Στα σαράντα πέντε του χρόνια, ο Αμερικανός μεγιστάνας Μπράιν Τζόνσον ξοδεύει περίπου δύο εκατομμύρια δολάρια ετησίως για να «εξασφαλίσει» την αιώνια νεότητα. Για τον σκοπό αυτό έχει καταρτιστεί από τους τριάντα και πλέον γιατρούς που τον παρακολουθούν συγκεκριμένο πρόγραμμα, το οποίο εκείνος τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια: κάθε μέρα ξυπνάει στις 04.30 και κοιμάται στις 20.30, καταναλώνει αυστηρά 1.977 θερμίδες, ασκείται τουλάχιστον μία ώρα και παίρνει ογδόντα χάπια (συμπληρώματα διατροφής τα περισσότερα) – τα τριάντα πριν από τον ύπνο…
Ισχυρίζεται ότι με όλα αυτά έχει ήδη καταφέρει να έχει την καρδιά ενός 37χρονου, το δέρμα ενός 28χρονου και τη φυσική κατάσταση ενός 18χρονου. Δεν του αρκούν, όμως. Διάβασε για κάποια πειράματα σε τρωκτικά: μεγαλύτερης ηλικίας αρουραίοι αναζωογονήθηκαν όταν τους έγινε μετάγγιση αίματος από νεότερους. Αποφάσισε να το δοκιμάσει με αίμα από τον 17χρονο γιο του. «Δυστυχώς, δεν ανιχνεύθηκαν οφέλη», ανακοίνωσε απογοητευμένος πριν από λίγες μέρες. Αλλά δεν πτοήθηκε. Δεν ήταν παρά μια χαμένη μάχη. Ο πόλεμός του με το γήρας συνεχίζεται.
Και δεν είναι ο μόνος. Στις ΗΠΑ πληθαίνουν οι εξειδικευμένες κλινικές (υπολογίζεται ότι έχουν φτάσει τις οκτακόσιες) που υπόσχονται ακριβώς αυτό: από αναγέννηση ιστών με θεραπείες βλαστοκυττάρων μέχρι πρόληψη χρόνιων και ανίατων ασθενειών. Η μακροζωία είναι εύκολη υπόθεση, λένε οι ιδιοκτήτες τους, για όσους μπορούν να πληρώσουν για να την αποκτήσουν.
Ως στρουμπουλό παιδί και… γεματούλα έφηβη –πόσες δίαιτες δεν έχω δοκιμάσει μέσα στις δεκαετίες της ζωής μου!– άργησα πολύ να εξοικειωθώ με την εικόνα μου. Ο καρκίνος συνέβαλε σ’ αυτό. Με βοήθησε να αποδεχτώ τον εαυτό μου, να αγαπήσω ακόμα και τις ουλές από τις χειρουργικές επεμβάσεις (χωρίς αυτές πιθανότατα δεν θα ήμουν σήμερα εδώ) και τις ρυτίδες μου (απόδειξη ότι είμαι ακόμα εδώ).
Σε όσους και όσες με κοιτούν διερευνητικά και με ρωτούν αν έχω κάνει κάποια αισθητική παρέμβαση –ή γιατί δεν κάνω «όσο υπάρχει ακόμα καιρός», αφού θεωρούν βέβαιο ότι μετά θα το μετανιώσω– απαντώ πως άλλα έχουν σημασία για όλους μας, έστω κι αν δεν το συνειδητοποιούμε. Να μη χαθεί από την καρδιά μας η τρυφερότητα που δεν βρήκε τρόπο να γίνει χάδι, φιλία, συντροφικότητα, σχέση ζωής. Να μη μας δηλητηριάζουν το μίσος και η ζήλια. Να μην πετρώνουν μέσα μας τα απωθημένα. Θέλω να είμαι υγιής, τους λέω, και να μένω αρυτίδιαστη. Εντός.
