δόμηση, συνεχίζουμε να θάβουμε τη χώρα κάτω από μπετόν. Καταστρέφουμε την ποιότητα ζωής μας την ώρα που την πουλάμε σαν προϊόν. Ενώ γνωρίζουμε τα προβλήματα που προκαλεί ο ολοένα μεγαλύτερος αριθμός οχημάτων στους δρόμους, δεν κατασκευάζουμε αρκετούς χώρους για τη νόμιμη στάθμευση, με αποτέλεσμα αυτοκίνητα να καταλαμβάνουν πεζοδρόμια, αναγκάζοντας τους πεζούς να περπατούν στον δρόμο. Ενώ έχουμε δει τις συνέπειες της παράδοσης ολόκληρων περιοχών στη βιομηχανία «διασκέδασης» (όπως στην Πλάκα πριν από δεκαετίες), επιτρέπουμε στην απληστία και στο γρήγορο κέρδος να μαγαρίσουν περισσότερες. Και λίγοι είναι αθώοι. Δεν φταίνε μόνο οι «νονοί της νύχτας» για την υποβάθμιση της ζωής μας, αλλά και ο εργολάβος πολυκατοικιών που αδιαφορεί για τους γείτονες και συνεχίζει να προκαλεί θόρυβο και σκόνη και την Κυριακή το πρωί, ο γραφειοκράτης που ταλαιπωρεί εργαζόμενους μετανάστες ενώ σπεύδει να εξυπηρετήσει κατόχους «χρυσής βίζας», και τόσοι άλλοι.
Η έλλειψη σεβασμού προς τον τόπο και τους συμπολίτες είναι εξίσου σοβαρή απειλή με αυτήν της κλιματικής κρίσης.
Αυτή η έλλειψη σεβασμού προς τον τόπο και τους συμπολίτες είναι εξίσου σοβαρή απειλή με αυτήν της κλιματικής κρίσης. Η Αθήνα έχει αντιμετωπίσει μεγάλους κινδύνους και στο παρελθόν, από πολιορκίες και ξένη κατοχή, από τη βλακεία και απληστία των κατοίκων και αρχόντων της. Η απειλή τώρα είναι μεγαλύτερη. Μοιρολογώντας την κατάντια της πόλης, στα τέλη του δύσκολου 12ου αιώνα, ο επίσκοπος Μιχαήλ Ακομινάτος μπορούσε να παρηγορήσει εαυτόν γράφοντας ότι τουλάχιστον «η γη παραμένει όμορφη και γόνιμη, το κλίμα εύκρατο, τα δένδρα καρποφόρα, ο Υμηττός πλούσιος σε μέλι, ο Πειραιάς γαλήνιος, η Ελευσίνα μυστηριώδης… και ίδια είναι και η Ακρόπολη, όπου τώρα κάθομαι και αισθάνομαι ότι πατώ την άκρη του ουρανού».
Διαβάζοντας αυτό, βλέπουμε ότι δεν υπάρχει αυτή η παρηγοριά σήμερα. Σε όλη την Αττική, ξεριζώνονται και οι τελευταίοι κήποι σε όμορφες γειτονιές, για να χτιστούν πολυκατοικίες, χωρίς τις υποδομές για τόσους νέους κατοίκους. Είναι σαφές ότι ο φόβος της «περιβαλλοντικής κατάρρευσης» δεν μετριάζει τις φιλοδοξίες όσων θεωρούν προσωπικό δικαίωμα τη λεηλασία κάθε συλλογικού αγαθού.
