Το 2021 η κυβέρνηση επιχείρησε να αντιπαρέλθει την καταστροφή της βόρειας Εύβοιας κραδαίνοντας το επίτευγμα της μη απώλειας ανθρωπίνων ζωών μέσω της πολιτικής των εκκενώσεων. Οι μνήμες από το Μάτι ήταν πολύ πρόσφατες και στην πραγματικότητα έγιναν το όχημα για μια νέα στρατηγική αντιμετώπισης των μεγάλων πυρκαγιών. Το έκανε και φέτος στη Ρόδο σε μια ακόμη πιο επικίνδυνη συνθήκη, καθώς η ξαφνική αλλαγή του ανέμου έστρεψε τη φωτιά προς τη θάλασσα και τα μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα που βρίσκονται στα νοτιοανατολικά του νησιού, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο χιλιάδες ξένους παραθεριστές. Οντως, το απόγευμα του Σαββάτου θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί πολύ χειρότερα από το προσωρινό χάος με τους τουρίστες να απομακρύνονται με κάθε μέσο από την πύρινη κόλαση. Τις ίδιες ημέρες, πριν από ακριβώς πέντε χρόνια, άλλοι ανέμελοι λουόμενοι δεν ήταν τόσο τυχεροί.
Ομως πολύ γρήγορα βρισκόμαστε σε εκείνο το σημείο όπου η ζυγαριά ανάμεσα στο «δόξα τω Θεώ, δεν κινδύνευσαν άνθρωποι» και σε ασύλληπτης έκτασης περιβαλλοντικές εκατόμβες (μόνο από το 2021 και μετά: βόρεια Εύβοια, Τατόι, Γεράνεια Ορη, τώρα Ρόδος) γέρνει επικίνδυνα. Μέχρι πότε ο πρωθυπουργός θα καίει πολιτικό κεφάλαιο επιμένοντας στο γεγονός ότι δεν υπήρξαν ανθρώπινες απώλειες; Γιατί όλη η υπόλοιπη εικόνα (φωτιές που καίνε για ημέρες, φωτιές που θεωρητικά έχουν τεθεί υπό έλεγχο και «ξεφεύγουν» με την πρώτη αναζωπύρωση, πολύτιμα δάση που εξαφανίζονται από τη μια μέρα στην άλλη, τοπικές οικονομίες που καταβαραθρώνονται κ.λπ.) δεν παραπέμπει σε μια επαρκή υπηρεσιακή προετοιμασία που να δημιουργεί στοιχειώδες αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες. Το γεγονός ότι φέτος έχουμε τα περισσότερα εναέρια μέσα από κάθε άλλη χρονιά (όπως τόνιζε στις 7 Ιουλίου από την έδρα του υπουργείου Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης) δεν φαίνεται να μας γλιτώνει από ένα εφιαλτικό καλοκαίρι με επίμονα, μείζονα περιστατικά και νέες καταστροφές πολύτιμων οικοσυστημάτων. Προφανώς οι καιρικές συνθήκες είναι ακραίες, αλλά στους ακραίους καιρούς που ζούμε πρέπει να προσαρμόσουμε και τις πολιτικές μας και τις επιλογές μας σε καίριους τομείς, όπως είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Και η λογοδοσία δεν πρέπει να αφορά μόνο την πρόληψη αλλά και την επομένη μιας οικολογικής τραγωδίας. Οταν κάποια στιγμή καταλαγιάσει ο όλεθρος, θα είχε μεγάλη σημασία η κυβέρνηση να μας ενημερώσει για όσα έχουν γίνει, για παράδειγμα, για την περιβαλλοντική ανάκαμψη της βόρειας Εύβοιας ή του Τατοΐου, δύο χρόνια μετά τις πολύ οδυνηρές εκείνες πυρκαγιές.
