Οι βασανιστικές, θλιβερές ημέρες του καύσωνα και των πυρκαγιών ίσως πείσουν περισσότερους ότι η κλιματική κρίση είναι κορυφαίος κίνδυνος για την ανθρωπότητα. Μπροστά σε αυτόν, οι ανταγωνισμοί με βάση την εθνικότητα, την ιδεολογία, τη φυλή, τη φιλοδοξία είναι ασήμαντοι. Πάνω στην ίδια εύθραυστη σφαίρα προσπαθούμε να επιβιώσουμε όλοι, είτε είμαστε αγρότες που η παρατεταμένη ξηρασία μάς μετατρέπει σε πρόσφυγες είτε ξενοδόχοι των οποίων η περιουσία βρέθηκε στον δρόμο της φωτιάς είτε κάτοικοι πόλεων που ασφυκτιούν στη ζέστη και τους ρύπους. Κι αν δεν είδαμε τα δικά μας δάση και περιουσίες να χάνονται, ας γνωρίζουμε ότι θα έρθει η σειρά μας. Κρίνοντας από κουβέντες με έφηβους και νέους ενήλικες, παρακολουθώντας τις συζητήσεις στα κοινωνικά δίκτυα, φαίνεται ότι οι νεότεροι είχαν καταλάβει νωρίτερα από εμάς την ανάγκη να σεβόμαστε το περιβάλλον. Φοβούνται, θυμώνουν γι’ αυτό που τους αφήνουμε. Τώρα, κάπως απότομα, ήρθε η ώρα να καταλάβουμε όλοι ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν στη ζωή μας. Πρέπει να απαιτούμε από τους πολιτικούς να εφαρμόσουν πολιτικές που θα προστατεύσουν το περιβάλλον, να συνεννοηθούν με άλλες κυβερνήσεις ώστε οι πρωτοβουλίες που υπάρχουν –κυρίως η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Κλίμα– να είναι αποτελεσματικές και να μην αγνοούν τις ανάγκες καμιάς κοινωνίας. Εξάλλου, μέτρα που θα απέτρεπαν τον αφανισμό των Μαλδιβών θα εμπόδιζαν και την ανάπτυξη ολοένα μεγαλύτερων πυρκαγιών που παρατηρούνται σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια.
Οι νεότεροι είχαν καταλάβει νωρίτερα από εμάς την ανάγκη να σεβόμαστε το περι- βάλλον· φοβούνται, θυμώνουν γι’ αυτό που τους αφήνουμε.
Αντιμέτωποι με τον καύσωνα, όπως και με το πολύ κρύο, προτεραιότητα είναι να αντέξουμε. Ανάβουμε το κλιματιστικό ή τη θέρμανση και αφήνουμε τις συνέπειες για αργότερα. Ως άτομα, θέλουμε άμεση λύση στο άμεσο πρόβλημα. Ως κοινωνία, όμως, πρέπει να λαμβάνουμε μέτρα ώστε η άμεση ανάγκη να μην οδηγεί σε αδιέξοδο. Αν οι άνθρωποι των σπηλαίων έκαιγαν όλα τα ξύλα τους πριν από το τέλος του χειμώνα, θα πέθαιναν. Αν οι αγρότες έτρωγαν τον σπόρο της επόμενης χρονιάς, η κοινωνία θα έσβηνε. Ετσι, η ανάγκη να αντέξουμε τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης δεν πρέπει να οδηγήσει σε ακόμη περισσότερους ρύπους, οι οποίοι θα προκαλούν ακόμη πιο έντονα καιρικά φαινόμενα και, συνεπώς, μεγαλύτερη κατανάλωση ενέργειας. Μόνη λύση, λοιπόν, είναι η μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Την απόφαση την έχουν πάρει πολλές χώρες. Η Ε.Ε. ωθεί τις χώρες-μέλη της σε αυτή την κατεύθυνση, με τεράστιο πρόγραμμα επενδύσεων στην πράσινη ενέργεια. Η μετάβαση, όμως, αργεί. Εως τότε καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης με ό,τι διαθέτουμε. Σφίγγει ο κλοιός. Θα προλάβουμε να αλλάξουμε πριν είναι αργά, πριν γίνουν κανονικότητα οι καύσωνες και η ξηρασία, οι έντονες χιονοθύελλες και οι πλημμύρες; Πρέπει να αλλάξουμε συμπεριφορές και απαιτήσεις. Να απαιτούμε λύσεις από τους πολιτικούς. Και να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα.
