Δυστυχώς, τίποτε δεν μας εκπλήσσει πλέον. Ούτε –επί παραδείγματι– τα περί «οργής Θεού» ούτε οι περί ανεμογεννητριών «κατάρες», που ακούσαμε με αφορμή τις καταστροφικές πυρκαγιές χθες εντός Βουλής από στόματα επικεφαλής πολιτικών σχημάτων που, ας μην ξεχνάμε, με όχημα την ψήφο των (εντός συνόρων) Ελλήνων πολιτών απέκτησαν την ιδιότητα του μέλους της εθνικής αντιπροσωπείας.
Αντίλαλος στο σύνολό τους αυτών που λέγονται και γράφονται σε παρέες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι η ηχώ της διαχρονικής τάσης που ενίοτε η ισχύς της πολλαπλασιάζεται μέσα από την ελληνική «διάθλασή» της, να κατηγορούμε άλλους για όσα μας δημιουργούν προβλήματα και μας κάνουν να υποφέρουμε.
Κοινότοπο να ειπωθεί ότι όλοι μας βιώνουμε εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις και πως δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Εστω, όμως, αυτή τη φορά να αντιληφθούμε πως ακριβώς σε τέτοιες καταστάσεις θα πρέπει να κάνουμε όσα χρειάζεται για να διατηρήσουμε την ισορροπία, την ψυχραιμία, την ηρεμία και τη διαύγεια. Για να βλέπουμε το καλό μέσα στο κακό. Λοιπόν, δύο τέτοια καλά αναδεικνύονται μέσα στο μεγάλο πύρινο κακό που δοκιμάζει με τρόπο τραγικό τις αντοχές κάθε μορφής ζωής και υπονομεύει το συλλογικό μας μέλλον:
Είναι το στοιχείο της συμπόνιας. Είτε μεμονωμένα είτε με ομαδικές πρωτοβουλίες, άνθρωποι ανάμεσά μας, αντί να εξαπολύουν κατάρες προς κάθε κατεύθυνση, κινητοποιήθηκαν, δραστηριοποιήθηκαν για να προσφέρουν βοήθεια και στήριξη σε όσους επλήγησαν και πλήττονται από τις καταστροφές.
Είναι και η –έστω στιγμιαία για πολλούς– επίγνωση, αφενός, του περιβαλλοντικού πλούτου που μας έχει προσφερθεί για να ζήσουμε εντός του και, αφετέρου, του ότι είμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο απολύτως συνδεδεμένοι και αλληλοεξαρτώμενοι με όλα τα πλάσματα, σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η καταστροφή από την κλιματική κρίση, τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, τη μόλυνση του αέρα και των υδάτων είναι το ίδιο οδυνηρή ανεξαρτήτως του αν είσαι πολίτης του πλούσιου Καναδά, της μακρινής Σιβηρίας, της μικρής μας Ρόδου, της αχανούς Αυστραλίας ή της λεηλατημένης Αφρικής.
Η ψυχραιμία ενισχύει την ισορροπία στη θέαση των πραγμάτων, εμπλουτίζει την αναγκαία διαύγεια και όλα μαζί μπορούν να συναποτελέσουν εύφορο έδαφος για να εντοπιστούν και να διορθωθούν οι πραγματικές αιτίες του κακού, αλλά και να καλλιεργηθούν και να καρπίσουν οι σπόροι του καλού για ένα καλύτερο αύριο για το κοινό μας σπίτι, τον πλανήτη Γη, και τους συγκατοίκους μας, χωρίς εξαιρέσεις.
