Τεράστιες φλόγες καταπίνουν δεκάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους, σπίτια και εκκλησίες. Ελάφια, άλογα, σκύλοι και γαϊδουράκια τρέχουν αλαφιασμένα να σωθούν, ακριβώς όπως και οι άνθρωποι. Κοινή γαρ η τύχη απέναντι στο μένος της φωτιάς. Βλέπω τις φωτογραφίες και τα βίντεο από τη Ρόδο και η καρδιά μου σφίγγεται. Μία ακόμη ψηφίδα στο ζοφερό παζλ της ανυπολόγιστης οικολογικής καταστροφής στη χώρα μας.
Κι όμως, υπάρχουν κάποιοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης –και εκεί έξω, βέβαια– που μας κουνάνε επικριτικά το δάχτυλο επειδή θρηνούμε για τα δέντρα που καίγονται και τα ζώα που χάνονται μαζί τους. «Μόνο τους ανθρώπους επιτρέπεται να θρηνείτε, η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω απ’ όλα», λένε οι αυτόκλητοι εκπρόσωποι της διαδικτυακής «αστυνομίας οδύνης» που αδυνατούν να κατανοήσουν –πόσο μάλλον να συναισθανθούν– οτιδήποτε δεν μιλάει τη γλώσσα που οι ίδιοι γνωρίζουν. Το καταχωρίζουν αμέσως στην κατηγορία άψυχο κι αυτό αυτομάτως το κάνει φορέα της σημασίας που οι ίδιοι θα του δώσουν, περιέχον του δικού τους περιεχομένου. Καθετί είναι σημαντικό ή ασήμαντο, χρήσιμο ή άχρηστο ανάλογα με τις δικές τους ανάγκες και σκοπιμότητες.
Φυσικά και η ανθρώπινη ζωή είναι αξία αδιαμφισβήτητη. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο; Ομως, η αντίληψη ότι μόνο ο άνθρωπος μετράει πάνω στη Γη μάς έχει φέρει μπροστά στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε. Εχουμε βάλει τη φύση στο κρεβάτι του Προκρούστη για να προσαρμόσουμε τα πάντα στις επιδιώξεις μας. «Ο πλανήτης δοκιμάζεται εξαιτίας της αλόγιστης δράσης ενός είδους, του δικού μας, που εν ονόματι του κέρδους καταστρέφει ασύστολα την ισορροπία του. Στην αρχαία θρησκεία ο άνθρωπος δεν ήταν η κορωνίδα της δημιουργίας, ήταν ένα ακόμη ον δίπλα στα υπόλοιπα», όπως σε κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνει η σπουδαία αρχαιολόγος Αγγελική Κοτταρίδη. Ο ηλικιωμένος πατέρας μου, μάρτυρας πολλών πυρκαγιών στο νησί μας, λέει ότι οι χαρουπιές και κάποια άλλα δέντρα «φωνάζουν» όταν καίγονται, ότι μέσα από τις φλόγες που καταπίνουν το δάσος ακούγεται ένας ήχος σαν κλάμα. Στη ζυγαριά της οδύνης δεν βαραίνει μόνο η ανθρώπινη απώλεια, κυρίες και κύριοι τροχονόμοι των συναισθημάτων. Δεν θα μας αφαιρέσετε το δικαίωμα να ακούμε το κλάμα των δέντρων και να κλαίμε μαζί τους…
Αντί ΥΓ.: «Να ξέραμε, αφεντικό, τι λένε οι πέτρες, τα λουλούδια, η βροχή! Μπορεί να φωνάζουν, να μας φωνάζουν, κι εμείς να μην ακούμε» – Νίκος Καζαντζάκης, «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά».
